Monday, November 30, 2009

ဦးေႏွာက္ရႊင္ေအာင္

ေန႔တိုင္းပဲ တူညီတဲ့ စာေတြကိုပဲ (အလုပ္ေတြကိုပဲ) လုပ္ရတဲ့အခါ ဦးေႏွာက္က နည္းနည္းေလးေနတတ္တယ္ (အေလးခ်ိန္မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ဦးေႏွာက္အလုပ္လုပ္မႈေႏွးတာကို ေျပာတာပါ)။ အဲဒီေတာ့ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေအာင္ (ေလးပင္ထိုင္းမိႈင္းေနတဲ့) ဦးေႏွာက္ကို နည္းနည္း အလုပ္ေပးမိတယ္။ အဲဒါက တျခားမဟုတ္ဘူး၊ ေအာက္က ဥာဏ္စမ္းေတြကိုေျဖၾကည့္ေနမိတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေရာ အားက်ျပီး အတူေျဖၾကည့္ခ်င္..ေလ...မလားလို႔ ပို႔စ္အျဖစ္တင္လိုက္ပါတယ္...:Pေၾကာင္တစ္ေကာင္ ေျပးေနတယ္။ မင္းေတြ႔ရဲ့လားဟင္။ သူေနာက္ကေန အေကာင္တစ္ေကာင္လိုက္ေနသတဲ့။ လုိက္ေနတဲ့အေကာင္ကိုလည္း ထည့္ထားတယ္။ မင္းကူရွာေပးပါဦး ဘာေကာင္ေတြ႔လဲ ဟင္။
ဒီျမက္ျဖတ္စက္က တစ္ခုခုမွားေနတယ္။ ဘာမွားေနမွန္းမသိဘူး။ ကူ ရွာၾကည့္ေပးေနာ္။
ဟယ္..၀က္က ေရကူးတတ္တယ္?။ ၀က္က ေရးကူးတတ္မတတ္ (လသာည သိပ္မသိဘူး) မေျပာတတ္ေပမဲ့ ဓါတ္ပံုထဲမွာ တျခားသတၱ၀ါတစ္ေကာင္ေကာင္ေရာ မင္းျမင္မိလားဟင္။ ရွိလိုရွိျငား ရွာၾကည့္လိုက္ေနာ္။
ဒီကေလးကေတာ့ က်ားကိုေတာင္ မေၾကာက္ဖူးေနာ္။ မင္းတို႔ေရာ သူလို သတိၱရွိလား..။
ဥာဏ္စမ္းမ်ားကို http://www.smart-kit.com/က ယူပါတယ္။

လသာည... ျဖစ္ပါတယ္..။

Sunday, November 29, 2009

ေျခေထာက္ေတြဟာ ဘယ္ထိရွည္သင့္သလဲ

ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေရးထားတာၾကာပါျပီ။ အဆံုးထိ ဘာသာမျပန္ျဖစ္တာမို႔ ၾကာသြားရတာပါ။ ဒါေပမဲ့ မနက္ျဖန္ စာအုပ္ျပန္အပ္ရေတာ့မွာမို႔ အျပီးသတ္ေရးလို႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ (လသာည)
တကယ္ေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ သမၼတၾကီးရဲ့ ဘ၀တစိတ္တပိုင္းကို အေျခခံထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အပိုင္း (၁)
ဂ်ဲနီစ္း၊ ။သမၼတၾကီးခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္ကို ေခၚပါသလားခင္ဗ်ာ
လင္ကြန္း။ ။ဟုတ္တယ္ ဂ်ဲနီစ္း၊ ၀င္ခဲ့ပါ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေဆြးေႏြးစရာရွိလိုပါ။
ဂ်ဲနီစ္း၊ ။ ဟုတ္ကဲ့။
လင္ကြန္း။ ။ထိုင္ဗ်ာ။ ေနာက္တၾကိမ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စည္းေ၀းပဲြလုပ္ခ်ိန္က်ရင္ ခင္ဗ်ားက ေမးခြန္းတစ္ခုေမးေပးပါ။
ဂ်ဲနီစ္း၊ ။ ဘာေမးရမလဲ ခင္ဗ်ာ။
လင္ကြန္း။ ။ “သမၼတၾကီးခင္ဗ်ာ၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေျခေထာက္က ဘယ္ေလာက္ရွည္သင့္ပါသလဲ”လို႔..
ဂ်ဲနီစ္း၊ ။ခင္ဗ်ာ.. ဘယ္လို....
လင္ကြန္း။ ။“သမၼတၾကီးခင္ဗ်ာ၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေျခေထာက္က ဘယ္ေလာက္ရွည္သင့္ပါသလဲ”လို႔..ေမးပါ။
ဂ်ဲနီစ္း၊ ။ ဘာ..ဘာျဖစ္လို႔ ေမးရမွာလဲ။
လင္ကြန္း။ ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဆိုေတာ့ ငါ့မွာ အေျဖေကာင္းတစ္ခု ရွိေနလို႔ပါ။ အဲအေျဖကို ျပန္ေျဖၾကည့္ခ်င္လို႔
ဂ်ဲနီစ္း၊ ။အေျဖကို အမိန္ရွိပါဦးခင္ဗ်ာ..
လင္ကြန္း။ ။အေျဖက “ေျခေထာက္ ေျမၾကီးေရာက္တဲ့အထိ ရွည္သင့္တယ္”
ဂ်ဲနီစ္း၊ ။ ဗ်ာ.. (အနည္းငယ္ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို အတင္းျမိဳသိပ္ရပံုျဖင့္) အဲဒါအေျဖလား။
လင္ကြန္း။ ။ ဟုတ္တယ္ “သမၼတၾကီးခင္ဗ်ာ၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေျခေထာက္က ဘယ္ေလာက္ရွည္သင့္ပါသလဲ”ရဲ့ အေျဖေလ။ဘာလဲ အေျဖက ရယ္စရာျဖစ္ေနလို႔လား
ဂ်ဲနီစ္း၊ ။ ဟုတ္ကဲ့။ (ျပံဳးလိုက္ရင္း) ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ရယ္စရာေကာင္းသလားလို႔ပါ။
လင္ကြန္း။ ။ အင္း.. ဒီေန႔ စည္းေ၀းပဲြမွာ အဲဒီအေျဖက ရယ္စရာသြားခဲ့တယ္..။ ငါက အဲဒီေမးခြန္းကို အခုျပန္စဥ္စားေနတာ....

အဲဒီေန႔က သမၼတၾကီးက သူ႔ရဲ့ကိုယ္ေရးအရာရွိနဲ႔ ေျပာျဖစ္တဲ့ စကားပါ။

အပိုင္း(၂)
သမၼတၾကီးဟာ အိမ္ကို ျပန္လာျပီးေနာက္လည္း ေမးခြန္းနဲ႔ အေျဖအေၾကာင္းကို ဆက္စဥ္းစားေနခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔မနက္ သူတို႔ စည္းေ၀းခန္းမထဲမွာ စည္းေ၀းပဲြစခါနီး လယ္သမားတစ္ေယာက္က သမၼတၾကီးနဲ႔ အေရးတၾကီး ေတြခ်င္ေၾကာင္း အေစာင့္က လာအေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ လယ္သမားကို ၀င္ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။

၀င္လာတဲ့လယ္သမားဟာ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္းေမးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းက “သမၼတၾကီးခင္ဗ်ာ၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေျခေထာက္က ဘယ္ေလာက္ရွည္သင့္ပါသလဲ”တဲ့..။
ခန္းမတြင္းက လူေတြက သူေမးခြန္းကို အံအားတၾကီးျဖစ္သြားစဥ္ သူက ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။ “ေျခေထာက္ ေျမၾကီးေရာက္တဲ့အထိ ရွည္သင့္တယ္ေလ”

တခန္လံုးရွိ လူအားလံုး ရယ္ေမာပဲြက်သြားၾကတယ္။ သူ႔အေျဖကို ရျပီး လယ္သမားဟာ ခန္းမထဲကေန ျပန္ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ထံုးစအတိုင္း သူတို႔ စည္းေ၀းပဲြကို ဆက္လုပ္လိုက္ၾကတယ္။ သမၼတၾကီးဟာ စည္းေ၀းပဲြျပီးေနာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ လယ္သမားရဲ့ ေမးခြန္းကိုပဲ ျပန္စဥ္းစားေနမိတယ္။
သူဘာေၾကာင့္ အဲလိုေျဖခဲ့မိတာလဲ ဆိုတာလဲ သူကိုယ္သူ ျပန္ေတြးမိတယ္။

သူစဥ္းစားလို႔ရတာက လယ္သမားရဲ့ မ်က္လံုးေတြဟာ ၀မ္းနည္းေနခဲ့လို႔ျဖစ္မယ္ဆိုတာပါပဲ။ သူဘာေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းေနတာလဲ ဆိုတာ သူမသိပါ။ ဒါေပမဲ့ သူက အနည္းငယ္ေျဖေပ်ာက္ေပးလိုစိတ္နဲ႔ အေျဖတစ္ခုကို အလ်င္အျမန္စဥ္းစားေပးမိသြားတာပါ။ ရလာဒ္က အားလံုးက ရယ္စရာအျဖစ္နဲ႔ ဇာတ္သိမ္းသြားတယ္။ ဟင္း.......သူဘာကို ေမးခ်င္ခဲ့တာပါလိမ့္။

ထိုင္ေတြးေနတဲ့ သမၼတၾကီးကို သမၼတကေတာ္ ေမရီလင္ကြန္းက သိပ္မေတြးဖို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွင့္အေျဖက ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္းတယ္ေနာ္။ ေနာက္တမ်ိဳးေျဖၾကည့္ရင္ ေျခေထာက္က လူခႏ ၱာကိုယ္နဲ႔ ထိတဲ့အထိ အေပၚကို ျပန္ရွည္သြားတာမဟုတ္ဘူးလား။ ေျမၾကီးထိေရာက္ေအာင္ ရွည္သင့္တာမဟုတ္ပဲ ခႏာၱကိုယ္အေပၚပိုင္းနဲ႔ ထိေအာင္ ရွည္သင့္တာေလ”
သမၼတၾကီးကေတာ့ ထိုအေျဖအတြက္ မရယ္ခဲ့ပါ။

အပိုင္း(၃)
လယ္သမား Heinzတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံအိမ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လယ္သမားဟာ အသံုးမက်သူပဲလို႔ သူကိုယ့္သူ စိတ္ဆိုးေနခဲ့ပါတယ္။ သူက သမၼတၾကီးကို အေရးတၾကီးသြားေတြ႔ခါနီးေတာ့ သူေျပာခ်င္တာေတြကို ေျပာဖို႔ တန္းစီေတြးထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ပဲ သမၼတၾကီးနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ သူေျပာခ်င္တာ မေျပာနိုင္ခဲ့ပဲ ပါးစပ္ထဲေတြ႔တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကိုပဲ ေမးမိခဲ့တယ္။ ေမးျပီးေတာ့ မွားသြားျပီလားလို႔ သူစိုးရိမ္သြားခ်ိန္မွာ သမၼတၾကီးက အေျဖကို အလြယ္တကူေျဖေပးခဲ့တယ္။

သူ႔မိန္းမက သူ႔ကို အျပစ္တင္ေနခဲ့တယ္။။
“ရွင္က ကၽြန္မသားေလးကို အျပစ္ကလႊတ္ေအာင္ ျပန္လႊတ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုမယ္ဆိုျပီး သြားတာမဟုတ္လား။ အခုေတာ့ အ႐ႈးတစ္ေယာက္လို ေပါက္ကရေမးခြန္းေမးျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ရွင္ ဘာအသံုးက်သလဲ။ အဲဒီ ေျခေထာက္ ဘယ္အထိရွည္သင့္မသင့္က ဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးတဲ့ ေမးခြန္းလဲ. ။ ရွင္ အ႐ႈးပဲ။ ရွင့္ကို အလုပ္ကို လာေႏွာက္ယွက္မႈနဲ႔ တရားစဲြခံခဲ့ရရင္ ကၽြန္မေတာ့ အမႈၾကီး တစ္ခု ထပ္ၾကံဳရေတာ့မွာပဲ..။ ရွင္ လူညံ။ ရွင္ဟာ အသံုးမက်တဲ့သူ။ ရွင္ဟာ....”

“ေတာ္ပါေတာ့ကြာ။ ငါ့အျပစ္ေတြပါ။ ငါ အသံုးမက်သူပါ။ ငါ့လို အသံုးမက်သူတစ္ေယာက္က ေပါက္ကရေမးခြန္းေမးတာကို အျပစ္မယူပဲ ရယ္စရာလုပ္လို႔ ေျဖရွင္းေပးသြားတဲ့ သမၼတၾကီးကို ငါအရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့သားေလး...ငါ့သားေလး ..” စကားဆံုးေအာင္ မေျပာနိုင္ေတာ့ပဲ လယ္သမား ငိုခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ တံခါးေခါက္သံၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဒီလို ညၾကီးမင္းၾကီး တံခါးလာေခါက္တာဆိုရင္ေတာ့..။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ၾကည့္ရင္း စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔စြာ တံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ အျပင္မွာ ေတြ႔လိုက္ရတာက...
“ သမၼတၾကီး”

ဟုတ္ပါတယ္။ သမၼတၾကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ထိုင္ျပီး စဥ္းစားေပမဲ့ အေျဖမရတဲ့အဆံုး သူ႔အေစာင့္ကို ေခၚျပီး လယ္သမားအိမ္ကို စံုစမ္းျပီး ေရာက္လာတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

“ညၾကီးမင္းၾကီး အေႏွာက္အယွက္ေပးသလို ျဖစ္ရင္ အားနာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ့ ဟိုေမးခြန္းက........”
“သမၼတၾကီးခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ ႐ႈးေၾကာင္ေၾကာင္ေမးခြန္းအတြက္ အျပစ္ကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ”လို႔ ဒူးေထာက္ေျပာရင္း လယ္သမားဟာ ငိုခ်လိုက္ပါတယ္။ ထိုအျဖစ္ကို ၾကည့္ျပီး သမၼတၾကီးပါ မ်က္ရည္ေတြက်လာခဲ့ပါတယ္။

“ရပါတယ္။ မငိုပါနဲ႔။ ထ ရပ္ ျပီး ေျပာပါ။”
“ဟုတ္ကဲ့..။ ကၽြန္ေတာ္ကို ခြင့္လႊတ္ပါခင္ဗ်ာ”
“ကဲ စိတ္မညစ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားသားနဲ႔ တကြ တၾကိမ္တခါ မွားသူ လူငယ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ခင္ဗ်ားသား လြတ္လာမွာပါ၊ ျပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ့ေမးခြန္းအတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အဲဒီေမးခြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ေနာက္တၾကိမ္ ျပန္စဥ္းစားဖို႔ သတိေပးလုိက္သလို ျဖစ္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေျဖလည္း ခင္ဗ်ား ေက်နပ္မယ္ထင္ပါတယ္။ “ေျခေထာက္ေတြဟာ ေျမၾကီးအထိ ရွည္သင့္တယ္”ဆိုတာေလ..။

“ဟာ..ေက်နပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ အဲဒီအေျဖဟာ အေျဖမွန္ပဲ ျဖစ္မွာပါ ခင္ဗ်ာ”
“ဒါဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ေျဖရၾကိဳးနပ္ပါျပီ။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ စားစရာတစ္ခုခု မရွိဘူးလားဗ်ာ။ ခရီးေ၀းကလာရတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ ဂုဏ္ျပဳသင့္တယ္ ထင္တာပဲ”
“ဟာ.. ရွိပါတယ္သမၼတၾကီး၊ ရွိပါတယ္။ အိမ္ထဲကို ၾကြပါခင္ဗ်ာ”
သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ လယ္ယာျဖစ္ဂ်ံဳနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ေပါင္မုန္႔ညိဳနဲ႔ ခ်ိစ္ကို သမၼတၾကီးအတြက္ စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္။
............................................................

ျပဇာတ္အသြင္ ေရးထားတဲ့ ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး စာေရးဆရာ (Noody Allen)က “ဒီျဖစ္ရပ္မ်ိဳးဟာ သမၼတၾကီး လင္ကြန္းရဲ့ ဘ၀မ်ားထဲက တစ္ခုကို အေျခခံတင္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ပဲ ထပ္တူျဖစ္ခဲ့မျဖစ္ခဲ့ကေတာ့ ဒါကို ေရးသူ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းစားေနဆဲ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”လို႔ ဇာတ္လမ္းအစမွာ နိဒါန္းခ်ီထားပါတယ္။ ၀တၱဳနာမည္က “The question” ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာသာျပန္.. လသာည ျဖစ္ပါတယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ နာမည္ၾကီးသမၼတၾကီးတစ္ဦးရဲ့ ဘ၀တစိတ္တေဒသကို ဖတ္ရတာ စိတ္၀င္စားမိလို႔ ဘာသာျပန္မွ်ေ၀ရံုသက္သက္ပါ။ဒီ၀တၱဳက ျပဇာတ္အသြင္ ေရးထားတာျဖစ္လို႔ ဖတ္ေကာင္းေအာင္ နည္းနည္းေျပာင္းထားပါတယ္။

Saturday, November 28, 2009

ေကာ္ဖီနဲ႔ ငါ ရယ္၊ ေနာက္ျပီးေတာ့..

ဒီေန႔လည္း ေကာ္ဖီေသာက္မ်ားလို႔ အိပ္မရခဲ့ပါ။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့အတူ မထူးဘူးဆိုျပီး ေကာ္ဖီေသာက္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္မိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တညလံုး စိတ္ကူးထဲက မထနိုင္ပဲ ဟိုလြမ္းဒီလြမ္း ...။

ေကာ္ဖီကို ငါၾကိဳက္တယ္။
လရိပ္ကို ခံစားခ်င္တယ္။
ဒါေပမဲ့ လရိပ္က ငါ့ေကာ္ဖီကို ေသာက္သြားတယ္....

(ကဗ်ာမဟုတ္ပါ။ မေန႔ညက အိပ္မေပ်ာ္လို႔ ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ ေလွ်ာက္ျခစ္ထားကို ဒီေန႔မွ ပို႔စ္တင္လိုက္တာပါ. :P)

လသာည...

Thursday, November 26, 2009

စပ္စုတတ္သူ

သူကို အခုကေန ေနာက္ျပန္ေရတြက္ရင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅၀ေက်ာ္ေလာက္က Milan, Ohioမွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။

ငယ္ငယ္ကတဲက စပ္စုတတ္လြန္းခဲ့တယ္။ သူ႔အသက္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္မွာ သူအိမ္က ၾကက္မၾကီးက ၾကက္ဥေတြကို ဘာေၾကာင့္၀ပ္သလဲ၊ ဘာလိုအေကာင္ေပါက္သလဲသိခ်င္လို႔ ၾကက္မၾကီးကို ဖယ္ျပီး သူက အဌား၀ပ္ေပးသတဲ့..

ေနာက္ျပီး စပါးက်ီထဲကို လွည္းေတြနဲ႔ စပါးေတြ သယ္ထည့္တာကို ၾကည့္ျပီး စပါးေတြ စပါးက်ီထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ တက္ၾကည့္တာ စပါးက်ီထဲ လိမ့္က်ဖူးတယ္။ ပ်ားအံုကို ေလ့လာတာလြန္လို႔ ပ်ားတုပ္ခံရတာလည္း အၾကိမ္မနည္းဘူးတဲ့။

၆-ႏွစ္သားအရြယ္ေရာက္ေတာ့ ရွာရွာၾကံၾကံ သူကသိခ်င္ျပန္တယ္။ ၾကံခင္းၾကီးကို ၾကည့္ျပီး သူမိသားစုနဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ေပ်ာ္ေနတာကို ၾကည့္ျပီး သူက စမ္းသပ္မႈတစ္ခုလုပ္ခဲ့မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူလုပ္ခဲ့တာက ၾကံခင္းကို မီး႐ိႈ႔ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ မီး႐ိႈရသလဲလို႔ သူ႔ကို ေမးေတာ့ “ၾကံခင္း မီးေလာင္ရင္ လူေတြ ဘယ္လိုေနမလဲ သူသိခ်င္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္”တဲ့။

အေျဖကို တကယ္ပဲ သူေသေသခ်ာခ်ာသိသြားရပါတယ္။ သူရိႈခဲ့တဲ့ မီးေၾကာင့္ သူတို႔အိမ္နားနီးခ်င္းေတြေရာ၊ သူတို႔မိသားစုေရာ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ၆-ႏွစ္သားသူ႔ကို သူ႔အေဖက လူအမ်ားေရွ႔မွာ မီးေလာင္မႈရဲ့တရားခံအျဖစ္ ရိုက္ႏွက္အျပစ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး အဲဒီပတ္၀န္းက်င္ကေန Michigan ကို သူတို႔ ေျပာင္းေရြ႔ခဲ့ရတယ္။

ေနရာအသစ္ကို ေရာက္ေတာ့ သူဖ်ားေနတာမို႔ အသက္ ရွစ္ႏွစ္ထိေအာင္ ေက်ာင္းမေနရဘူး။ သူကို ေက်ာင္းအပ္ေတာ့ ဆရာစကားနားမေထာင္သူ ကေလးအရိုင္းအစိုင္းအျဖစ္ ျပႆနာ မၾကာခဏတက္ခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူက ဆရာမေျပာတာထက္ သူသိခ်င္တာကိုပဲ ေလွ်ာက္ေမးေနခဲ့လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူအေမကပဲ သူ႔ကို စာသင္ျပီး စာဖတ္တဲ့အတတ္ကို သင္ေပးခဲ့ရတယ္။

သူက သိပၸံစာအုပ္ေတြကို အရမ္းစိတ္၀င္စားတယ္။ ၁၁- ႏွစ္သား ျဖစ္ေတာ့ သူမွာ ကုိယ္ပိုင္ labေလးတစ္ခု ပိုင္ေနျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ မိုးပ်ံပူေဖာင္းအေၾကာင္းကို ဖတ္ရင္း သူက ဓါတုေဗဒ ေဆးဆိုင္မွာ ပစၥည္းအခ်ိဳ႔ကို သြား၀ယ္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႔ကို ေရာျပီး ပစၥည္းတစ္ခု ေဖာ္စပ္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူအိမ္မွာ ေခၚထားတဲ့ အိမ္ေဖာ္ေကာင္ေလးကို ေသာက္ခိုင္းတယ္။ သူေဖာ္တဲ့အရာက မိုးပ်ံပူေဖာင္းလိုပဲ လူပ်ံေအာင္ စြမ္းတဲ့ ဓါတုပစၥည္းေတြ ထည့္ထားတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေကာင္ေလးက သူခိုင္းသလိုေသာက္ျပီးေနာက္ မိုးေပၚေတာ့ ပ်ံတက္မသြားပဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚလဲက်သြားခဲ့တယ္။ သူအေဖ အေရာက္ေစာျပီး ေဆးရံုတင္လို႔သာေပါ့၊ မဟုတ္ရင္ အဲဒီေကာင္ေလး ေသသြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ သူက အဲလို စူးစမ္းခ်င္သူျဖစ္ခဲ့တယ္တဲ့..။

၁၂ ႏွစ္သားအရြယ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းစာလုပ္မယ့္အစား အလုပ္လုပ္ဖို႔ပဲ သူေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ မီးရထားေပၚမွာ သတင္းစာ၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေရာင္းရင္း ပိုက္ဆံစုခဲ့တယ္။ စာအုပ္ေတြ၀ယ္ဖတ္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ရထားေပၚမွာ သူ႔ရဲ့ labကိုယ္ပိုင္ခန္းဖြင့္နိုင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ရထားမွာ သြားရင္း မေတာ္တဆျဖစ္လို႔ သူရဲ့နားကန္းသြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ဓါတ္မက်ခဲ့တဲ့ သူက ဒီလိုေျပာခဲ့တယ္။

“ကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းသြားတာဗ်။ အခုဆို စာကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ အာရံုစူးစုိက္ ပိုဖတ္နိုင္တယ္ဗ်ာ။”

အဲဒါကေတာ့ တျခားသူမဟုတ္ပါဘူး နာမည္ေက်ာ္သိပၸံပညာရွင္ၾကီး Thomas Edisonပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္သူက အခုလို နာမည္ေက်ာ္ပညာရွင္ၾကီးရယ္လို႔ ထင္ခဲ့ပါ့မလဲေနာ္။ သူရဲ့ အေကာင္းျမင္စိတ္၊ စူးစပ္လိုစိတ္က သူမ်ားကို အနည္းအက်ဥ္း ဒုကၡေရာက္ေစေကာင္း ေရာက္ခဲ့ေစေပမဲ့ ေနာင္တခ်ိန္မွာ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ထိန္ထိန္ညီးေအာင္ သူပဲ တီထြင္ေပးခဲ့တာမို႔လား။ ေနာက္ထပ္လည္း သူအမ်ားၾကီးတီထြင္ခဲ့ေသးတယ္ေလ..။

ဒီအေၾကာင္းကို ေရးရင္း ကၽြန္မရဲ့မီးမီးကို ပိုသတိရသြားမိပါတယ္။
တခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္မလဲ မသိေသာ္လည္း ကြန္ပ်ဴတာကို လစ္ရင္လစ္သလို ေရေလာင္းၾကည့္ခ်င္သူ၊ တီဗြီ ဖန္သားျပင္ကို ေခါင္းနဲ႔ ေ၀ွ႔ျပီး အထဲကို ၀င္ၾကည့္ဖို႔ ၾကိဳးစားသူပါ။ ေနာက္ျပီး ဟန္းဖံုးကို ေရထဲႏွစ္ျပီး ေရခ်ိဳးေပးလို႔ ျမင္ျမင္ခ်င္း အခ်ိန္မွီျပန္ဆယ္ေသာ္လည္း ဖံုးရဲ့ function တခ်ိဳ႔ သံုးလို႔ မရျဖစ္သြားဖူးတယ္။

တခါကလည္း မူၾကိဳေက်ာင္းက ဆရာမက ေပးလိုက္တဲ့ စာရြက္ကို ေရခဲေသတၱာ အခဲခန္းထဲကို သြားထည့္ျပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနလို႔ ဘာလုပ္တာလဲမီးမီးလို႔ ေမးေတာ့ စာရြက္ကေလး အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္လို႔ သူက မီးမွိတ္ေပးတာတဲ့။ သူ႔ေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး လံုး၀လႊတ္ပစ္လိုက္ရျပီး၊ တီဗီြေနာက္ေက်ာဖက္က အေပါက္ေလးမွတဆင့္ ေရေလာင္းခ်လိုက္လို႔ တီဗီြလည္း က်ယ္ေလာင္စြာ ေရွာ့ျဖစ္သြားဖူးပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ မီးမီးေလး ရဲ့ စူးစမ္းမႈေလးေတြပါ။ :P

ကၽြန္မရဲ့မီးမီးကို လြမ္းလို႔ ဒီပို႔စ္ကို အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။ အား... မေတြ႔ရတာ တႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ (++)

လသာည
အက္ဒီဆင္ဓါတ္ပံုကို googleမွ ယူထားတာပါ :P

ပံုျပင္မ်ားျဖင့္

စိတ္ပညာက အေၾကာင္းေလးေတြကို ဗဟုသုတအျဖစ္ ေျပာျပဖို႔ စိတ္ကူးရင္းကေန အခုတေလာ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ ပံုျပင္မ်ားကိုပဲ ေရးျဖစ္ေနခဲ့မိတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ပံုျပင္အေၾကာင္းမွ တဆင့္ စိတ္ပညာ မိတ္ဆက္လို႔လည္း ေျပာလို႔ရမယ့္ ပံုျပင္ျဖင့္ စိတ္ကို ေလ့လာနည္း ဆိုတာေလးကို ဗဟုသုတ ေပးလိုက္ပါတယ္။

စိတ္ပညာက စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းေတြက ဘာသာျပန္ရတာ ကၽြန္မအတြက္ တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ္ေတာ္လက္၀င္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို psychologyက ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ေတာ့ စိတၱေဗဒျဖစ္ေနတာသာ ၾကည့္ပါ၊ စာသားေတြကို ေက်ာင္းတက္တုန္းက အဂၤလိပ္လို သင္ရေတာ့ အဂၤလိပ္လိုပဲ မွတ္ခဲ့တယ္။ ဂ်ပန္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ပန္လိုပဲ မွတ္ဖို႔ လံုးပမ္းရင္း ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ျပီး ျမန္မာစာအားနည္းတဲ့သူ (ကၽြန္မအတြက္) ဘာသာျပန္ရတာ ပိုပိုဆိုးလာခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဟိုတေလာက ဘေလာ့ဂါမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ၀င္ကူျပီး ရွင္းျပေပးရတဲ့အထိျဖစ္သြားတယ္..:D

စိတ္ပညာေလ့လာရတာကို ကၽြန္မ အရမ္းကို သေဘာက်မိတယ္။ စိတ္ပညာလို႔ ပညာရပ္တစ္ခုနဲ႔ သံုးႏံႈးေနရေပမဲ့ သိပ္ျပီးနားမလည္နိုင္ေအာင္ ခက္တဲ့၊ အလွမ္းေ၀းတဲ့ ဘာသာရပ္တစ္ခုေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္ထဲက မျမင္နိုင္တဲ့ အေတြးေတြကို အကဲခတ္ျပီး စိစစ္တဲ့ ဘာသာရပ္လို႔ ေျပာရင္ေတာင္ မမွားနိုင္ဘူးထင္ပါတယ္။

အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ေျပာင္းလဲေနတဲ့၊ ျမင္လည္း မျမင္နိုင္တဲ့ လူရဲ့စိတ္ကို လုိက္တိုင္းတာဖို႔ဆိုတာ သိပ္ေတာ့ မလြယ္လွဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ စိတ္ပညာရွင္ေတြက ျမင္သာတဲ့ အမူအရာေတြ၊ သူမက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြ၊ သူ႔ဘ၀ရဲ့ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္ေတြ၊ အခက္အခဲတစ္ခုခု ၾကံဳရင္ တုန္ျပန္တတ္ပံု အက်င့္စရိုတ္ေတြ စသည့္တို႔က တဆင့္ေလ့လာျပီး လူတစ္ေယာက္ရဲ့ လက္ရွိစိတ္အေနအထားကို အကဲျဖတ္ျပီး၊ အနာဂတ္ျဖစ္လာနိုင္တဲ့ သူ႔စိတ္ကုိ ပံုေဖာ္ၾကတာေပါ့။

မဟာစစ္ဘုရင္ၾကီး နပိုလီယန္တစ္ေယာက္ အဆိပ္ေသာက္ေသလိမ့္မယ္လို႔ စိတ္ပညာရွင္ေတြက ၾကိဳတင္ခန္႔မွန္းနိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ သူ႔မွာ ဒိြကိုယ္ရည္ေသြးရွိေနျပီး၊ အမ်ားအျမင္မွာ ခက္ထန္ေနေသာ စစ္ဘုရင္ၾကီးျဖစ္ေပမဲ့ တေနရာရာမွာ သူဟာ အားငယ္ေၾကာက္ရံြသူျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒါကို ဖုံးကြယ္ဖို႔အတြက္ လူမ်ားစြာကို သူသတ္ခဲ့တာပါလို႔ စိတ္ပညာရွင္ေတြက ဆိုခဲ့ၾကတယ္။

ကၽြန္မ ဆယ္တန္းေအာင္စက စိတ္၀င္စားတာက ဓါတုေဗဒပါ။ ဒါနဲ႔ ဓါတုေဗဒအထူးျပဳနဲ႔ တက္ခဲ့တဲ့ ၄ႏွစ္တာကာလအတြင္း ဓါတုေဗဒကို စိတ္၀င္စားမိတာ အိပ္လည္းဒီစိတ္၊ စားလည္း ဒီစိတ္ ဆိုရေအာင္ပါ။ မဟာဆက္တက္ဖို႔ အခြင့္အေရးရခဲ့ေပမဲ့ အိမ္ရဲ့စီးပြားေရး အေျခအေနေၾကာင့္ ဆက္မတက္ခဲ့ရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဓါတုေဗဒကိုေတာ့ အရမ္းကို စဲြလမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဓါတ္ခဲြခန္းထဲမွာ ဒီပစၥည္းနဲ႔ ဒီအရည္ေရာရင္ ဒီအေရာင္ ေျပာင္းသြားတယ္၊ ပမာဏေလ်ာ့ထည့္ရင္ ဒီအေရာင္ျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ အခ်ိန္တိုင္း labကိုပဲ သြားခ်င္ေနခဲ့တယ္။ Labထဲမွာ စမ္းသပ္မႈမ်ိဳးစံုကို ကိုယ္တိုင္ ကာလာစံုဖန္တီးရင္း အရမ္းကို ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္း ပညာေရးတကၠသိုလ္ကို တက္ျဖစ္ေတာ့ တဲြဖက္သင္ရတဲ့ စိတ္ပညာကို ႏွစ္သက္မိသြားျပန္တယ္။ စိတ္ပညာပါေမာကၡဆရာၾကီးက ေျပာတယ္။ သမီး ေလာကမွာ စိတ္ပညာဟာ ကုန္ၾကမ္းလြယ္သေလာက္ တိုင္းတာဖို႔ ခက္တယ္တဲ့့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စိတ္ကို ေလ့လာဖို႔ အတိက်ဆံုး formula မရွိလို႔တဲ့။ ဓါတုေဗဒမွာ ပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္ဖို႔ ေပါင္းစပ္ပစၥည္းေတြကို ေဖာ္ျမဴလာအတိုင္း အတိအက် တြက္ထုတ္လိုက္ရင္ ေသခ်ာေပါက္ အဲဒီအတိုင္း ရေအာင္ထုတ္နိုင္ေပမဲ့ လူ႔ရဲ့စိတ္ကိုက် အဲလိုေလ့လာလို႔ မရဘူး။ ဒီ formula သင္နည္းအတိုင္း ေလ့က်င့္သင္ေပးရင္ ဒီလို လူစားေတြပဲျဖစ္ကို ျဖစ္ရမယ္ မေျပာနိုင္ဘူးေလ။ အမ်ိဳးမ်ိဳးထြက္လာတယ္။

ေက်ာင္းသားရဲ့ စာၾကိဳးစားလိုစိတ္ကို ေလ့လာဖို႔အတြက္ ထိုေက်ာင္းသားေတြကို ခက္ခဲ့တဲ့ ပုစာၦတစ္ပုဒ္ကို ေပးျပီး ဆန္းစစ္ၾကည့္လိုက္ရင္ပဲ အေျဖက ျမင္သာေနပါျပီ။ တခ်ိဳ႔႕က အေျဖမရရေအာင္တြက္တယ္။ တခ်ိဳ႔က အလြယ္သူမ်ားဆီက ကူးခ်တယ္။ တခ်ိဳ႔က တြက္ကို မၾကည့္ပဲ လက္ေလ်ာ့ျပီး ေဆာ့ေနမယ္ စတဲ့ တုန္ျပန္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေတြ႔ရတယ္။ (တျခားအခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ သူ႔ရဲ့စိတ္၀င္စားမႈဘာသာရပ္ျဖစ္မႈ၊ ထိုေက်ာင္းသားရဲ့ လက္ရွိစိတ္အေနအထားေပၚမွာလည္း မူတည္ေနေသးတယ္။) ေနာက္ျပီး စာၾကည့္ေနသူရဲ့စိတ္ဟာ စာထဲမွာပဲ ရွိေနမယ္လို႔လည္း ခန္႔မွန္းလ္ို႔မရဘူးေလ။ အဲဒီလို ပံုေသတြက္လို႔မရတဲ့ လူစိတ္ကို အကဲျဖတ္ေလ့လာရတာ နည္းလမ္းမသိရင္ အရမ္းကို ခက္လွပါတယ္။

စိတ္ပညာရွင္ေတြက လူစိတ္ကို. အနီးစပ္ဆံုးေတာ့ ခန္႔မွန္းလို႔ရေအာင္ စိတ္အကဲခတ္နည္း -နည္းလမ္းေတြ အမ်ားၾကီး တည္ထြင္ထားပါတယ္။ (ရွည္မွာစိုးလို႔ အကုန္မေရးေတာ့ဘူး)။ အဲဒီထဲက နည္းလမ္းတစ္ခုကေတာ့ ပံုေျပာျပီး အကဲျဖတ္နည္းဆိုတာ ရွိပါတယ္။ လူေတြစိတ္ကို ေလ့လာၾကည့္ခ်င္ရင္၊ သိခ်င္ရင္ ပံုျပင္ေျပာၾကည့္တဲ့..။ အဲဒီပံုျပင္ေပၚကို နားေထာင္သူက ဘယ္လိုသံုးသပ္သလဲဆိုတာကို ၾကည့္ျပီး သူရဲ့ စိတ္ေနသေဘာထားကို ခန္႔မွန္းလို႔ ရလို႔ပါ။

အနီးစပ္ဆံုး ဥပမာတစ္ခုကို ေျပာျပရရင္ အမ်ားႏွစ္သက္ေလးစားတဲ့ နာမည္ၾကီးဘေလာ့ဂါေတြကို ပံုေျပာသူအျဖစ္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ျပီး သူ႔ဆီမွာ ေတြ႔ရတဲ့ ကြန္မန္႔ေတြကို ေလ့လာၾကည့္လိုက္ပါ။ ဘေလာ့ပိုင္ရွင္ေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာအမ်ိဳးမ်ိဳးအေပၚ လာဖတ္သူအခ်ိဳ႔က ကြန္မန္႔ေလးေတြ ထားခဲ့ၾကတယ္။ အားေပးသူမ်ားေတာ့ ကြန္မန္႔ေတြလည္း အမ်ားၾကီးေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ ဘာသြားေတြ႔လဲဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႔က “စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္ဗ်ိဳ႔၊ ဘာေလးေတာ့ သိသြားျပီ၊ ဘာကေတာ့ မသိဘူး”စသည္ ေရးတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႔က ေက်းဇူးတင္စကား၊ ခ်ီးက်ဴးစကားကို ေျပာတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႔က ပံုျပင္ (ပို႔စ္အေၾကာင္း) နဲ႔ မဆိုင္ေသာ တျခားအေၾကာင္းေလးေတြ ေရးတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႔႕ကက်ေတာ့ ပံုျပင္ထဲက သူနားမရွင္းတာကို ေျပာတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕႔က ပံုျပင္ထဲက လုိတာေလးေတြကို ျဖည့္စြက္ေျပာျပတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အျပစ္ရွာျပီး ေ၀ဖန္ေျပာျပတတ္တယ္။

အဲဒီကြန္မန္႔ေလးေတြဟာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မတူတဲ့ ကဲြျပားခ်က္ေလးေတြပါ။ တခ်ိဳ႔ကြန္မန္႔ေပးတဲ့သူေတြရဲ့ စကားေတြကို စိတ္၀င္စားတာမို႔ တျခားဘေလာ့ေတြမွာ သူဘယ္လိုေပးသြားသလဲ သတိထားၾကည့္မိတယ္။ ဘေလာ့ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဖတ္႐ႈမိလိုက္ရင္ နည္းနည္းေတာ့ သူရဲ့စိတ္ေနစိတ္ထားကို ခန္႔မန္းလို႔ရလာသလိုပဲ။

အဲဒီကေနတဆင့္ ကြန္မန္႔ေပးသူေတြဟာ ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳးလဲ? ေလ့လာခန္႔မွန္းၾကည့္ရင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ စိတ္ထက္တဲ့သူ၊ စိတ္အားငယ္တတ္သူ၊ မဟုတ္မခံစိတ္ရွိသူ၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိသူ၊ ခင္မင္စိတ္နဲ႔ အျမဲအားေပးသူ၊ စာေပကို အေလးအနက္ထားဖတ္႐ႈသူ၊ ဟာသဥာဏ္ ရွိသူ၊အေကာင္းျမင္တတ္သူ၊ အျပစ္ျမင္တတ္သူ၊ ကေလးဆန္သူ (အသက္ငယ္လို႔ ကေလးဆန္တာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါ)၊ စိတ္ထားရင့္က်က္သူ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ႔ရွိခန္႔မွန္းလို႔ ရေလာက္တယ္။ 

ဒါက လူအမ်ားၾကီးကို စုေလ့လာတာျဖစ္ေနေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနတာ ဘာဆန္းလဲလို႔ ေျပာစရာရွိေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္တည္းရဲ့စိတ္ကိုပဲ ေန႔စဥ္ေစာင့္ၾကည့္ရင္ ေလ့လာသိရွိနိုင္တယ္တဲ့။ ကြန္မန္႔ေရးသူရဲ့ စကားလံုး အသံုးအႏႈန္းကေနတဆင့္ သူ ဒီေန႔ ေပ်ာ္ေနသလား၊ စိတ္ညစ္ေနသလား၊ အားငယ္ေနသလား စသည့္ကို သိရွိနိုင္တယ္။ ကြန္မန္႔ေပးသူကိုခ်ည္းေျပာေနေတာ့ ေရးသူကေရာ? ဟုတ္တယ္။ ေရးသူကိုလည္း ေလ့လာလို႔ရတယ္။ သူေရးသြားတဲ့ ပို႔စ္အေၾကာင္းအရာ၊ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္း၊ အျဖတ္အေတာက္ကို ၾကည့္ျပီး သူ ေပ်ာ္ေနသလား၊ ပံုမွန္လား၊ စိတ္ညစ္ေနသလား၊ လတ္တေလာ ဘာကို ေတြးေနသလဲ၊ လတ္တေလာ ဘာကိုေပးခ်င္ေနသလဲ စသည္ကို သိရွိနိုင္တယ္။

ဒါဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုေရာ ေလ့လာလို႔ မရဘူးလား။ အဲလိုေျပာေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိျပီးသား ဘာေလ့လာစရာရွိသလဲလို႔ ေမးစရာရွိေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မသိတာေတြ အမ်ားၾကီးရွိနိုင္ပါတယ္။ တခါတခါ ကိုယ့္ဘာသာအလိုမက်တဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိမထားမိပဲ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ျပီး ေလသံက မာေနတတ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အားငယ္တဲ့အမူအရာေတြ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြက ကိုယ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ အမူအရာကတဆင့္ ကိုယ့္စိတ္ကို ေလ့လာမိသြားရာက ကိုယ့္ကိုလာအားေပးတာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးၾကမွာပါ။

ဒါေၾကာင့္ စိတ္ပညာဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ခက္ခဲနက္နဲတဲ့ ပညာရပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ နည္းလမ္းေတြကလည္း သမရိုးက်ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ေနစဥ္ထိေတြေနတဲ့ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို၊ ေနာက္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ေလ့လာရင္း တတ္သြားနုိင္ပါတယ္။ စိတ္ပညာကို တတ္ေျမာက္ျခင္းျဖင့္ လက္ေတြ႔ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြ အမ်ားၾကီးရွိျပီး၊ စိတ္ကို အေျခခံျပီးျဖစ္တဲ့ ေရာဂါေတြကို ကုသေပ်ာက္ကင္းေစနိုင္တယ္၊ လူမႈဘ၀ေတြကို အမ်ားၾကီးကူညီနိုင္တာေတြ ရွိပါတယ္လို႔ စိတ္ပညာကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္...။

လသာည ျဖစ္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္...။ ။။ ပ်င္းမွာစိုးလို႔ ပံုေတြကို ေဖာေဖာသီသီကို သံုးထားတယ္။ google.co.jpက ရွာတာပါ။
ေနာက္.. အဟဲ ေတာင္းပန္ဦးမယ္။ ဒီထဲမွာ ေရးတဲ့ ကြန္မန္႔ေရးသူမ်ားဆိုတာ နာမည္ၾကီးတဲ့ ဘေလာ့ေတြမွာ ေရးတဲ့ ကြန္မန္႔ေရးသူေတြကို ေျပာတာသိလား၊ ပံုေျပာျခင္းျဖင့္ စိတ္ကိုအကဲခတ္ျခင္းနည္းကို ဥပမာေပးတာသက္သက္ေနာ္။ ဒီဘေလာ့မွာေရးတဲ့ ကြန္မန္႔သူေတြကို မဆိုလိုဘူးရယ္ :P ။ အဲေတာ့ အရင္အတိုင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ဆက္ေရးပါ ရတယ္။ လသာညက ဥပမာသာေျပာျပတာ ေလ့လာအကဲျဖတ္တာမ်ိဳး သိပ္မတတ္ပါဘူးလို႔ ။ေနာ္... အမွားရွိရင္ ေခြးလႊတ္ပါ\(^=^)/

Tuesday, November 24, 2009

နပန္းသမားတစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္ထဲမွာ

သူ႔နာမည္က အာဆေရွာယူ (Asashōryū), ျမန္မာလို “မနက္ခင္းရဲ့ အျပာေရာင္ဂဠဳန္”, လို႔ေခၚပါတယ္။ သူဟာ မြန္ဂိုလီယန္းလူမ်ိဳးျဖစ္ျပီးေတာ့ မြန္ဂို နပန္းသမား မ်ိဳးႏြယ္မိသားစုကေန ေပါက္ဖြားလာသူပါ။ ေနာက္ျပီး သူက ဂ်ဴဒိုသင္တန္းကိုလည္း တက္ဖူးတယ္။ ဂ်ပန္ကိုလာခါစက သူက exchange studentအေနနဲ႔လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ျပီးဆူမိုကလပ္မွာ သင္တန္းတက္တယ္။

သူ ၁၉ႏွစ္သားမွာ စျပီး ဂ်ပန္နပန္းသမား ျပိဳင္ပဲြ (sumo) ကို စတင္၀င္ေရာက္ခဲ့တယ္။ သူဟာ တျခားဆူမိုေတြလို ခႏာၱကိုယ္ၾကီးမားသူတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ အေလးခ်ိန္ ၂၀၀ကီလိုပတ္၀န္းက်င္ရွိတဲ့ ဆူမိုေတြၾကားမွာ သူက ကီလို ၁၂၀ပဲ ရွိျပီး အရပ္လည္းပုသူ၊ က်စ္လစ္ေသးငယ္တဲ့ ဆူမိုတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္ (အခုေတာ့ ၁၄၈ ကီလိုရွိသြားျပီ)။
ဒါေပမဲ့ သူရဲ့ ဆူမိုပညာက အံမခန္းေအာင္ေတာ္လြန္းတယ္။ တဖက္လူကို နိုင္ယူဖို႔အတြက္ ျမန္တယ္။ ဗ်ဴဟာၾကြယ္တယ္။ စိတ္ဓါတ္မာတယ္။ ၁၉၉၉မွာ ဆူမိုေလာကကို စ၀င္ေပမဲ့ ၂၀၀၀ခုႏွစ္မွာ သူဟာ နာမည္ၾကီးလာခဲ့တယ္။ ဆူမိုရဲ့ အငယ္တန္း၊ အၾကီးတန္းစတာေတြကို တရွိန္ထိုး ေဖာက္ထြက္ခဲ့ျပီး၊ အသက္ ၂၀မွာ ဆုေတြကို အမ်ားၾကီးရေနခဲ့တယ္။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ နို၀င္ဘာပဲြစဥ္ကစလို႔ သူဟာ ခ်န္ပီယမ္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ခ်န္ပီယမ္စရေတာ့ သူအသက္က ၂၂ႏွစ္...။

အဲ..တဖက္က ဆူမိုပညာမွာေအာင္ျမင္ေနသလို အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ခ်စ္ၾကင္နာခဲ့သူ ခ်စ္သူေလး Tamirကိုလည္း ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ လက္ထပ္ယူခဲ့တယ္။ Tamirက မြန္ဂိုလူမ်ိဳး သူၾကြယ္သမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး ဂ်ာမဏီမွာ ေက်ာင္းျပီးခဲ့တယ္။ မြန္ဂိုမွာတင္မကဘူး၊ ဂ်ပန္မွာပါ လက္ထပ္ပဲြကို ခမ္းခမ္းနားနား က်င္းပခဲ့တယ္။ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။

တခ်ိန္က ဆူမိုနပန္းသမားေလး အာဆေရွာယူကေန အခုဆိုရင္ သမာၻရင့္ဆူမိုနပန္းသမားအျဖစ္ နာမည္ၾကီးျပီး သမိုင္းမွာ သူေလာက္ ႏွစ္ရွည္ ဆူမိုခ်န္ပီယမ္ျဖစ္သူ မရွိေသးပါဘူး။ ၂၀၀၃-ခုႏွစ္ကစျပီး ယခု ၂၀၀၉-ခုႏွစ္ထိ ဆက္တိုက္ ခ်န္ပီယမ္ ရာထူးက ေလ်ာ့က်မသြားခဲ့ဘူး။ ဆုေတြဆိုတာလည္း မနည္းေတာ့ဘူး။ ဒါဆို သူဘ၀ဟာ ျပည့္စံုေပ်ာ္ရြင္ေနျပီလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရင္ေတာ့ လံုး၀မွားသြားပါလိမ့္မယ္။

အသက္ ၂၂ ႏွစ္သားနဲ႔ ခ်န္ပီယမ္ျဖစ္လာသူ အာဆေရွာယူမွာလည္း ရင္ထဲမွာ ဒဏ္ရာေတြဗလပြပါ။ ငယ္ရြယ္သူတို႔ထံုးစံအတိုင္း ျပိဳင္ဖက္ကို သူနိုင္လို႔ ၀မ္းသာစြာေအာ္ဟစ္မိရင္ သူ႔ကို “စာနာစိတ္မရွိသူ”လို႔ ေ၀ဖန္ခံရတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ျပိဳင္ပဲြဆိုတာ ရံႈးသူနဲ႔ နိုင္သူ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိေပမယ့္ သူက ခ်န္ပီယမ္ဆြတ္ခူးဖို႔အတြက္ ၁၄ ၾကိမ္ ၁၄ ေယာက္နဲ႔ ျပိဳင္ရတာပါ။ ၁၄ ၾကိမ္ျပိဳင္လို႔ အမွတ္အမ်ားဆံုးနဲ႔ နိုင္မွ (ဥပမာ ၁၄ပဲြလံုးနိုင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၁၃ပဲြနိုင္ တစ္ပဲြ႐ႈံး) ခ်န္ပီယမ္ျဖစ္ခြင့္ရတာပါ။ တစ္ႏွစ္မွာ ၆ၾကိမ္ျပိဳင္ရတယ္။ ဒီေတာ့ တႏွစ္ထဲမွာ ၈၄ ၾကိမ္ျပိဳင္ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ကာလၾကာလာေတာ့ သူ႔ကို ႐ံႈးသူက႐ႈံးလို႔၊ (ျပိဳင္ပဲြအရ အခ်င္းခ်င္း တြန္းတိုက္ရင္း) အနာတရျဖစ္သူ ျဖစ္ၾကတဲ့အခါ အျမဲခံရသူေတြက မုန္းလာျပီေပါ့။ ဒီေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ကို မလိုသူမ်ားလာခဲ့တယ္။

ဆူမိုမျပိဳင္ခင္ လက္ခေမာင္းခက္တာခ်င္းအတူတူ ခ်န္ပီယမ္ အာဆေရွာယူ လက္ခေမာင္းခတ္ပံုက မာန္တက္ေနသလိုပဲလို႔ သတင္းဌာနာေတြက ေ၀ဖန္ၾကတယ္။ ခ်န္ပီယမ္ အာဆေရွာယူမ်ား တစ္ရက္တစ္ေလ ႐ႈံးသြားရင္ ၀မ္းသာစြာ ေအာ္ဟစ္သံေတြေတာင္ ၾကားရတယ္။ လူငယ္ပီပီ မခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ အာဆေရွာယူရဲ့ မ်က္ႏွာဟာ တျဖည္းျဖည္း ခက္ထန္လာခဲ့တယ္။

သတင္းဌာန တခ်ိဳ႔ကဆိုရင္ အာဆေရွာယူေၾကာင့္ ျပိဳင္ဖက္မ်ားနာသြားခဲ့ရင္၊ နိုင္သြားတဲ့အာဆေရွာယူကို ခ်ီးက်ဴးစကား ေျပာဖို႔ထက္ ျပိဳင္ဖက္ကို နာေစတဲ့အတြက္ အျပစ္တင္လိုစိတ္နဲ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ျပေပးတတ္တယ္။ ျပိဳင္ပဲြတစ္ခု ျပိဳင္ျပီဆိုရင္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ အနာခံရတာခ်ည္းေပမဲ့ အာဆေရွာယူ ကေတာ့ စိတ္ဓါတ္ျပင္းသူပီပီ ညည္းညဴမျပခဲ့တာေၾကာင့္ သူဒဏ္ရာေတြရလည္း လူေတြ သိပ္မသိလိုက္ၾကပါဘူး။ သူဘာသာ အံၾကိတ္ခံလို႔ ေနာက္တေန႔ပဲြကို ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္တတ္တာ သူ႔အနားေနတဲ့ သူေနာက္လိုက္လူေတြကပဲ သိခဲ့တယ္။

ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔အတူ ရရိွလာတဲ့ ျပစ္တင္ေ၀ဖန္မႈေတြၾကားထဲမွာ စိတ္ဖိအား တင္းက်ပ္မႈေတြမ်ားလာတဲ့ အာဆေရွာယူဟာ သူ႔အမ်ိဳးသမီးနဲ႔လည္း အဆင္မေျပျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔သမီးနဲ႔ သူ႔သားကို လက္ဆဲြျပီး Tamir အိမ္ျပန္သြားခဲ့တယ္။ ေ၀ဖန္ေကာင္းခ်ိန္ဆိုေတာ့လည္း “အာဆေရွာယူေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ကဲြရတာျဖစ္တယ္”လို႔ ေနစဥ္ သတင္းစာေတြမွာ ေခါင္းစဥ္ၾကီးေတြနဲ႔ ရက္ဆက္ပါခဲ့တယ္။ အဲဒီ္အေၾကာင္း အင္တာဗ်ဴးလာဗ်ဴးသူကို အာဆေရွာယူက “ဘာေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတိုတေတြ သူမ်ားအေၾကာင္းကို ဒီေလာက္ စိတ္၀င္စားေနၾကသလဲ”လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့တဲ့အတြက္ သူဟာ ရိုင္းစိုင္းသူအျဖစ္ ထပ္မံနာမည္ၾကီးသြားပါတယ္။

အိမ္ေထာင္ေရး မေျပလည္တဲ့ အာဆေရွာယူတစ္ေယာက္ စိတ္ထိခိုက္သြားေၾကာင္း ႏႈတ္ကသာ ထုတ္ေဖာ္မေျပာေသာ္လည္း သူခံစားေနတာကို သူ႔အနားက လူတိုင္းသိၾကတယ္။ အဲဒီအတြက္ ရလာဒ္က ျပိဳင္ပဲြတစ္ခ်ိဳ႔မွာ သူ႐ံႈးခဲ့တယ္။ သူ႐ံႈးတိုင္း လူေတြက ၀မ္းသာအားရ လက္ခုပ္တီးၾကတယ္။

ေနာက္ပိုင္း စိတ္ဒဏ္ရာတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔ ဘယ္လက္တျခမ္း ဒဏ္ရာကို ကုသဖို႔ဆိုျပီး သူနယ္ေျမ မြန္ဂိုနိုင္ငံကို အလည္အျဖစ္ သူျပန္ခဲ့တယ္။ သူ႔နယ္ေျမေရာက္ေတာ့ ငယ္စဥ္က သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႔နဲ႔ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ေတြ႔ဆံုၾကရင္း သူတို႔နဲ႔အတူ ေဘာလံုး၀င္ကစားရာမွာ ေနာက္ထပ္ျပႆနာထပ္တက္ပါေတာ့တယ္။ “ဆူမို ခ်န္ပီယမ္က ျပိဳင္ပဲြကို အနားယူျပီး ေဘာလံုးကစားျခင္းသည္ အျပစ္ျဖစ္သည္။ ျပိဳင္ပဲြက ထုတ္ပါ” လို႔ ဂ်ပန္ကလူတစ္ခ်ိဳ႔က ဆႏၵျပၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ကလည္း “အဲဒီေကာင္က ေငြကုန္ရင္ျပန္လာမွာ၊ ဂ်ပန္ဆူမိုပဲြေၾကာင့္ ေငြရေနတဲ့သူက ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္ေနတယ္”လို႔ တီဗီြနဲ႔ တျခားမီဒီယာေတြကေနတဆင့္ ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်ၾကပါတယ္။

သူရဲ့ မိဘနဲ႔ ဆရာက ေတာင္းပန္ေပးတဲ့အတြက္ သူဟာ ဆူမိုနပန္းျပိဳင္ပဲြကို ျပန္လာခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ သူက သူကိုခ်စ္တဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး အိုတိုးစံကို ရင္ဖြင့္ခဲ့တယ္။ “ကၽြန္ေတာ္မွာ လြတ္လပ္စြာ အပန္းေျဖခြင့္ မရွိဘူးလားဗ်ာ”လို႔ ေျပာေတာ့ အိုးတိုးစံက “အဲဒါ မင္းက သိပ္ေတာ္ေနလို႔ ေ၀ဖန္ခံရတာပါ သားရယ္”လို႔ မ်က္ရည္က်ခဲ့တယ္။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ထဲမွာ သူ႔ကို ဆူမိုဘ၀က အနားယူရေတာ့မယ့္သူလို႔ အားလံုးက မွတ္ခ်က္ေပးလာၾကတယ္။ ျပိဳင္ပဲြသမားတစ္ေယာက္ရဲ့ အားက ပရိတ္သတ္ရဲ့ လက္ခုပ္သံမဟုတ္ပါလား။ လက္ခုပ္သံကို ေမွ်ာ္လင့္သူ သူ႔အတြက္ ႐ႈတ္ခ်သံ၊ ျပစ္တင္သံနဲ႔ သူဘယ္လိုလုပ္ျပီး ဆက္လက္ရွင္သန္ရမွာလဲ..။ ဒါေပမဲ့ စိတ္မာသူ အာဆေရွာယူကေတာ့ ဆက္လက္ယွဥ္ျပိဳင္ေနခဲ့တယ္။ လူမႈေရးလုပ္ငန္းကိုလည္း သူလုပ္တယ္။ မြန္ဂိုကေန ကေလးေတြကို သူပိုက္ဆံနဲ႔ ဆပြန္ဆာေပးျပီး ေက်ာင္းထားေပးတယ္။ ျပီးရင္ ထူးခၽြန္သူကို ဆုေပးဖို႔အထိ သူစီစဥ္ေနပါတယ္။

၂၀၀၉ -ခုႏွစ္ထဲမွာလည္း ဆူမိုခ်န္ပီယမ္ပါပဲ။ ျပီးခဲ့တဲ့ ပဲြစဥ္တုန္းကဆိုရင္ ပရိတ္သတ္အမ်ားစုက အာဆေရွာယူရဲ့ ျပိဳင္ဖက္ေတြကို အားေပးေနသံေတြ ဆူညံေနစဥ္မွာပဲ အာဆေရွာယူက ထိုျပိဳင္ဖက္မ်ားကို တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ကို လွွပစြာ အနုိင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဆုတံဆိပ္ကို ယူျပီးေနာက္ သူက သူမိတ္ေဆြေတြကို ဒီလိုေျပာပါတယ္။

“အခု ကၽြန္ေတာ္သိသြားျပီ။ အမ်ားရဲ့ လက္ခုပ္သံကို ရဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားတာမဟုတ္သလို၊ ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်သံေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အစြမ္းအစ ဆုတ္ေလ်ာ့သြားစရာမရွိပါဘူး။ ဘယ္ျပိဳင္ဖက္ကိုမွ ကၽြန္ေတာ္မမုန္းဘူး။ ဆူမိုပဲြမွာ ဆူမိုတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္စရာရွိတာ ကၽြန္ေတာ္လုပ္မယ္။ ဆူမိုအားကစားကို ကၽြန္ေတာ္လုပ္နိုင္သ၍ ကၽြန္ေတာ္လုပ္သြားမယ္။ ဆူမို မလုပ္နိုင္တဲ့တေန႔ တျခားအလုပ္ကို လုပ္မယ္။ ျပစ္တင္သံေၾကာင့္ က်ဆံုးတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ရာဇ၀င္မွာ မရွိေစရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မလုပ္နိုင္လို႔ က်ဆံုးတာအတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္အျပစ္တင္စရာမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္အျမဲ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနလို႔ပါပဲ” လို႔ သူက သူမိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔ကို ရင္းႏွီးစြာ ေျပာျပခဲ့တယ္။


အင္း.. အဲဒီပဲြစဥ္လည္း သူ ျပစ္တင္ခံရျခင္းက မလြတ္ခဲ့ပါဘူး။ တဖက္လူကို လွဲခ်အျပီး စိတ္လြတ္လက္လြတ္ လက္ေျမာက္လိုက္၍ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆူမိုသမားဟာ လက္ေ၀ွ႔သမားလို လက္ေျမွာက္ေၾကြးေၾကာ္ခြင့္ မရွိလို႔ပါတဲ့။ ေနာက္တေန႔မွာ ဆူမိုအဖဲြအစည္း ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေတာင္းပန္လိုက္ရပါေသးတယ္။ အာဆေရွာယူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အျပံဳးမပ်က္ ဆက္လက္ကစားလ်က္ပါ။ ဒီေန႔ ပဲြစဥ္(၂၀၀၉.၁၁.၂၄)မွာလည္း ႐ႈံးပဲြမရွိ နိုင္သြားျပန္ျပီ..။
............................................................
လသာည.. ျဖစ္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။။ ဓါတ္ပံုအားလံုးကို google က ယူထားတာပါ။ သူဟာ ေ၀ဖန္ခံရသူ အမ်ားဆံုးျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့ ပရိတ္သတ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္..။ ကၽြန္မလည္း သူ႔စိတ္ဓါတ္ကို ၾကိဳက္တယ္။

Saturday, November 21, 2009

လြတ္လပ္မႈကို ခံုမင္သြားျပီ..

ျမင့္မားတဲ့ ေနာ္ေ၀းေတာင္တန္းၾကီးက အျမဲ ႏွင္းဖံုးေနသလို ေႏြရာသီဆိုရင္လည္း တညလံုး ေနထြက္ေနတတ္တယ္။ သာယာတဲ့ ေႏြရာသီတစ္ခုမွာ.. နက္ေမွာင္တဲ့ မ်က္၀န္း၊ အညိဳေရာင္ေတာက္ေတာက္ ႏႈးညံတဲ့ အေမြးေတြပိုင္ဆိုင္တဲ့ရိန္းဒါး သမင္ေလး ကီလိ ဟာ သမင္အုပ္စုနဲ႔အတူ Laplander လူမ်ိဳး သခင္ေတြဆီမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့တယ္။ Laplander လူမ်ိဳးေတြက fjord ေဒသတစ္ေလွ်ာက္ ခရီးလွည့္လည္ သြားလာေနၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ ခရီးသြားရင္း ကီလိရဲ့သခင္ေတြက တဲၾကီးေတြ ေဆာက္ျပီး စခန္းခ်တဲ့အခ်ိန္ ကီလိတို႔ကို အနားေပး လႊတ္ေပးေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာ ကီလိရဲ့ အေပ်ာ္ဆံုး အခ်ိန္ေတြပါပဲ..။

ေႏြရာသီကုန္ခါနီး တညေနမွာ ကီလိဟာ စခန္းခ်ရာတဲေနာက္က ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေျပးေနခဲ့တယ္။ ပါးလႊာတဲ့ ႏွင္းလႊာခ်ပ္ေတြေပၚကို ခုန္ေက်ာ္လိုက္၊ ျမစ္က်ဥ္းကိုျဖတ္ေျပးလိုက္နဲ႔ တအားေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။တခ်ီမွာေတာ့ ရုတ္တရက္ ကီလိဟာ ေျခေခ်ာ္ျပီး ႏွင္းေစာက္တစ္ခုထဲကို ဒလိမ့္ေခါက္ေကြး က်သြားခဲ့တယ္။ ျပန္တက္ဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္က အသည္းခိုက္ေအာင္ နာေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေျဖးညင္းစြာ တေရြ႔ေရြ႔ ေထာက္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း စခန္းဘက္ကို လွည့္ျပန္ခဲ့တယ္။

ေျခေထာက္နာေနတာမို႔ အခ်ိန္အမ်ားၾကီးေနာက္က်ျပီးမွ စခန္းကုိျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူေၾကာက္ရံြတုန္လႈပ္သြားမိတယ္။ စခန္းမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ပါ။ သူ႔သခင္ေတြက တဲေတြကိုဖ်က္သိမ္းျပီး သူ႔မိသားစု အေဖာ္သမင္ေတြကို ေခၚလို႔ တျခားကို ထြက္သြားႏွင့္ၾကျပီ။ ေမြးကတဲက တခါမွ တစ္ေယာက္တည္း မေနဖူးတဲ့ ကီလိဟာ ေၾကာက္ရံြတုန္လႈပ္စြာ ေဆာက္တည္ရာမရ ေအာ္ဟစ္မိတယ္။ သူ႔သမင္အုပ္ထဲက အၾကီးေတြေျပာသလိုဆိုရင္ မၾကာခင္ဆို ေဆာင္း၀င္ေတာ့မယ္။ ေဆာင္းမ၀င္ခင္ သမင္အုပ္ေတြနဲ႔သာ မေတြ႔ရင္ ေမွာင္မိုက္တဲ့ ေဆာင္းညေတြမွာ သူတစ္ေကာင္တည္း ဘယ္လိုရွင္သန္ရမလဲ....

သင္းကြဲသမင္ေလး ကီလိဟာ သူ႔ေရွ႔က ထြက္သြားတဲ့ သူ႔သခင္မ်ားနဲ႔ သမင္အုပ္ရဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ေျခရာခံျပီးလုိက္ခဲ့တယ္။ ထြက္သြားတဲ့အဖဲြဟာ ျမန္လြန္းလို႔ သူဘယ္လိုမွ မွီေအာင္ မလိုက္နိုင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ျပီး သူက ေျခေထာက္နာေနခဲ့တယ္ေလ..။ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ႏွင္းေတြက က်လာျပီ။ အသည္းခိုက္ေအာင္ ေအးတဲ့ ႏွင္းဖတ္ေတြက သည္းသည္းမဲမဲ က်ေနတာေၾကာင့္ တုန္ခိုက္ေအာင္ ေအးေနခဲ့တယ္။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ျမင္ျမင္သမွ် ျဖဴေဖြးေနတယ္။ သူေျခရာခံေနတဲ့ သူ႔သခင္ေတြရဲ့ ေျခရာေတြလည္း ႏွင္းေတြေအာက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီျဖစ္တယ္။ သူ ရပ္ျပီး ေဘးဘီ၀ဲယာ မ်က္လံုးေစြၾကည့္လည္း သူ႔မိသားစု ရဲ့ အရိပ္အေယာင္ဆိုတာ လံုး၀မျမင္ရေတာ့ဘူး။ သူလမ္းေပ်ာက္ျပီ..။ သူဘာဆက္လုပ္ရမလဲ..။ ေၾကာက္ရြံအားငယ္စြာ သူေအာ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ဘာတုန္႔ျပန္သံမွ မၾကားရေတာ့ဘူးရယ္...။

သဘာ၀အသိေၾကာင့္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူရပ္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ပုန္းခိုစရာ ရွာရမယ္ဆိုတာ သူေတြးမိလာတယ္။ ေဆာင္းတြင္းကို သူတစ္ေကာင္တည္း ဘယ္လိုမွ မျဖတ္သန္းနိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးကို ေဖ်ာက္လုိက္ရင္း ေရွ႔ကို တလွမ္းခ်င္းတလွမ္းခ်င္း ေရြ႔လာခဲ့တယ္။

တေန႔ထက္တေန႔ ႏွင္းေတြက ပိုပိုျပီး သိပ္သည္းစြာက်လာျပီ။ ေန႔ေတြကလည္း ေမွာင္သထက္ေမွာင္လာျပီ။ ကီလိရဲ့ အေမြးေလးေတြကလည္း ေတာက္ေျပာင္တဲ့ အညိဳေရာင္နုနုကေန ႏွင္းေရာင္လို ျဖဴဆြတ္လို႔ ေနပါျပီ။ တရက္ျပီးတရက္ တေန႔ျပီးတေန႔ ရက္ေတြလေတြ ၾကာလာခဲ့ျပီ..။ သူလည္း အႏၱရယ္အေတြ႔အၾကံဳအမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ဆက္လက္ရွင္သန္ ရပ္တည္နိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနခ့ဲတယ္။ ဆက္လက္လည္း ၾကိဳးစားဆဲ...။

တၾကိမ္မွာေတာ့ ရွည္လ်ားျပီး ေခ်ာေမြေျပာင္လက္ေနတဲ့ ႏွင္းေလွ်ာေစာက္ရွည္တစ္ခုေပၚကေန မိသားစုကို လြမ္းဆြတ္စြာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ေငးၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟာ.. လူတစ္ခ်ိဳ႔ ႏွင္းေလွ်ာစီးေနၾကတာပါလား.။ သူတို႔ဟာ သူေဘးကေန ျဖတ္သြားတာကို ေငးရင္း လူေတြသြားတာ သိပ္ျမန္တာပဲလို႔ သေဘာက်ေနမိတယ္။ လူေတြက ခဏေလးနဲ႔ ေတာင္ေပၚကိုတက္လိုက္ ေတာင္ေအာက္ကို ဆင္းလိုက္နဲ႔..ျမန္လုိက္တာ၊ အရမ္းကို ျမန္တာပဲ။
တခါမွာ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က ႏွင္းေလွ်ာစီးရင္း သူ႔ေဘးနား ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ သူ႔ကိုရယ္ျပျပီး အနားထိကပ္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ သူအိပ္ကပ္ေလးထဲက အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔ကို ထုတ္ေကၽြးတယ္။ ကီလိက မုန္႔ကို ပါးစပ္နဲ႔ လွမ္းဟပ္လိုက္ေတာ့ သူမေလးက လက္ကို ေ၀ွ႔ယမ္းလို႔ သူေဘးက လ်င္ျမန္စြာ ထြက္ေျပးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။

အဲဒီညက ၀ံပုေလြတစ္အုပ္က ၀ိုင္းလိုက္လို႔ သူေသေျပးရွင္ေျပး ထြက္ေျပးခဲ့ရတယ္။ သူတို႔က ႏွင္းေတြကို ျဖတ္လို႔ သူေနာက္က သူေမာတဲ့အထိ လုိက္ဖို႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လိုက္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကီလိက ဒီေဆာင္းတစ္ခုလံုး ေျပးလႊားအသက္ရွင္ခဲ့သူျဖစ္လို႔ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက သန္မာၾကံ့ခိုင္စြာ လ်င္ျမန္စြာ ေျပးနိုင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့.. သူ႔ရဲ့ေျခေထာက္ေတြက သူ႔အသက္ကို ကယ္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကီလိက ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆက္လက္ေျပးေနခဲ့တယ္၊ ရြရြေလး ဖြဖြေလး...ေလ..။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ သူက ေတာင္ေပၚကေန ေတာင္ေအာက္ကို ငံုၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ သူ႔မ်က္လံုးကို သူမယံုၾကည္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ ေအာက္မွာ သူရက္ေပါင္းမ်ားစြာ လြမ္းဆြတ္ခဲ့့ရတဲ့ သူမိသားစု နဲ႔ သူ႔သခင္တို႔ စခန္းခ်ေနပါတယ္။ သမင္အုပ္က အုပ္စုလိုက္ တေရြ႔ေရြ႔အစာစားရင္း အနားယူေနၾကတယ္။ လူေတြကလည္း ဟိုနားတစု ဒီနားတစု တဲၾကီးေတြေဆာက္ေနၾကတယ္.။

ကီလိဟာ သူတခ်ိန္ခိုလံႈခဲ့ဖူးတဲ့ သမင္အုပ္ကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ သူ႔ေနာက္ဖက္က ေတာင္ကုန္းကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ ေဆာင္းတြင္းတစ္ခုလံုး ခိုလံႈခဲ့တဲ့ ဒီေတာင္ကုန္းမွာ သူဟာ အထီးက်န္စြာ ေနခဲ့ရတယ္။ အႏၱရယ္လြတ္ေအာင္ ေသေျပးရွင္ေျပး ေျပးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလို အသက္ေဘးနဲ႔ လုေျပးရတဲ့တစ္ခါၾကံဳတိုင္း သူတစ္ခါ အားသန္လာခဲ့တယ္။ သူေတြ႔ၾကံဳခဲ့တဲ့ အေတြ႔႕အၾကံဳမ်ားက သူ႔ကို ပိုျပီးစိတ္ဓါတ္ၾကံခိုင္ေစခဲ့တယ္။ သူ႔အတြက္ ဘ၀နဲ႔ရင္းခဲ့တဲ့ ျပိဳင္ပဲြမ်ားပါ။

သူသာ သမင္အုပ္ထဲမွာ ေနခဲ့ရရင္ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ လံုျခံဳစြာ ေနရမွာ အေသအခ်ာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူအခု မသြားခ်င္ေတာ့ပါ။ သူလိုခ်င္တာ လြတ္လပ္မႈပါ။ မၾကာခင္ ေႏြဦးေရာက္ေတာ့မယ္။ ေႏြဦးမွာ လြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္နိုင္ေတာ့မယ္။ ဘယ္အႏၱရယ္ကိုမွလည္း သူမေၾကာက္ေတာ့ပါ။ သူ စြန္႔စားမႈကို ေပ်ာ္ပိုက္သြားျပီ။ တခါတေလ အႏၱရယ္နဲ႔ ၾကံဳရနိုင္လည္း တခါတေလ ၾကင္နာမႈတခ်ိဳ႔တေလကိုေတာင္ သူရနိုင္ေသးတယ္။

ဒီေနာက္ေတာ့ စခန္းဘက္ကို သူ ေက်ာခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ သူတေဆာင္းခိုလံႈခဲ့၊ က်င္လည္ခဲ့ေသာ အႏၱရယ္ေပါင္းစံုရာဘ၀ေတြရွိရာ အရိုင္းေတာင္ကုန္းဆီ ..ေျပးေလွ်ာက္ရင္း သင္းကဲြဘ၀ျဖစ္လည္း ရွိပါေစေတာ့.. ၾကံဳရာဘ၀ေတြမွာ ၾကံဳသလို သူေပ်ာ္ေအာင္ ေနတတ္သြားျပီ...။

လသာည.. ျဖစ္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္..။ ။ English Street Reading, no. 183, lesson-16 Reindeer Winter!!ကို ဘာသာျပန္တာပါ။
Laplander လူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း အေသးစိတ္က ဒီေနရာမွာ)
Reindeer သမင္ေတြအေၾကာင္း အေသးစိတ္က ဒီေနရာမွာ)

Wednesday, November 18, 2009

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္

ရံုးတစ္ရံုးမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ဟာ အလြန္အလုပ္ၾကိဳးစားသူျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္ခ်ိန္တိက်သူ၊ ရိုးသားသူ၊ သပ္ရပ္စြာ၀တ္ဆင္တတ္ျပီး ဥာဏ္ထက္ျမက္သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ လူယဥ္ေက်းအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ အေရးပါတဲ့ ပညာတစ္ခုကိုေတာ့ သူမတတ္ပါ။ အဲဒီပညာက ယဥ္ေက်းခ်ိဳသာစြာ ေျပာဆိုတတ္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သူဘယ္ေတာ့မွ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေျပာဖို႔ စိတ္မကူးတတ္ပါ။ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားရဲ့ ခံစားခ်က္စသည္တို႔ကိုလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာေလ့မရွိ။ “ဒါေလး လုပ္ေပးမလား”လို႔ မေျပာတတ္ပဲ.။ “ဒါကို ခ်က္ခ်င္းလုပ္ပါ” ဆိုတာမ်ိဳးကိုပဲ သူေျပာတတ္ပါတယ္။ တဖက္လူရဲ့ စကားကို နားမလည္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာလည္း “နားမလည္လို႔ ျပန္ေျပာျပပါဦး”လို႔ သူမဆိုတတ္ပဲ “ဘာလဲ”ဆိုတဲ့ တံုးတိတိ စကားကိုပဲ သူတုန္႔ျပန္တတ္ပါတယ္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆိုတဲ့စကားမ်ိဳးကေတာ့ သူ႔ဆီက လံုး၀မၾကားရတတ္တဲ့ စကားလံုးပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔လက္ေအာက္က အလုပ္သမားမျမဲတတ္ပါဘူး။

သူ႔ရဲ့ လက္ေအာက္ကစာေရး ေဒးဗစ္က မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္လုပ္လာသူျဖစ္ပါတယ္။ မန္ေနဂ်ာရဲ့ အေျပာဆိုးတာကို သည္းညည္းခံရလြန္းလို႔ ဒီအလုပ္ကို စိတ္ပ်က္ေနျပီ။ အလုပ္သမားအားလံုးက မန္ေနဂ်ာကို မေက်နပ္ရင္ သူ႔ကိုပဲ လာတိုင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေဒးဗစ္တစ္ေယာက္ မန္ေနဂ်ာကို ျပန္ေျပာဖို႔ သတိၱမရွိပါဘူး.. အဲ.. တစ္ခုေသာ ေသာၾကာေန႔ ညေနခင္း မေရာက္ခင္အထိေပါ့။

ထိုေသာၾကာေန႔အမွီ အျပီးလိုခ်င္တယ္လို႔ မွာၾကားထားတဲ့ မန္ေနဂ်ာရဲ့ အမိန္႔အတြက္ ရံုးရဲ့စာရင္းရွင္းတမ္းေတြကို ေနရာညပါ အိပ္ပ်က္ခံလို႔ ေဒးဗစ္အမ်ားၾကီး ၾကိဳးစားလုပ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အလုပ္အားလံုးကို အျပီးသတ္ေအာင္ သူအားထုတ္နိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာနဲ႔ မန္ေနဂ်ာအခန္းကို သြားျပီး ဖိုင္အားလံုးကို အပ္လုိက္ပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ သူ႔အားထုတ္မႈအတြက္ မန္ေနဂ်ာဆီမွ တစံုတရာ စကားေလးတစ္ခြန္းေတာ့ သူရလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ ဒီအလုပ္ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းေၾကာင္း မန္ေနဂ်ာသိတာပဲ။

ဒါေပမဲ့လည္း မန္ေနဂ်ာက ဖိုင္ေတြကို မ်က္စိေစြၾကည့္လိုက္ရံုကလဲြရင္ ဘာတစ္ခုမွ မေျပာပါဘူး..။ ဒါနဲ႔ စာေရးဟာ သူေနရာကို ျပန္ဖို႔လွည့္ထြက္လာလိုက္တယ္။ မန္ေနဂ်ာရဲ့ ရံုးခန္းတံခါးနားကို အေရာက္မွာ ရုတ္တရက္ သူက မန္ေနဂ်ာဘက္ကို လွည့္ရင္း ျပန္ေမးလိုက္တယ္။

“ခင္ဗ်ာ..၊..ဟာ ေဆာရီး ဆရာ။ ဘာေျပာတာလဲ ခင္ဗ်ာ”
“ငါ ဘာမွမေျပာဘူး”လို႔ မန္ေနဂ်ာက တိုျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျပာတယ္။

ဒီေတာ့ ေဒးဗစ္က “ေၾသာ္...ကၽြန္ေတာ့္ကို “ေက်းဇူးပဲကြာ”လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္ထင္လို႔ပါ။ အဲဒီစကားလံုးက ကၽြန္ေတာ္ကို ဆုခ်ီးျမွင့္သလို ေပ်ာ္သြားေစပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ”

တကယ္ေတာ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကို ေနရာတစ္က် သံုးစဲြလိုက္ရံုေလးနဲ႔ တစ္ဖက္လူရဲ့ စိတ္ထား၊ ခံစားခ်က္ကို ေျပာင္းလဲေစတယ္ မဟုတ္ပါလား။ စကားပံုေတာင္ ရွိတယ္။ ႏႈတ္ခ်ိဳ သွ်ိတစ္ပါး တဲ့..လသာည ျဖစ္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။အခုတေလာ TOEFL test ေျဖမယ့္ ဂ်ပန္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က အကူအညီေတာင္းလို႔ သူမနဲ႔ အတူ Reading English ပံုႏွိပ္စာအုပ္ေတြကို စာကူ ဖတ္ေပးေနျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို ဂ်ပန္လိုေရာ အဂၤလိပ္လိုေရာ တတ္သေရြ႔မွတ္သေရြ႔ ေလွ်ာက္ျဖီးရင္း ကူဖတ္ေပးတာမ်ိဳးပါ။ (အထင္ၾကီးသြားမွာစိုးလို႔ အျမန္ရွင္းျပတာ း) အဲဒီစာအုပ္ေတြထဲက တခ်ိဳ႔တခ်ိဳ႔ဟာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေနတာမို႔ တခါတရံ ဘာသာျပန္ျပီး တင္မယ္လို႔ စိတ္ကူးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေပၚကပို႔စ္ကေတာ့ English Street Reading, no. 183, lesson-5 Thank you!!ကို ဘာသာျပန္တာပါ။ လသာည.. နားလည္သလို ဘာသာျပန္တာျဖစ္လို႔ အဆီအေငၚမတည့္ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ လာဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း အားလံုးကို Thank you!!ပါလို႔...

Monday, November 16, 2009

အာနိုးေျပာတဲ့ အိပ္မက္ဆိုတာ

ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္ႏွစ္သားေလာက္တုန္းက ကမာၻေပၚမွာ တစ္ခုခုမွာ အေတာ္ဆံုးျဖစ္ရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ အျမဲစိတ္ကူးယဥ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ခပ္ငယ္ငယ္ထဲက အျမဲျဖစ္ခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္စကားေျပာရင္ လူတိုင္းကနားေထာင္ေပးရတဲ့သူမ်ိဳးျဖစ္ခ်င္တယ္။ လူတိုင္းက ကၽြန္ေတာ့္စကားကို အေလးထားနားေထာင္ေစခ်င္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ထက္ ပိုထူးျခားတဲ့သူ၊ အမ်ားက အသိအမွတ္ျပဳတဲ့သူမ်ိဳးျဖစ္ခ်င္တယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ပထမအိပ္မက္ပါ။

၁၅-ႏွစ္သားေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္က နည္းနည္းေျပာင္းသြားတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ ဗလအေတာင့္ဆံုးသူ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ခႏာၱကိုယ္ၾကီးထြားတဲ့သူဆိုရင္ လူေတြက ကၽြန္ေတာ္ကို အနည္းအမ်ား ေလးစားမယ္လို႔ေတြးမိလို႔ပါ။ ထိုအခ်ိန္ကတဲက အဲဒီအိပ္မက္က ညတင္မဟုတ္ဘူး ေန႔ေတြမွာပါ မက္လာခဲ့တယ္။ စိတ္ကူးတင္မဟုတ္ပဲ လက္ေတြ႔လုပ္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ငါလုပ္ရင္ျဖစ္ရမယ္လို႔ အျမဲေတြးတယ္။ ၾကိဳးစားမႈရလာဒ္အျဖစ္ တကယ္ပဲ ေမာင္စၾကာ၀ဠာျဖစ္ခဲ့တယ္..။

လူတိုင္းမွာလည္း စိတ္ကူးဆိုတာ ရွိမွာပဲ။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ခံစားခ်က္ဖီလင္လည္း ရွိမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာကိုခံစားခံစား အဲဒီခံစားခ်က္ကို ဆက္လက္ထိန္းလို႔ရသလို လႊတ္ပစ္လို႔လည္းရတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ေနာက္တဆင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္ကို ဆက္လက္ရဖို႔အတြက္ ကိုယ္ကိုကိုယ္ အမိန္႔ေပးရမယ္။ ငါ အိပ္မက္ဟာ အမွန္တကယ္ေအာင္ျမင္ရမယ္..လို႔...။

ဥပမာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ အိပ္မက္မက္တာဟာ အားကစားလုပ္တာနဲ႔တူတယ္။ အားကစားလုပ္ေနခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အာရံုစူးစိုက္မႈရွိရမယ္။ အာရံုစူးစိုက္မႈကလည္း တစ္ရာ ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိမွျဖစ္မယ္။ ဒါက အားကစားပဲ။ အဲလိုလုပ္လုိက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အာရံုမွာ တျခားအပိုခံစားခ်က္ေတြ၊ အေတြးေတြ ၀င္မလာနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္တျခားခံစားခ်က္မွ လက္ရွိအာရံုကို မေႏွာက္ယွက္နိုင္ေတာ့ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သာမာန္ဘ၀ကို ေရြးမလား၊ ေအာင္ျမင္တဲ့ဘ၀ကို ေရြးမလား စိတ္ၾကိဳက္ေရြးခြင့္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူမ်ားေျပာတဲ့နည္းကို နားေထာင္၊ သူမ်ားစိတ္ၾကိဳက္လုပ္ျပီး ေအာင္ျမင္သူလို႔ မေၾကြးေၾကာ္ခ်င္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔က မၾကိဳက္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ကိုယ့္ဘ၀က ျပီးသြားျပီေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္ထင္တဲ့ လမ္းကို ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာေရြးမွာပဲ။

ဒါေၾကာင့္လည္း လူတခ်ိဳ႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေ၀ဖန္တယ္။ အတၱၾကီးတဲ့သူ၊ ေအးစက္တဲ့သူတဲ့..။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္နိုင္ျပီး၊ ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ျမင္သြားတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူေတာ္တစ္ေယာက္လို႔ သူတို႔က လက္ခံသြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္အတြက္ သူတို႔လက္ခံမခံက အေရးမၾကီးပါဘူး..။

ကၽြန္ေတာ္က ဆာေလာင္မႈဖေလာ္ေဆာ္ဖီကို စဲြျမဲယံုၾကည္တယ္။ ဆာေလာင္မႈဆိုတာ အစားအစာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အိပ္မက္ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာပါ။ အိပ္မက္တစ္ခုမက္တယ္။ ရေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ္။ ရလာရင္ အဲဒါနဲ႔ ေရာင့္ရဲေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ေနာက္အိပ္မက္တစ္ခုကို ေတာင့္တရမယ္၊ အိပ္မက္ရမယ္။ ျပီးရင္ ဆာေလာင္စြာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္မယ္။ ဒီလိုပဲ အိပ္မက္တစ္ခုျပီးတစ္ခုကို မက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ဆက္ေလွ်ာက္ေနဦးမွာပါပဲ..
Make Dreams Come True!!

မွတ္ခ်က္ ။ ။Arnold Schwarzeneggerေရးတဲ့ Make Dreams Come True မွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္တခ်ိဳ႔ကို နားလည္သလို ဘာသာျပန္ထားပါတယ္..
အခုဆိုရင္ အာႏိုးဟာ ကာယဗလေမာင္၊ သရုပ္ေဆာင္၊ စီးပြားေရးသမား၊ နိုင္ငံေရးသမား၊ လက္ရွိမွာကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ရဲ့ ၃၈ၾကိမ္ေျမာက္ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္အမတ္အျဖစ္ အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနပါတယ္..။
သူ႔အေၾကာင္းအေသးစိတ္ကို ဒီမွာေလ့လာနိုင္ပါတယ္.။ ဓါတ္ပံုမ်ားမွာ googleမွ..ျဖစ္ပါတယ္။

လသာည.. ျဖစ္ပါတယ္။

Saturday, November 14, 2009

အိုခဲရ၊ ေဇာ္ကန္႔လန္႔ နဲ႔ လသာည

ေရွးတုန္းက အိုခဲရ ေခၚ တင္း၀ါးနဲ႔ စည္ပိုင္းလုပ္သူတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ တခါမွာသူက တင္း၀ါးကို ခဲြလိုက္ခ်ိန္မွာ တင္း၀ါး အဖ်ားခတ္မိျပီး လူလြင့္ထြက္သြားတယ္။ ဘယ္အထိလြင့္သြားသလဲဆိုရင္ မိုးမင္းၾကီးေနတဲ့ေနရာထိ တ့ဲ။

လူျပည္ကို မိုးရြာေပးဖို႔ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ မိုးမင္းၾကီးက.
“အေမာင္လူသား၊ ငါ အလုပ္မ်ားေနတယ္။ ဒီကို ေရာက္လက္စနဲ႔ ငါ့အလုပ္ကိုကူလုပ္ေပးပါ။ အခု ငါက ဒီစည္ကိုတီးမယ္။ မင္းက လူရြာကို မိုးခဲ က်ဲေပးပါ”
ေျပာေျပာဆိုဆို မိုးမင္းၾကီးက စည္ကိုတီးလိုက္ေတာ့ လူျပည္မွာ မိုးခ်ိမ္းသံျမည္ဟီးသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ အိုခဲရလည္း မိုးခဲေလးေတြကို ၾကဲေပးလိုက္တယ္။

မိုးမင္းၾကီးက သူ႔ကို “မိုးခဲကို ျဖည္းျဖည္းပဲ ၾကဲခ်ေနာ္ လို႔ လွမ္းသတိေပးရင္း ေရွ႔ကို ဆက္သြားေတာ့ သူကေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနာက္ကလိုက္ရင္း မိုးခဲကို တဖဲြဖဲြ ၾကဲခ်လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ရြာနားကို ေရာက္ေတာ့ သူ႔ရြာကို မိုးေရရေစခ်င္ေစာနဲ႔ မိုးေတြကို အမ်ားၾကီးပစ္ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က ရြာသားေတြက Tanabata Matsuri (Star Festival)စုေပါင္းလုပ္ျပီး ၀ါးပင္ထိပ္မွာ လိုရာဆုေတာင္းပဲြလုပ္ေနၾကတယ္။ မိုးရြာလာေတာ့ ေပ်ာ္ေသာ္လည္း မ်ားျပားလြန္းတဲ့ မိုးျခိမ္းသံနဲ႔ အတူ မိုးသီးေတြေၾကြက်လာတာမို႔ အိမ္ထဲကို ေျပး၀င္ၾကရတယ္။ ေျပာရရင္ တရြာလံုး ေရၾကီးသြားတယ္တဲ့..။
ဒါကို မသိတဲ့ အုိခရက သူ႔ရြာကလူေတြ ေပ်ာ္ေနၾကျပီလားလို႔ ရြာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တာ ၾကဲထားတဲ့ မိုးခဲအစအနနဲ႔ေခ်ာ္လဲျပီး အိုခရတစ္ေယာက္ လူျပည္ကို ျပန္ျပဳတ္က်လာခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ေပါ့....
“ဟာ.. ဟိုမွာ အိုခရတစ္ေယာက္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအမိုး ဘုံ ၅ဆင့္မွာ တဲြေလာင္းၾကီးက်ေနပါလား”
ဟုတ္တယ္။ အိုခရတစ္ေယာက္ မိုးေပၚကေတာ့ ျပဳတ္က်လာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေအာက္ကို တန္းမေရာက္ပဲ တြဲေလာင္းျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးရဲ့အၾကံနဲ႔႔ အားလံုးရဲ့ အ၀တ္ေတြကို ဆက္ျပီး အ၀တ္တန္းကို လုပ္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့မွ သူ႔ကို ခုန္ခ်ခိုင္းတယ္။ မိုးေပၚေရာက္ဖူးတဲ့ အိုခရအေၾကာင္း ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာင္သံုးေထာင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အိုခရလည္း မိုးေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေမာ့ၾကည့္ရင္း ......သစ္သားကို အဆက္မျပတ္ခဲြေနေတာ့တယ္..ဒုန္း ခြမ္း....

:P ဒါက ဂ်ပန္ပံုျပင္ေလးပါ။ ကေလးေတြကို ဒီပံုျပင္ေျပာျပျပီး “ရြာသားေတြနဲ႔ အိုခရရဲ့ အျပန္အလွန္ေမတၱာထားမႈ၊ စည္းလံုးမႈကို အတုယူဖို႔ သင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးေတြရဲ့ အာရံုထဲမွာေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအမိုးကေန ေစာက္ထိုးက်ေနတဲ့ အိုခရ၊ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လို႔ သစ္သားခဲြေနမယ့္ အိုခရကို ပဲ ပိုအမွတ္ရၾကတယ္တဲ့..

ဒါမ်ိဳးဆန္ဆန္ပံုျပင္ေလးတစ္ခုရွိေသးတယ္။ လသာည ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးက အတန္းထဲမွာ ေျပာသြားတဲ့ ပံုျပင္ေလးပါ။ အားလံုးလည္း ၾကားဖူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ပံုျပင္က ေဇာ္ကန္႔လန္တဲ့..။ သူေျပာျပပံုက သေဘာက်ဖို႔ ပိုေကာင္းတယ္။

တခါက ႏြားေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ေတာထဲမွာ ႏြားေက်ာင္းရင္း ေဇာ္ဂ်ီကို သြားေတြ႔တယ္။ ေဇာ္ဂ်ီက သူ႔ေဆးေတာင္ေ၀ွးၾကီးနဲ႔ ယူလာတဲ့ ေဆးေတြကို ၾကိတ္ေနတာကို ျမင္တာမို႔ ဆက္ေခ်ာင္းၾကည့္ေနမိတယ္။ ေဇာ္ဂ်ီက ေဆးေတြကို ၾကိတ္ၾကိတ္ျပီး ထမင္းဆုပ္ေလာက္ အလံုးေလးေတြကို ၃ လံုး လံုးတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္လံုး ျပီး တစ္လံုး ခပ္ျမန္ျမန္စားလိုက္ျပီး ေဆးေတာင္ေ၀ွးကို ပုခံုးမွာထမ္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ “ငါ့ဟဲ့ ေယာက္်ား”လို႔ ျမည္တမ္းျပီး ခုန္လိုက္တာ ေကာင္းကင္ေပၚ ပ်ံတက္သြားတယ္။

ဒါကို ျမင္တဲ့ ႏြားေက်ာင္းသားဟာ ေဇာ္ဂ်ီကို အားက်သြားတယ္။ ေဇာ္ဂ်ီေဆးၾကိတ္ခဲ့တဲ့ ေနရာကို သြားၾကည့္တယ္။ အဲဒီမွာ ေဇာ္ဂ်ီစားသြားလို႔ က်န္ေနတဲ့ ေဆးအၾကြင္းအက်န္ေလးကို ျမင္ေတာ့ သူလည္း စားၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ေဇာ္ဂ်ီလိုပဲ ေဆးအၾကြင္းအက်န္ေလးေတြကို စုျပီး သံုးလံုး တိတိလံုးတယ္။ အရြယ္ကေတာ့ ႏွာခ်ီးလံုးေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ေဇာ္ဂ်ီက အကုန္စားသြားတာဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ရတာေတာင္ ေတာ္ေသးတယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔သူက ေဆးလံုး ၃ လံုးကို ပါးစပ္ထဲပစ္ထည့္လိုက္ျပီး ႏြားေက်ာင္းတဲ့ ႏွင္တံေလးကို ဟန္ပါပါ ပုခုံးေပၚထမ္းလိုက္ျပီး “ငါဟဲ့ ေယာက္်ား”လို႔ ေအာ္ရင္း ခုန္လိုက္တယ္။

ဟာ.. တကယ္ပါပဲ ေတာ္ေတာ္စြမ္းတဲ့ ေဆးျဖစ္ေတာ့ သူလည္းပဲ ေကာင္းကင္ေပၚပ်ံတက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့.. ၀ါးတစ္ျပန္ (၀ါးပင္အဖ်ား)လည္း ေရာက္ေရာ ရပ္ေနတယ္။ ဆက္မတက္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူက ဒီေလာက္ ေလထဲပ်ံရလည္း မနည္းဘူးဆိုျပီးေတာ့ ေတာထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။

အဲဒီမွာ သီခ်င္းသံတစ္ပုဒ္ၾကားမိတယ္။ သီခ်င္းက“အလြန္ေအးတဲ့ရာသီ၊ အလြန္ခ်မ္းတဲ့ရာသီ၊ ေမတရြာ ေမာင္တျမိဳ႔ေတာ့ ေနလို႔လည္း မျဖစ္နိုင္ပါသည္” ဆိုတဲ့သီခ်င္းျဖစ္ျပီး. ဆုိေနတဲ့သူက သူ႔ရည္းစား မေအးျဖစ္ေနသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ၀မ္းသာအားရ ဘဒင္ရဲ့ “ခ်စ္တာမင္းတစ္ေယာက္တည္း အခ်စ္ေရ သိလား”ကို က်ယ္ေလာင္စြာဆိုရင္း သူ႔ရည္းစားဆီ ပ်ံသြားလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူသြားလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ သူက ေဇာ္ဂ်ီရဲ့ ေဆးကိုႏွာခ်ီးလံုး သံုးလံုးစားမိထားေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေအာက္ဆင္းျပီး သြားလို႔မရဘူး။

မေအးချမာလည္း အံၾသေပမဲ့ ၀မ္းမသာနိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ခ်စ္သူက မိုးေပၚကေန သစ္ပင္ဖက္ျပီး ဆင္းလာလိုက္ သစ္ပင္ကိုလက္လြတ္ျပီးသူမဆီ ေျပးလာတာနဲ႔ ေကာင္းကင္တက္သြားလိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနတာကိုး။ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေမးရင္း ဒီလိုညည္းသတဲ့..။ “ေမာင္တစ္ေယာက္ ေဇာ္ကန္႔လန္႔ ျဖစ္သြားျပီ။ ဒီလို ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ကန္လန္႔မင္းသားကို ကၽြန္မဘယ္လို အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ရမလဲ။ ကဲ ရွင္းရွင္းပဲ ေမာင့္ကို ေျပာမယ္ သြားေတာ့...”လို႔ အဆံုးမွာ ေမခလာ သီခ်င္းနဲ႔ေတာင္ ရန္ေတြ႔သတဲ့..။

:D ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက အေျပာေကာင္းအဆိုေကာင္းနဲ႔ ပံုျပင္ေလးကို အဆံုးသတ္သြားပံုက “သားတို႔ သမီးတို႔လည္း စာၾကည့္ခ်ိန္မွာ စာမၾကည့္ရင္ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ဘ၀ရဲ့ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ေဇာ္ကန္႔လန္႔ ျဖစ္သြားမယ္ေနာ္”တဲ့..။ ကၽြန္မတို႔အားလံုးက အားရပါးရ ရယ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

ပံုေျပာေကာင္းတဲ့ ဆရာၾကီးကို မေမ့သလို ေဇာ္ကန္႔လန္႔ ပံုျပင္ကိုလည္း အခုထိ မေမ့ပါဘူး။ အခုတေလာ ပိုေတာင္သတိရေသးတယ္။ လသာညလည္း.... မိုးေပၚကျပဳတ္က်ျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း အမိုးေပၚက ဆင္းမရတက္မရ ဒုကၡေရာက္ရတဲ့ အိုခရလို၊ ေကာင္းကင္ေပၚေတာ့ မျဖစ္စေလာက္ ပ်ံရပါရဲ့၊ ဆက္တက္လို႔မရ၊ ဆင္းလို႔မရ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ေဇာ္ကန္လန္႔လို႔... ျဖစ္ေနျပီလားလို႔ ေတြးမိလို႔ပါ။ မိုးပ်ံေနတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီေတြေလာက္ ေဆးတန္ခိုးမရွိပါပဲနဲ႔ မိုးေပၚကို ပ်ံဖို႔ ၾကိဳးစားမိသလို အရမ္းေတာ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြကိုအားက်လို႔ ဗဟုသုတမေတာက္တေခါက္နဲ႔ ဘေလာ့တစ္ခုကို အစျပဳဖြင့္လို႔ တစ္ခုျပီးတစ္ခု ေရးလာမိတယ္၊ ေပ်ာ္တဲ့အခါ ေပ်ာ္လိုက္၊ ေခါင္းစားတဲ့အခါ ေခါင္းစားလိုက္နဲ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ရဲ့ အခ်ိန္ေတြမ်ားစြာက ဘေလာ့ဘ၀ထဲမွာ တိုက္စားရင္း အခုဆို အျမင့္၀ါးတစ္ျပန္ေလာက္ေရာက္ေရာမယ္။:D

သူမ်ားေတြကို အားက်လို႔ အျမင့္ၾကီးလည္း တက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေအာက္ကေနျပီး (စာမက်က္တဲ့ တပည့္ကို စိတ္ဆိုးေနတဲ့) ပေရာ္ဖက္ဆာက ၾကိမ္လံုးကိုင္ ေစာင့္ေနေလရဲ့။ (ဘေလာ့)ေဇာ္ဂ်ီကန္႔လန္႔ အျမန္ဆံုးဆင္းလာခ်င္လာ ဆင္းမလာလို႔ကေတာ့ (ဘဲြမေပးပဲ) ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ လက္မွတ္ထိုးေပးမယ္တဲ့..။ အဲေတာ့ သယ္ရင္းတို႔ေရ.. လသာညလည္း ေဆးႏွာခ်ီးအစြမ္းကုန္ရင္ေတာ့ ေအာက္ကိုျပန္ဆင္းျပီး ပေရာ္ဖက္ဆာကို ေတာင္းပန္လို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ထဲကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား၀င္ပါဦးမယ္..လို႔..။ ကံမကုန္ရင္ ေနာက္မ်ားမွ ျပန္ဆံုၾကေသးတာေပါ့.. :P

မွတ္ခ်က္ ၊ ၊ဒါေပမဲ့ မိုးေပၚက ေစာက္ထိုးက်လာတဲ့ အိုခရ တစ္ေယာက္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လို႔ သစ္သားခဲြေနသလို လသာညလည္း ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္လို႔ အဲေလ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာမ်ားကို ေငးရင္း ေက်ာင္းစာၾကည့္ေနမွာပါလို႔ ...:D

လသာည ျဖစ္ပါတယ္။

Thursday, November 12, 2009

အင္တာနက္မွ ဟာသမ်ား :)

သူမရဲ့ အသက္
မိန္းမတစ္ဦးဟာ ျပန္လည္နုပ်ိဳေစမယ္လို႔ အာမခံထားတဲ့ အလွျပင္ပစၥည္းအခ်ိဳ႔ကို ေစ်းၾကီးေပးျပီး ၀ယ္လာပါတယ္။
အလွျပင္ျပီးေနာက္ သူမက သူမအမ်ိဳးသားကို လွမ္းေမးလိုက္ပါတယ္။
"ကဲ..ကၽြန္မကို ၾကည့္ပါဦး အခုဆို ကၽြန္မအသက္ ဘယ္ေလာက္အရြယ္အျဖစ္ ျမင္ရလဲဟင္”
သူက ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုတစိုက္ၾကည့္ျပီး ေျဖလိုက္တယ္။ “ အသားအေရကိုၾကည့္ျပီး ေျဖရရင္ အသက္ ၂၀၊ ဆံပင္ဆိုရင္ ၁၈ႏွစ္၊ ခႏၶာကိုယ္အသြင္အျပင္ဆိုရင္ ၂၅ႏွစ္”
“အိုး.. ဒါေတာ့ ရွင္ေျမွာက္ေနတာ မဟုတ္လား”လို႔ သူမက ရွက္ျပံဳးနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
“ ေနပါဦး၊ စကားမဆံုးေသးပါဘူး၊..”
“ကဲ..ဒါျဖင့္ ဘာက်န္ေသးလဲ ေျပာ”လို႔ သူမက ၾကည္ႏႈးစြာ ေျဖလိုက္တယ္။
“ငါ တစ္ခုခ်င္းဆီပဲ ေျပာရေသးတာ။ အားလံုးကို ေပါင္းမေျပာရေသးဘူးေလးကြာ”

မိန္းမမ်ား ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ အားကစား
17ႏွစ္ - shopping
25ႏွစ္ - shopping
35ႏွစ္ - shopping
48ႏွစ္ - shopping
66 ႏွစ္- shopping

ေရြးခ်ယ္မႈစံ
17ႏွစ္ - tall, dark and handsome (ဒီေလာက္ျပည့္စံုရင္ ေတာ္ျပီတဲ့)
25ႏွစ္ - tall, dark and handsome with money (ေနဦး ပိုက္ပိုက္ရွိမွ ေလွ်ာက္လည္လို႔ရမွာ)
35ႏွစ္ - tall, dark and handsome with money and a brain (ေနဦး ထက္ျမက္ဖို႔လည္း လိုတယ္)
48ႏွစ္ - a man with hair (က်န္တာထက္ ဆံပင္ပါမွျဖစ္မယ္ အလွဴ ဘာညာသြားရင္ လူျမင္ေကာင္းဖို႔လိုတယ္ :))
66ႏွစ္ - a man (ဆံပင္မပါလည္း ရျပီ ေဆးေပးမီးယူပဲ :))

အိမ္ေမြးတိရစာၦန္ေလးမ်ား
17 ႏွစ္- Muffy the cat
25ႏွစ္ - Unemployed boyfriend and Muffy the Cat
35ႏွစ္ - German Shepherd and Muffy the Cat
48ႏွစ္ - Children from his first marriage and Muffy the Cat
66ႏွစ္ - Retired husband and Muff the Cat
(ေၾကာင္ကေတာ့ အဆင့္မေလ်ာ့တဲ့ အိမ္ေမြးအသည္းေက်ာ္ပါပဲ:))

ဒါမွအိမ္ေထာင္ဦးစီး
17 ႏွစ္- ပိုက္ဆံ ရွင္းပါရေစလို႔ သူေတာင္းဆိုတယ္။
25ႏွစ္ - သူကပဲ ေငြရွင္းသြားတယ္
35ႏွစ္ - မနက္ေစာေစာထျပီး မနက္စာခ်က္ေပးတယ္။
48ႏွစ္ - ေနာက္တေန႔မနက္စာ ကေလးထမင္းဗူးအတြက္ သူထခ်က္ေပးတယ္။
66ႏွစ္ - သူ႔မနက္စာကို သူဘာသာပဲ ခူးစားတယ္။

စက္ရံုလုပ္သားမ်ား
အေမရိကန္နိုင္ငံက ေသးငယ္တဲ့ျမိဳ႕တျမိဳ႕ မွာ အိမ္ေထာင္သည္အမ်ိဳးသားမ်ားကိုသာ အလုပ္ခန္႔တဲ့ ေနရာတစ္ခုရွိပါတယ္။
ဒါကိုျမင္တဲ့ အဲဒီျမိဳ႔က အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက မေက်နပ္တဲ့အတြက္ စက္ရံုမန္ေနဂ်ာကို ေမးပါတယ္။
“ဒီမွာရွင္ ရွင္တို႔စက္ရံုက အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ိဳးသားကိုပဲ အလုပ္ခန္႔တယ္ဆိုတာက ဘာသေဘာလဲရွင့္။ ဘာလဲ ကၽြန္မတို႔မိန္းမေတြက အားႏဲြ႔လို႔လား၊ သံုးမရေအာင္ တံုးတဲ့သူေတြမိုလို႔လား ေျပာစမ္းပါဦး”
“အိုး.. မဟုတ္ရပါဘူး ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္ရံုက ျမန္ျမန္သြက္သြက္၊ ေျပးေျပးလႊားလႊားလုပ္တတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ဆူတိုင္း ျပန္မေျပာတတ္ပဲ ပါးစပ္ပိတ္အလုပ္လုပ္သူကိုသာခန္႔တာပါ။ အဲဒီလို လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ကိုက္ညီေနသူမ်ားက အိမ္ေထာင္သည္အမ်ိဳးသားမ်ားျဖစ္ေနလို႔ပါ။

ေယာက္်ားမ်ား နားေထာင္ၾကပါ။

ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ေတာင္တက္လမ္းသြယ္ေလး ျဖတ္သန္း ကားေမာင္းေနတုန္း မိန္းမတစ္ေယာက္က သူနဲ႔အတူ ေဘးခ်င္းယွဥ္လိုက္ေမာင္းလို႔ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေအာ္သြားပါတယ္။ "PIG!!"
ေယာက္်ားကလည္း မဆိုင္းမတြ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ျပန္ေအာ္ပစ္လိုက္တယ္ "BITCH!!"
ဒီအတိုင္း ဆက္သြားလို႔ ေနာက္လမ္းေကြ႔တစ္ခုအေရာက္မွာ လမ္းလည္ေခါင္ေရာက္ေနတဲ့ ၀က္ကို ယဥ္ေမာင္းေယာက္်ား၀င္တိုက္လိုက္မိပါေတာ့တယ္။
အားလံုး ရယ္ေမာျခင္းျဖင့္ ဘ၀အေမာမ်ားေျပေပ်ာက္နိုင္ၾကပါေစ..။

လသာည.. ျဖစ္ပါတယ္...။
မွတ္ခ်က္။။ အင္တာနက္မွ ဖတ္ျဖစ္တာမ်ားကို စုစည္းတင္ျပတာပါ။ ဖတ္ျပီးသားျဖစ္ေနရင္ စိတ္မရွိပါနဲ႔ ..
ဒီထက္ပိုျပီး ဖတ္ခ်င္ေသးသူမ်ား ဒီေနရာမွာ ဟာသမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ လသာည သြားေနက်ေနရာပါ။ အခုဟာသမ်ားကိုလည္း ထိုေနရာမွ ယူထားပါတယ္..

Wednesday, November 11, 2009

ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးလ္မ်ား နဲ႔ privacy

ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးလ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး လတ္တေလာ အေတြးတစ္ခု ရွိေနပါတယ္။
အဲဒါကို မေျပာခင္ ပထမဆံုး၀န္ခံခ်င္တာက ကၽြန္မ ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးလ္မ်ားကို အလြန္ႏွစ္သက္ပါတယ္ဆိုတာပါပဲ..။ ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးလ္ေတြကတဆင့္ အဖိုးတန္ တရားစကားမ်ား၊ ပံုျပင္ေလးမ်ား၊ စာနာစရာ ဇာတ္လမ္းေလးမ်ား၊ တခါတခါ ဟာသေလးမ်ားကို မရိုးေအာင္ ဖတ္ရလို႔ပါ။ (တခါတေလ ေမးလ္တစ္ခုတည္း ျပန္လည္ျပီး ေလးငါးခါ ျပန္ရတတ္တာကလဲြရင္ေပါ့)

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးလ္ပို႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ခံစားခ်က္ကို ေလးစားမိလို႔ပါ။ သူေနရာကေန၀င္ျပီး ခံစားမိတယ္။ ေမးလ္တစ္ခုကို ဖတ္လိုက္ျပီး အရမ္းဖတ္ေကာင္းတာပဲလို႔ ခံစားမိတဲ့အခါ တျခားကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ဒါေလးဖတ္ေစခ်င္လိုက္တာဆိုတဲ့ သူရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကေလး၊ ျပီးရင္ အဲဒီ ခံစားခ်က္ကေလးကို သူနဲ႔ထပ္တူခံစားေစခ်င္တဲ့အတြက္ ထပ္ဆင့္ပို႔ဖို႔ သူေရြးလိုက္တဲ့သူငယ္ခ်င္းဟာ ကိုယ္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္လည္း ဘယ္ေလာက္ ေက်းဇူးတင္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသလဲေနာ္။ ကိုယ့္နာမည္ကို ပါေအာင္ ေရြးလိုက္ျပီဆိုကတဲက သူကုိယ့္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ အေလးထားတယ္ဆိုတာသိသာေစတဲ့ သူရဲ့ခင္္မင္မႈေလး.ပါပဲ. အဲဒါေတြအားလံုးကို ခံစားျပီး ေက်းဇူးတင္ေလးစားမိလို႔ပါ။

တကယ္ေတာ့ ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးလ္ေရာက္လာျပီဆိုရင္ အထဲကစာထက္ (စာမဖတ္ရေသးေပမဲ့လည္း) ပို႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ကိုယ့္နာမည္ကို သူမေမ့ေသးဘူး၊ ကိုယ့္ကို သတိရေနတယ္ဆိုတာ စာလက္ခံရသူက ခံစားလို႔ရတယ္ မဟုတ္ပါလား..

အခ်ိန္ဟာ ေငြျဖစ္ေနတဲ့ ဒီလိုေခတ္ၾကီးမွာ၊ အခ်ိန္တိုင္းမွာ အလုပ္မလုပ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့တဲ့ ဒီလိုအခါၾကီးမွာ လူတစ္ေယာက္က သူ႔ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ထဲက တစကၠန္႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖဲ့ျပီး အျခားလူတစ္ေယာက္ကို သတိတရနဲ႔ ခံစားခ်က္ေ၀မွ်ေပးေနတာ ဘယ္ေလာက္ေႏြးေထြးတဲ့ ဂရုစိုက္မႈေလးလဲ. ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အရမ္းေကာင္းပါသလဲ..။ ကိုယ္က အလုပ္ေတြသိပ္႐ႈပ္ျပီး ေတာ္ေတာ္တန္တန္ replyမျပန္ျဖစ္လည္း ခင္မင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ကာ ေဗြမယူပဲ ပို႔ျမဲပို႔ေပးေနၾကတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မ ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးလ္ေတြကို ႏွစ္သက္မိရတာပါ။

ဒါေပမဲ့ အခုတေလာ ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးလ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ရယ္စရာ ဒါေပမဲ့ စိတ္႐ႈပ္စရာ တစ္ခုေတြ႔ထားမိတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က ကၽြန္မဂ်ီေတာ့ခ္ကို လာaddသူမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္တာပါ။ သူေျပာ ငါေျပာ ေျပာသံၾကားဖူးတဲ့အတြက္ အရင္က သူမ်ားက ေမးလ္ addတိုင္း acceptမလုပ္တတ္ပါဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္း ဘေလာ့မွာ တင္ထားတဲ့ g-mail လိပ္စာကို addလာခဲ့တာမ်ိဳးက်ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ဘေလာ့သူငယ္ခ်င္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ့္ရဲ့ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ (..အဲလိုေျပာမိလို႔ လိပ္ျပာေတာ့ မလံုပါဘူး၊ အဲဒီ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးစဲြရေအာင္ စာေရးေကာင္းသူ ဘေလာ့ဂါမဟုတ္ပါ၊ လူအထင္ၾကီးေအာင္ ခဏယာယီ ဌားသံုးတယ္လို႔ သေဘာထားေပးပါေနာ္ :D)၊ ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ acceptလုပ္ျဖစ္ေနမိတယ္။ ေနာက္ျပီး ကိုယ့္ေမးလ္လိပ္စာ အခုမွ သိလို႔ဆက္သြယ္လာတဲ့ ကိုယ့္ရဲ့ အရင္ကတဲက အသိသူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနရင္လည္း အားနားစရာလို႔ ေတြးမိတာလည္းပါပါတယ္။

ေနာက္ျပီး ပထမပိုင္းတုန္းက အခု ေမးလ္လိပ္စာ(လသာည.gmail.com) မဟုတ္ပဲ နုနုဆိုတဲ့ ေမးလ္လိပ္စာ (လူက မနုပါဘူး၊ နာမည္ကနုတာပါ :P)ကိုလည္း ဘေလာ့မွာ တင္ဖူးတဲ့အတြက္ ဘေလာ့မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က အဲဒီေမးလ္မွာ ဆက္လက္ရွိေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ နုနုဆိုတဲ့ ေမးလ္မွာလည္း လာaddတာ ေတြ႔တဲ့အခါ အေပၚကလို အေတြးမ်ိဳးရွိေနေတာ့ (ျငင္းရမွာ အားနာတာနဲ႔) accept လုပ္ျဖစ္မိသြားတယ္။ အဲလိုနဲ႔ပဲ ေလး၊ ငါးေယာက္ အခုတစ္ေလာ acceptလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေျပာလို႔ ေျပာရေပမဲ့ ကၽြန္မ g-talkအထိ မတက္ျဖစ္ပါဘူး။ g-mailရိုက္ရင္း လာchatတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔႕နဲ႔ပဲ စကားေျပာျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ကေတာ့ အသစ္စက္စက္ acceptလုပ္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ဘို (တကယ္က နာမည္သံုးလံုးပါ၊ နာမည္ကို လဲြေျပာထားပါတယ္) ဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္က အြန္လိုင္း တက္လာျပီးေတာ့ “အခုဘယ္မွာလဲဟင္”ဆိုတဲ့ စကားက စျပီး ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ တျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနတာမို႔ သူ႔ကို ခ်က္ခ်င္းမျပန္ျဖစ္ခင္ အေတာအတြင္းမွာပဲ “ စားျပီးျပီလား၊ ေက်ာင္းသားလား၊ ဘယ္မွာတက္တာလဲ၊ အသက္က....” စသျဖင့္ မနားမေန ခ်က္ပါေတာ့တယ္။ chatရင္း checkေနတာနဲ႔တူပါရဲ့..။ အစက ဘေလာ့သူငယ္ခ်င္းလား၊ အျပင္က အခုမွ ေမးလ္လိပ္စာသိလို႔ ဆက္သြယ္လာတဲ့ အသိလားလို႔ ေတြးေနတဲ့ အေတြးက ခ်က္ခ်င္းျပယ္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ “စားျပီးပါျပီ၊ ဒါနဲ႔ စိတ္မရွိနဲ႔ေနာ္ ဒီေမးလ္လိပ္စာ ဘယ္ကရပါသလဲ”လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ခဏရပ္သြားျပီး “ေဖာ္၀ပ္ေမးလ္က ရတာပါ တဲ့..” ကဲ.. (*^^*)အဲဒါပဲ. ..တျခားမဟုတ္ဘူး အဲဒါပါပဲ.. :D

တကယ္ေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ ၾကည့္ရတာ အသက္ငယ္ငယ္ပဲ ရွိဦးမွာပါ။ အြန္လိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းရွာခ်င္ေနတဲ့ သေဘာျဖစ္ျပီး အားရင္ သူကထိုင္ခ်က္ေနမယ့္သေဘာျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ အြန္လိုင္းသူငယ္ခ်င္းက သိပ္မရွိလို႔ အေပါင္းအသင္းရွာတယ္ထင္ပါတယ္။ (နည္းနည္း ေဖာ့ေတြးေပးလိုက္တာပါ)။ ကၽြန္မအေနနဲ႔က အဲလိုထိုင္ခ်က္ဖို႔ မအားတဲ့အတြက္ “တို႔က မအားလို႔ ျပန္မခ်က္နိုင္တာ ေဆာရီးပါ”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အားနားစရာေတာ့ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကိုယ့္နာမည္ကို ေရြးလာတဲ့ မိတ္ေဆြကို ရိုးသားစြာ လက္ခံ ေက်းဇူးတင္ေသာ္လည္း ျပန္လည္ေျပာဆိုဖို႔ အျမဲတမ္းအခ်ိန္မေပးနိုင္လို႔ပါ။

သူ႔တစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ေတာ့ ဒီကိစၥကို ကၽြန္မ ဒီလိုပဲ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနျဖစ္သြားမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ ဒီတပတ္ထဲတင္ အဲလိုပံုစံတူ သံုးေယာက္တိတိ ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္က ေနရာေတာင္ ေျပာသြားပါတယ္။ မုံရြာက (အင္တာနက္ဆိုင္ကတဲ့)၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က သစ္ေတာကတဲ့။ သံုးေယာက္လံုးက ေျဖတဲ့ အေျဖက ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးလ္က ရတယ္လို႔ ေျဖပါတယ္။ (အေျဖမွန္မမွန္ေတာ့ ေျဖဆိုသူေတြပဲ သိမယ္ထင္ပါတယ္)။ ရိုးရိုးသားသား ေျဖတယ္လို႔ ယူဆမိတဲ့ဘက္က ျပန္ေတြးရင္ ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးလ္ေတြထဲကေနျပီး ပါလာတဲ့ နာမည္ေတြကို အကုန္ (သို႔မဟုတ္) က်ပမ္းေရြးျပီး g-talk အက္တယ္ထင္ပါတယ္။

အဲဒီလိုလူေတြအတြက္ကေတာ့ ေမးလိပ္စာေတြကို ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးလ္ကေန အမ်ားၾကီးရနိုင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ ေဖာ္၀ပ္ေမးေတြဆိုရင္ အဆင့္အဆင့္ေပးလာၾကတာ ပါလာတဲ့ ေမးလိပ္စာအေရအတြက္က လူအေယာက္ တစ္ရာစာေလာက္ေတာင္ မကတတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီကေနတဆင့္ ကၽြန္မတို႔ရဲ့ေမးလ္လိပ္စာက ေနရာတိုင္းက လူတိုင္းဆီကို ေရာက္သြားေတာ့တာပါ။

တကယ္ေတာ့ ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးနဲ႔ ပတ္သက္တာကိုေတာ့ အရင္က သိပ္မစဥ္းစားခဲ့ေပမဲ့ ရံုးပိုင္းဆိုင္ရာ အေၾကာင္းၾကားစာဆိုရင္ privacyကို ထိန္းသိမ္းတဲ့အေနနဲ႔ Group-mail သို႔မဟုတ္ bcc နဲ႔ ပို႔ရတာပါ။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ္ေပးပို႔လိုသူဆီ အေၾကာင္းၾကားစာေရာက္သလို ထိုသူမ်ားရဲ့ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္လည္း လ်ိဳ႔၀ွက္ေပးရာေရာက္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္နုိင္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မ နည္းနည္း အၾကံေပးခ်င္တာ ရွိပါတယ္။ အားလံုးရဲ့ privacy မထိေအာင္ ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးလ္ကိုလည္း bccနဲ႔ ပို႔ရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႔ ဆိုတဲ့ အၾကံပါ။ ဒါဆို ေဖာ္၀ပ္ပို႔ေပးသူ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ လိပ္စာကိုေရာ? အဲဒါကိုလည္း ျဖစ္နိုင္ရင္ ဖ်က္ျပီးေပးရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္လို႔ အခုပို႔စ္ေရးရင္း ေတြးမိတယ္။ (မွတ္ခ်က္၊ ။ ဘေလာ့စာကို ကူးေဖာ္ျပတဲ့ ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးေတြမွာ ဘေလာ့စာေရးသူနာမည္ကို ဖ်က္ျပီးပို႔တာကေတာ့ မလုပ္ေကာင္းတဲ့အတြက္ အဲဒါေလးေတာ့ ေလးစားစြာ ထိန္းသိမ္းခ်န္ထားရမွာေပါ့ေနာ္)

ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးလ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေနာက္တစ္ခုက ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးလ္မွာ ဒါကို ဖတ္ျပီး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေ၀ရင္ ဘာျဖစ္မယ္၊ မေ၀ရင္ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ ျခိမ္းေျခာက္စာေတြ ပါတတ္တယ္ေလ.. တခါတေလမ်ား အေယာက္၁၀၀ ေ၀ရင္ ဆိုတာေတာင္ ပါေသးတယ္။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီက အေယာက္၁၀၀ ေ၀ေနရင္..ခက္ျပီ။ အဲဒါကို အတိအက်လိုက္နာရရင္ေတာ့ ေမးလ္လိပ္စာေတြ ေဖာင္းပြလို႔ အခုနကလို ျပႆနာရွိေနနိုင္သလို တစ္ရာျပည့္ေအာင္ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းအခ်င္း အျပန္အလွန္ပို႔ရင္း ေမးလ္သံသရာလည္ေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးသိပ္ျပီး ေခါင္းထဲ သိပ္မထည့္တတ္လို႔ မလိုက္နာတတ္ပါဘူး။

တခါက ေဖာ္၀ပ္ေမးလ္ပို႔ေနက် သူငယ္ခ်င္းက ေမးလာပါတယ္။ “မဲေပးျပီးျပီလား”တဲ့။ “ဘာလဲ”လို႔ မသိလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သူေဖာ္၀ပ္ပို႔ေပးတဲ့ ေမးလ္အေၾကာင္းေျပာတာျဖစ္ေနပါတယ္။ (တကယ္ေတာ့ သူကေမ့ျပီး လသာညနာမည္ကို မထည့္လိုက္တဲ့အတြက္ လသာညဆီေရာက္မလာခဲ့တဲ့ ေဖာ္၀ပ္ေမးပါ)။ သူက တကယ့္ကို မဲေပးဖို႔ seriously ေျပာလာပါတယ္။ ဘာမဲလဲဆိုေတာ့ လူတိုင္းလည္း ရဖူးလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ျမန္မာနိုင္ငံက သႏာၱကၽြန္းကို ကမာၻ႔အလွပဆံုး စာရင္း၀င္ေအာင္ အြန္လိုင္းကေန အၾကံျပဳမဲေပးခိုင္းတာျဖစ္ပါတယ္။

ေမးလ္ကိုလည္း မဖတ္ရေတာ့ အေသးစိတ္မသိတဲ့ ကၽြန္မက “ဘာလဲဟ..အဲလိုမ်ိဳး ဘလိုင္းခ်ည္း ဘာလုပ္ပါ ညာလုပ္ပါ အမိန္႔ေပးခိုင္းတာမ်ိဳး မၾကိဳက္ဖူး၊ မလုပ္ဖူး”လို႔ ျပန္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါက ကၽြန္မစိတ္ပါ။ အိမ္မွာ ကိုယ့္ဘာသာ အိမ္အလုပ္ ကူလုပ္မလို႔ျပင္ေနတုန္း ကၽြန္မ့အစ္ကုိက “အဲဒါလုပ္”လို႔ လာေျပာရင္ လုပ္လက္စကေနရပ္ျပီး ထြက္သြားတတ္တယ္။ သူမ်ားခိုင္းမွ လုပ္တယ္ထင္ခံရမွာစိုးတာလည္း ပါမယ္ထင္ပါတယ္။ ျပီးရင္ သီခ်င္းေစာင္းဆုိတတ္ေသးတာ “အမိန္႔ေတြေပးတာ မေက်နပ္ဖူး.....”လို႔။ ဆိုးတယ္ေနာ္..

ဒါေပမဲ့ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကလည္း အာဂသူငယ္ခ်င္းပါ (:D) သူနဲ႔ ဖုန္းခ်တယ္ဆို အဲဒီေဖာ္၀ပ္ေမးကို ခ်က္ခ်င္းပို႔ျပီး ေမးလ္မွာလည္း ဒီလိုေရးေပးလိုက္တယ္။ “အထဲကစာကိုဖတ္ၾကည့္ပါဦး၊ ဖတ္ျပီး မဲေပးမေပးကေတာ့ သေဘာပါ၊ မဲမေပးခ်င္ေတာင္ ဗဟုသုတရတာေပါ့့”တဲ့..။ အဲဒီလိုမ်ိဳး သူက..။ အနားနီးရင္ ေခါင္းေခါက္ခ်င္တယ္ (အတင္းလည္း တအားမတုပ္ရဲဘူး။ ကြန္မန္႔မွွာ လာရန္ေတြ႔မွာစိုးလို႔ ::D )

ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာကို ေရးသူရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က တကယ့္ကို ေကာင္းပါတယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ သဘာ၀အလွအပေတြ ရွိေနရဲ့နဲ႔ ကမာၻက အသိအမွတ္ျပဳေအာင္ မလုပ္ေပးနိုင္တာကို မခ်င့္မရဲ့ျဖစ္ေနမိလို႔ ကိုယ့္နိုင္ငံက ကၽြန္းတစ္ခု လွပေၾကာင္းကို အြန္လိုင္းကေန မဲေပးဖို႔၊ ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္းက လူအမ်ားစုက အြန္လိုင္းသိပ္မသံုးျဖစ္လို႔ နိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာမ်ားအေနနဲ႔ ရွိသမွ်ေမးလ္လိပ္စာနဲ႔ မဲေပးၾကဖို႔ ေဆာ္ၾသထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ကိုယ့္နိုင္ငံဆိုတာကို ဦးတည္ထားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းတဲ့ ဒီ မဲေပးပဲြကို (စိတ္ပါလက္ပါ) လုပ္ဖို႔ၾကိဳးစားပါတယ္။ အဲဒီမွာ စည္းကမ္းကပါလာတယ္။ မဲက ကိုယ့္နိုင္ငံတင္ ကြက္ေပးလို႔မရဘူး၊ သူမ်ားနိုင္ငံက အရာကိုပါ ေရာေပးရတယ္။ ကၽြန္မက အဲလိုမလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဘယ္နဲ႔ကြာ.. သၾကားလိုခ်င္ပါတယ္ဆို ဆပ္ျပာနဲ႔တဲြယူမွ ရမယ္လို႔ လာေျပာေနသလို ခံစားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စည္းကမ္းဆိုေတာ့ မတတ္နိုင္ဘူး၊ ကိုယ္ကလည္း ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္နိုင္ငံက သဘာ၀ေရေျမလွေၾကာင္း ကမာၻသိေစခ်င္ေတာ့ (မေက်နပ္ေပမဲ့) သူေျပာတဲ့အတိုင္း ကိုယ့္နိုင္ငံကအရာနဲ႔ သူမ်ားနုိင္ငံကအရာနဲ႔ တဲြေပးခဲ့ရတယ္။

အဲေတာ့ သူမ်ားက ဘလိုင္းခ်ည္း အမိန္႔လာေပးရင္ သိပ္မၾကိဳက္တတ္တဲ့ကၽြန္မက ကၽြန္မနဲ႔ စိတ္တူသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ အခုလိုု ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးလ္ကို bcc နဲ႔ပို႔ဖို႔ အၾကံျပဳမိတာကိုလည္း အမိန္႔ေပးတယ္လို႔ မယူဆပါနဲ႔လို႔ :P။ တကယ္လို႔မ်ား အမိန္႔ေပးတယ္ ယူဆျပီး မလုိက္နာဘူးလို႔ လာေျပာရင္ေတာ့ လသာညလည္း (သၾကားနဲ႔ ဆပ္ျပာ ဥပမာလို) သူငယ္ခ်င္းပို႔ေပးတဲ့ ေဖာ္၀ပ္ဒီေမးကို ဆက္လိုခ်င္ေနေသးတဲ့အတြက္ privacyထိတဲ့ကိစၥက ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်း သေဘာထားျပီး ေနေပးလိုက္ပါ့မယ္။ စိတ္ၾကီးၾကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ေတာ့ မျဖတ္ပါနဲ႔ .. ေဖာ္၀ပ္ဒီေတာ့ ဆက္ပို႔ပါလို႔.. :D

လသာည.. ျဖစ္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ လသာည၏ အျမင္သက္သက္သာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အၾကံဥာဏ္မ်ား ရွိရင္လည္း ေပးၾကပါလို႔...
ေနာက္တစ္ခုက တကယ္လို႔မ်ား လသာညကို ေမးလ္ add ခ်င္တယ္ဆိုရင္ စီေဘာက္မွာ သို႔မဟုတ္ g-mailနဲ႔ “add”ထားေၾကာင္း အရင္ပို႔ျပီးမွ addပါလို႔..။ အဲလိုမဟုတ္ရင္ add သမွ်ကို reject လုပ္ေတာ့မွာ ျဖစ္လို႔ပါ...

Monday, November 9, 2009

ဘာလို႔ ဗိုက္ဆာရတာလဲ

အခုတေလာ ခဏခဏ ဗိုက္ကဆာတတ္ေနတယ္။ စားျပီးလို႔ ၃ နာရီေလာက္ရွိေတာ့ တခါ ဆာသလိုလို ျဖစ္လာတယ္။ ေအာ္ ၀ိတ္တက္ေတာ့မွာပဲလို႔ ေတြးရင္းကေန ထျပီး စားစရာသို႔မဟုတ္ ေကာ္ဖီ ထေသာက္ျဖစ္ေနတယ္ :P ျမန္မာျပည္က လာခါစက ၄၇ကီလို အခု ၄၉နဲ႔ ၅၀ကို ဆင္းလိုက္တက္လိုက္ျဖစ္ေနတယ္။

ဒီေန႔ေတာ့ ဘာလို႔ ဗိုက္ဆာရသလဲဆိုတဲ့ အူလည္လည္ေမးခြန္းကို ကိုယ့္ဘာသာေမးေျဖၾကည့္မိတယ္။ ဗိုက္ဆာပါတယ္ဆို ဗိုက္ထဲအစာမရွိလို႔ ဗိုက္ဆာတာေပါ့လို႔ ဘုက်က် (ယထာဘုတက်က်?) ေတြးၾကည့္မိတယ္။

ဗိုက္ဆာတယ္ဆိုတာ ဗိုက္ထဲမွာ အစာလံုး၀မရွိေတာ့လို႔ ဗိုက္ဆာတာလို႔ ေတြးၾကည့္မိေပမဲ့ တခ်ိဳ႔ေနမေကာင္းတဲ့သူေတြက်ေတာ့ အစာမစားပဲနဲ႔ (ဗိုက္ထဲ အစာမရွိတာေတာင္) ဗိုက္မဆာၾကဘူး။ ဘယ္ေလာက္အေကာင္းစားေကၽြးေကၽြး မစားခ်င္ဘူး မစားခ်င္ဘူးနဲ႔ ေျပာၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေတြးရခက္တာပဲ...အင္း..... (@@)

မနက္ျဖန္အျပီးတင္ရမယ့္ ေက်ာင္းစာေတြရွိေနရဲ့သားနဲ႔ အဲဒီဆာေလာင္မႈျပႆနာကိုပဲ ရွာၾကံေတြးေနတာ ေနာက္ဆံုးစိတ္မရွည္တဲ့အဆံုး အနားရွိတဲ့ ဆိုက္ကိုစာအုပ္ၾကီးထဲကပဲ ဆာေလာင္မႈဆိုတာကို ရွာေဖြလွန္ေလွာျပီး ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေတြ႔ပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ သူေမဂ်ာ မဟုတ္ေတာ့ အရွည္ၾကီးေတာ့ ရွင္းမထားဘူး။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေလးပါ..။

အဲဒီထဲမွာ ဘယ္လိုေရးထားသလဲဆိုေတာ့ လူသားေတြ ဆာေလာင္မႈ (ဆာေလာင္တဲ့ ခံစားမႈ)ဆိုတာဟာ ေသြးထဲမွာ အာဟာရဓါတ္မရွိေတာ့တဲ့အခါမွာ ခံစားရတာပါတဲ့..။

ေသြးထဲမွာ အာဟာရဓါတ္မရွိေတာ့တဲ့အခါ သူကဦးေႏွာက္ဌာနကို B ေမးလ္နဲ႔ သတင္းပို႔သတဲ့ (Blood mailေလ :D)။ ဦးေႏွာက္မွာလည္း ဌာနခဲြေတြက အမ်ားၾကီးဆိုေတာ့ အတိအက် သတင္းမပို႔လို႔မရဘူး။ မွတ္ဥာဏ္ဌာနခဲြ၊ ႏွလံုးသားေရးရာ ခံစားမႈဌာနခဲြ၊ ဆာေလာင္မႈဗဟို ဌာနခဲြ (hunger center)စသည္ မ်ားစြာ ရွိတယ္။

ေသြးကေတာ့ B ေမးလ္နဲ႔ ဆာေလာင္မႈဗဟို ဌာနခဲြကို သတင္းပို႔တယ္ အခု ေသြးထဲမွာ လိုအပ္တဲ့ အဟာရေတာ့ ျပတ္ေနျပီ အျမန္အေရးတယူေဆာင္ရြက္ပါဆိုျပီးေပါ့...

ဆာေလာင္မႈဗဟိုဌာနက ဘာလုပ္သလဲဆိုေတာ့ အစာအိမ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ရတယ္။ စက္ဘီး ဘရိတ္နင္းသလို ဆာေလာင္မႈဗဟိုဌာနက အစာအိမ္ရဲ့လည္ပတ္ေနတဲ့ စက္ၾကီးကို ဘရိတ္အုပ္ေပးတာေပါ့..။ ေသြးထဲမွာ အဟာရဓါတ္ရွိေနသ၍ ဆာေလာင္မႈဗဟိုဌာနက အစာအိမ္ကို ဘာ pressureမွ မေပးပါဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ..။ အဲ.. လိုအပ္တဲ့ အဟာရဓါတ္မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူက တဆူဆူတပူပူလုပ္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဗိုက္ထဲက သံစံုတီး၀ိုင္းေတြနဲ႔ အေရးဆိုတာကို ၾကားရတတ္တာပါ။

ကၽြန္မတို႔ဆာေလာင္တဲ့အခါမွာ သူကဘယ္အစားအစာကိုစားမွရယ္လို႔ သတ္မွတ္ေတာင္းဆိုတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဟာရျဖစ္ရင္ ျပီးတာပဲ။ ၾကက္ဥေၾကာ္ နဲ႔ ထမင္းပဲ စားစား၊ ပီဇာကိုပဲ စားစား စားတဲ့အဟာရကေတာ့ ၀င္သြားတာပါပဲ (ဗိုက္ျပည့္သြားတယ္၊ ဗိုက္ဆာ ေပ်ာက္သြားတယ္)။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို ျမန္ျမန္ဗိုက္ျပည့္ေအာင္ ျပီးျပီးေရာ တစ္ခုထဲခ်ည္းပဲ စားေနရင္ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညႊတ္မွန္းသိတဲ့ ဦးေႏွာက္ဌာနက ျပန္စည္းကမ္းက်ပ္ထားတာ ရွိပါတယ္။ ဘာလဲ ဆိုေတာ့ စားခ်င္စိတ္ (appetite)ကို အမိန္႔ေပး ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာ ျဖစ္ပါသတဲ့..။

အဲဒီေတာ့ ေပါင္မုန္႔တမ်ိဳးတည္းကို ၅ခ်ပ္ စားတာနဲ႔ ငါးပိရည္န႔ဲအတို႔၊ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း၊ ၾကက္သားကာလသားဟင္း၊ ေျပာင္းဖူးေၾကာ္ စတာေတြနဲ႔ ထမင္းတစ္ပန္းကန္စားရတာ ( appetite) က ဘယ္လိုမွ မတူနိုင္ဘူးေလ။

အဲဒါေၾကာင့္လည္း စားျပီး ဗိုက္ျပည့္ေနရဲ့နဲ႔ အာသီသမျပည္ဘူးဆိုတာရွိတာေနမွာ။ ဗိုက္ဆာတာကို တာ၀န္ယူတဲ့ဌာနကတစ္ခု၊ စားေကာင္းမေကာင္း ဆက္စားလိုစိတ္ အာသီသကို ထိန္းခ်ဳပ္တာက ဌာနတစ္ခု၊ ဌာနက ႏွစ္ခုျဖစ္ေနလို႔ ထင္ပါရဲ့..။

ဒါဆို အစာမရွိပဲနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနနိုင္သလဲ ဆက္ေတြးမိျပီး ဆက္ရွာဖတ္ၾကည့္ေတာ့။ ဒါလည္း တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခံနိုင္ရည္မတူပါဘူး။ ေနာက္ျပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေနတဲ့သူရဲ့ ခႏၶာကိုယ္က ပရုိတိန္းဓါတ္ကို မ်ားမ်ားသံုးပစ္လို႔ ျငိမ္ျငိမ္ေနတဲ့သူထက္စာရင္ ျမန္ျမန္ဆာလြယ္တာလည္း လူတိုင္းအသိေလ။ ကမာၻေပၚမွာ အစာမစားပဲနဲ႔ အၾကာဆံုး အျဖစ္ စံခ်ိန္တင္ေနနိုင္သူ ေတာင္အာဖရိက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဆိုရင္ အစာလံုး၀မစားပဲ ေရနဲ႔ ဆိုဒါရည္ ေသာက္ျပီးေနတာ ၁၀၂ရက္ေတာင္ ေနနိုင္တယ္ဆိုပဲ..။ လသာညေတာ့ ေနနိုင္ပါဘူး။ အစာမစားပဲ ၆ နာရီေလာက္ေနရင္ေတာင္ အစာအိမ္က ကုလားဘုရားပဲြလွည့္သလို႔........

ဗိုက္ဆာတာနဲ႔ စိတ္ပညာကို ဆက္စပ္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ဗိုက္ဆာရင္ စိတ္တိုတတ္ၾကတယ္လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္မတိုတတ္ေအာင္ ဗိုက္ဆာမခံတာ အေကာင္းဆံုးထင္ပါေၾကာင္း မရဲတရဲ အေဖာ္ညိွတိုက္တြန္းအပ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလည္း သူ႔ဂ်ီေတာ့မွာ ဒီလိုေလးေရးထားတယ္
Please..God...
if you can't make me slim...make my friend fat..!!!!
အားလံုးဗိုက္ဆာရင္ စားသာစား လသာည အေဖာ္ရွိတယ္...:D

မွတ္ခ်က္။ ။ ခႏၶာေဗဒကို နားမလည္ပါ။ ေဆးပညာလည္း နားမလည္ပါ။ စဥ္းစားမိသမွ် ေရးမိပါသည္

လသာည.. ျဖစ္ပါတယ္

Saturday, November 7, 2009

ဌက္ျဖဴ

ဇြန္လရဲ့ တစ္ခုေသာ ည ၈ နာရီမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနလံုးၾကီးလည္း ၀င္သြားျပီဆိုေတာ့ သစ္ေတာတစ္ခုလံုး အေမွာင္ထဲမွာ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။ ကေလးမေလးဆစ္ဗီးယားတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူမရဲ့ႏြားမေလးနဲ႔အတူ ေမွာင္ေနတဲ့ သစ္ေတာထဲကို ျဖတ္လို႔ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။

ဆစ္ဗီးယားတို႔ ေတာအုပ္ထဲကျဖတ္လာစဥ္ သိပ္မေ၀းလွတဲ့တေနရာက အသံတစ္သံကို ၾကားလိုက္မိတာမို႔. ေတာလမ္းေမွာင္ရိပ္ထဲမွေနျပီး အသံနားစြင့္လိုက္တယ္။
ဒါ.. လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အသံပဲ..
ဒါနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆစ္ဗီးယားဟာ ႏြားကို ေနရာမွာ ခဏထားခဲ့ျပီး ခ်ံဳပုတ္နားမွာ ပုန္းမလို႔ လုပ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမေနာက္က်သြားတယ္။ တဖက္က သူမကို ျမင္သြားျပီျဖစ္ပါတယ္.။

“ မိန္းကေလး လမ္းမၾကီးေရာက္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲကြ”
ဆစ္ဗီးယားက “လမ္းမၾကီးေရာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္လွမ္းပါေသးတယ္”လို႔ တုန္လႈပ္စြာေျဖလိုက္ပါတယ္။

အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ တစိမ္းလူငယ္ကို သူမ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မၾကည့္ရဲခဲ့ဘူး။ ခ်ံဳပုတ္နားက ခြာလို႔ သူမရဲ့ ႏြားဆီျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့ေတာ့ သူကပါ သူမေဘးက လုိက္ပါလာပါတယ္။ လူငယ္ရဲ့ ပုခံုးေပၚမွာ ေသနတ္တစ္လက္ကို ထမ္းထားတာကို သူမ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သတိထားမိသြားတယ္။

“ငါက ဌက္ပစ္သမားပါ” လို႔ သူက ျပံဳးရင္း ေျပာလာတယ္။ ျပီးေတာ့ “ ငါ ..လမ္းမွားမ်က္စိလည္ျပီး ေရာက္လာတာပါ။ ငါ့ကို မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ငါ့မွာ လမ္းျပမိတ္ေဆြလိုေနလို႔ပါ။ မင္း ငါ့ကို ကူညီနိုင္မလား”

ဆစ္ဗီးယား က ဘာမွျပန္မေျဖခဲ့ပါ။ ဒီေတာ့ လူငယ္က ဆက္ေျပာတယ္.။
“ ငါ မင္းအိမ္မွာ တစ္ညေလာက္ တည္းလို႔ရမလားဟင္”
ထံုးစအတိုင္း ဆစ္ဗီးယားကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာပါ. လူငယ္ ဇဲြမေလွ်ာ့ပဲ ဆက္ေမးလာပါတယ္။ “မင္းနာမည္ ဘယ္သူလဲ”တဲ့။
ဆစ္ဗီးယားဟာ ေၾကာက္သထက္ ေၾကာက္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားတင္းျပီး ေျဖလိုက္တယ္ တိုးတိုးေလး.. “ဆစ္ဗီးယား”သူမ့အဖြားက အိမ္အ၀င္ကေန ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ လူငယ္က သူ႔ေသနတ္ကို တံခါး၀မွာ ေထာင္လိုက္ျပီး လြယ္လာတဲ့ ေက်ာပိုးအိပ္ၾကီးကို ေလးပင္စြာခ်လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အဖြားဘက္လွည့္လို႔ မဂၤလာညေနခင္းပါ အဖြားလို႔ ႏႈတ္ဆက္ျပီး သူ႔အေၾကာင္းအခုနကလို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ညတည္းခြင့္ရွိမရွိပါ ေမးတယ္။

“တည္းလို႔ရပါတယ္”လို႔ အဖြားကေျဖလိုက္တယ္။ “မိန္းလမ္းမၾကီးကိုေတာ့ မင္းဘာသာရွာေဖြရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။ တည္းတာကေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္တည္းပါ။ ဆစ္ဗီးယား- ဒီလူၾကီးမင္းအတြက္ စားပဲြတစ္လံုးစီစဥ္ေပးလိုက္ပါ။”

ဆစ္ဗီးယားက သူ႔အဖြားေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ သူမ့အဖြားက လူငယ္ကို မေၾကာက္တာကို ျမင္ေတာ့ သူမ့ရဲ့ ေၾကာက္ရြံမႈလည္း ေလ်ာ့သြားတယ္။အဖြားက ဆက္ေျပာတယ္။ “ဆစ္ဗီးယားက ဒီသစ္ေတာထဲက အသီးအႏွံေတြအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိသလို ေက်းဌက္ေလးေတြ၊ ေတာရိုင္းတိရစာၦန္ေလးေတြအေၾကာင္းလည္း သိတယ္။ ဌက္ေလးေတြဆိုရင္ သူမဆီပ်ံလာျပီး သူမလက္ေပၚအစာလာစားတာ”

“အိုး ဒါဆို ဆစ္ဗီးယားက ဌက္အားလံုးအေၾကာင္းကို အကုန္သိတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား” လို႔ အဖြားကို ေျပာရင္း သူမဖက္ပါလွည့္လာတယ္။ “ငါက အခု ဌက္မ်ိဳးစံုကို စုေဆာင္းတဲ့သူေလ။ ကေလးဘ၀ကတဲက ဌက္စုေဆာင္းလာတာကြ”

အဖြားက “ ဌက္ကို ေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္ေမြးတာလားကဲြ႔” လို႔ ေမးတယ္။
“ဟာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကို ခ်က္စားတဲ့သူဆီ ေရာင္းတာပါ၊ မကုန္ရင္ အေျခာက္လွမ္းတာေလ။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဌက္တစ္မ်ိဳးကို တစ္ေကာင္ႏႈန္း ယူထားတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႔က ဒီေနရာကေန ၃ မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ ဌက္ျဖဴတစ္ေကာင္ေတြ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ကေန လိုက္သြားတာ လံုး၀ကို ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ ဒီေနရာတ၀ိုက္မွာပဲ ရွိမလားမသိဘူး”

လူငယ္က ေျပာရင္း ဆစ္ဗီးယားကုိလည္း လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလို ရွားပါးတဲ့ ဌက္ျဖဴဟာ ဆစ္ဗီးယားဆီ မလာတတ္ဘူးလားဆိုသည့္ အေမးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ပါ။

ဆစ္ဗီးယားကေတာ့ လူငယ္ေျပာတဲ့စကားေတြကို ၾကားဟန္မေပၚပါဘူး။သူမ.. ရင္ေတြ ခုန္ျပီးရင္း ခုန္လာခဲ့တယ္။ သိတယ္ေလ အဲဒီဌက္ကို..။ လူငယ္က ဌက္အေၾကာင္း စကားေတြ ဆက္ေျပာေနေပမဲ့ သူမကေတာ့ စိတ္၀င္စားဟန္ မျပျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ သူမဘာသာ အေတြးထဲ ႏွစ္ေျမာေနသလိုပါပဲ..။

ေနာက္တေန႔ေရာက္ေတာ့ လူငယ္ဟာ ေတာအုပ္ကိုသြားပါတယ္။ ဆစ္ဗီးယားက သူ႔ေဘးမွာ အတူလိုက္ပါလာခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ သူမကို ၾကည့္ရတာ လံုး၀ေၾကာက္ရံြပံု မေပၚေတာ့တဲ့အျပင္ ဂရုစိုက္ၾကင္နာတတ္သူေလး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေသနတ္တာမပါရင္ ဒီထက္ပိုျပီး လူငယ္ကို ခင္ျဖစ္မယ့္ထင္ပါတယ္။ တစ္ခုေတာ့ သူမနားမလည္ပါဘူး။ သူဟာ ဌက္ကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္ပံုရျပီး ဘာေၾကာင့္မ်ား ဌက္ကေလးေတြ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခတ္ဖမ္းရသလဲဆိုတာ.. သူမစဥ္းစားလို႔ မရေတာ့ပါ။ ေနျမင့္လာသည္ႏွင့္အမွ် သူမ လူငယ္ကိုသေဘာက်လာခဲ့တယ္။ သူဟာ တကယ့္ကိုၾကင္နာျပီး သေဘာေကာင္းမယ့္ လူေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရလို႔ပါ။

ရွာေနတဲ့ ဌက္ျဖဴအတြက္ေတာ့ သူမစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ လမ္းခရီးကို လူငယ္က ဦးေဆာင္သူျဖစ္ျပီး သူမကေတာ့ ေနာက္ကလိုက္ေပးခဲ့တယ္။ ညေနခင္းကို ေရာက္တဲ့အထိ ဌက္ျဖဴကို မေတြ႔ေတာ့ ႏြားကို ဆဲြလုိ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အိမ္ကို အတူတူ ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ လူငယ္က သူမတို႔အိမ္မွာ တစ္ညထပ္တည္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ဆစ္ဗီးယားတို႔ရဲ့ အိမ္ကေနမိုင္၀က္ေလာက္၊ ဒီေဒသရဲ့ အျမင့္ဆံုးတစ္ေနရာ၊ သစ္ေတာအုပ္ရဲ့ အစြန္မွာ အလြန္ ၾကီးမားတဲ့ ထင္းရႈးပင္ၾကီးတစ္ပင္ရွိပါတယ္။ သူမ အဲဒီ ထင္႐ႈးပင္ၾကီးအေၾကာင္းကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေတြးေနမိတယ္။ တကယ္လို႔ အာရုဏ္တက္မွာ အဲဒီသစ္ပင္ေပၚတက္ျပီးၾကည့္ရင္ သူမအိမ္ရွိရာ ေနရာတ၀ိုက္ကို အထက္စီးကေနျမင္ရတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဌက္ျဖဴကိုလည္း သူမအလြယ္တကူရွာေတြ႔နိုင္မယ္။ သူမရဲ့ မိတ္ေဆြသစ္ရဲ့ ေျပာစကားအရ ဌက္ျဖဴဟာ အာရုဏ္ဦးမွာ အသိုက္ကေန ေစာေစာထြက္သြားတတ္တယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။ ဌက္ျဖဴရွာပံုေတာ္က ဘယ္ေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ စြန္႔စားခန္းျဖစ္ေနမလဲ..

ေနာက္တေန႔ မနက္အေစာၾကီး ေနမထြက္ခင္ ဆစ္ဗီးယားဟာ အိမ္ကေန တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တဆိတ္ထြက္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ထင္း႐ႈးပင္ၾကီးနားေရာက္ေတာ့ ၀က္သစ္ခ်ပင္ေပၚကတဆင့္ ထင္း႐ႈးပင္ေပၚတက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ၀က္သစ္ခ်ပင္ရဲ့ အကိုင္းေတြက ထင္႐ႈးပင္အကိုင္းနဲ႔ ထိေနတာကို သူမေတြ႔ထားလို႔ပါ။ ထင္႐ႈးပင္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ အျမင့္ၾကီးထိ တက္ခဲ့တယ္။ အကိုင္းတိုတိုေတြက သူမအက်ၤီနဲ႔ ဆံပင္ေတြကို ခဏခဏညိုေနလို႔ ျဖဳတ္ေနရေသးတယ္။

ေနာက္ဆံုး အျမင့္ဆံုးအကိုင္းေပၚ သူမေရာက္ေတာ့ သူမေတာ္ေတာ္အားေလ်ာ့ေနပါျပီ။ သစ္ကိုင္းကို ခြလို႔ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ပင္လယ္ဘက္ကို ေငးမိတယ္။ ဟုတ္တယ္..သစ္ေတာရဲ့တဖက္မွာ ပင္လယ္ကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ပင္လယ္ထဲမွာ ထြက္ေပၚစ ေနမင္းၾကီးရဲ့ အာ႐ုဏ္ဦး အလင္းေရာင္ျပန္ကို ေတြ႔ေနရတယ္။ ပင္လယ္ကတဆင့္ ေတာအုပ္တန္းၾကီးတစ္ခုလံုး ေနာက္ အခုသူမတို႔ေနတဲ့ ေနရာေလးအထိ အကုန္လံုးကို အေပၚစီးကေန ျမင္ေနရတယ္။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေနမင္းၾကီးက ေနေရာင္ျခည္အျပည့္အ၀နဲ႔ေတာက္ပစြာ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ အင္း ဌက္ျဖဴရဲ့ အသိုက္က ဘယ္မွာပါလိမ့္..။ သူမ ဂရုတစိုက္ေသခ်ာရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ အျဖဴေရာင္ အစက္အေျပာက္ကေလးတစ္ခုကို သြားေတြ႔တယ္။ အျဖဴစက္ကေလးဟာ ျမင့္တက္လာျပီး တျဖည္းျဖည္း သူမနဲ႔ နီးလာတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအရာဟာ ထင္း႐ႈးပင္ကို ျဖတ္သန္းသြားတယ္။ ရုတ္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ဌက္ျဖဴဟာ သူမတို႔ အိမ္ဖက္ဆီကို ပ်ံသန္းသြားတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဌက္ျဖဴရဲ့ လိွဴ၀ွက္ခ်က္ကို သူမသိလိုက္ပါျပီ။ သူမေက်နပ္စြာ သစ္ပင္ေအာက္ကိုဆင္းခဲ့တယ္။

သူမအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တံခါး၀မွာ အဖြားနဲ႔ လူငယ္က “ဘယ္ကိုသြားေနသလဲလို႔”ေမးလို႔ စိတ္ပူစြာ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ လူငယ္က သူမကို ခင္မင္ဖြယ္ ၾကင္နာတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ စကားေတြ လာေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

ဟုတ္တယ္။ သူမ တိတ္တိတ္ေနမွ ျဖစ္မယ္။ ထင္႐ႈးပင္ရဲ့ ကိုင္းစိမ္းစိမ္းေတြၾကားထဲကေန သူမအသံတစ္သံကို အခုထိ ၾကားေယာင္ေနတယ္။ ေနေရာင္ေအာက္က ဌက္ျဖဴက ေရႊေရာင္အလင္းတန္းကို ျဖန္႔လို႔ သူမဆီကို ဘယ္လို ပ်ံသန္းလာခဲ့တာ၊ ေနာက္ျပီး သူတို႔ အတူတူ ပင္လယ္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ေနထြက္တာကို အတူတူၾကည့္ခဲ့တာ စတဲ့ သူမနဲ႔ ဌက္ျဖဴရဲ့ လ်ိဳ၀ွက္ခ်က္ကို သူမတသက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာျဖစ္ေတာ့မယ္ မဟုတ္ပါ။ သူမတသက္စာ ထိန္းသိမ္းသြားေတာ့မယ္ .။

အဲဒီေန႔ ညေနေစာင္းမွာပဲ ဧည့္သည္လူငယ္ဟာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျပန္သြားပါတယ္။ ထြက္ခြာသြားတဲ့ ထိုလူငယ္တစ္ေယာက္ ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနမိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက ပါးႏွစ္ဖက္မွာ တလိမ့္လိမ့္စီးက်သြားတယ္။ ဒီခြဲခြာျခင္းဟာ သူမဘ၀မွာ ၀မ္းအနည္းဆံုးျဖစ္ က်န္ရစ္ေတာ့မွာပါ။ ထိုလူငယ္ကို ခင္တြယ္မိတဲ့ သူမရဲ့ သံေဃာဇဥ္ကို သူမအသိဆံုးပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေတာအုပ္ထဲက ေတာရိုင္းဌက္ငယ္ေလးေတြကို သူမျမတ္နိုးတာေလာက္ေတာ့ မမွီနိုင္ပါ။ သူမရွိေနသ၍ သူမဌက္ကေလးေတြ ဘယ္တစ္ေကာင္ကိုမွ အနာတရမျဖစ္ေစခ်င္ပါ။

ဘာသာျပန္သူ လသာည.. ျဖစ္ပါတယ္

မူရင္း- A white Heron ( English Reading 1, Lesson 5, Grade -10 Textbook, Japan)