........
...
အမ သေဘာ ေျပာရရင္ ေတာ႔ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႕ ခင္တဲ႕သူေတြ မိတ္ေဆြ ေတြ ကို ရွင္းျပၿပီး မွ နားလိုက္ရင္ ပိုေကာင္း မလားလို႕ပါ.. အမ ဆိုလည္း ညီမ နားလိုက္ေတာ႔ စိတ္ကိုပူသြားတာဘဲ ဘာမ်ားျဖစ္လို႕လည္း ဆိုၿပီး... အားလံုးလည္း ဒီလုိဘဲ ေနၾကမွာပါ.. အခ်ိန္တခ်ိန္ မွာ ေမ႕ေပ်ာက္သြားၿမဲ ဆိုတာ မွန္ေပမဲ႕ ေသခ်ာ ႏႈတ္ဆက္သြားေတာ႔ အားလံုးကို ေလးစားရာ ေရာက္သလို ကိုယ္ကိုကုိယ္႔ လည္း ေလးစားရာေရာက္တာေပါ႔ေနာ္.. ကိုႀကီးေက်ာက္လို ခရီးရွည္ ႀကီးသြားမဲ႕ သူေတာင္ ႏႈတ္ဆက္ သြားတယ္
မဟုတ္လား...
......................
လသာည ကို ထာဝရ ခ်စ္ခင္ေနမဲ႕
မမေရႊစင္ ျဖစ္ပါတယ္
(လသာည ျဖစ္ပါတယ္ ေလးကို သတိရတယ္..)
...............................................................
ဆဲြလက္စ ဒီပံုေလးကို ထိုင္ဆဲြေနမိတာ ၾကာပါျပီ။ တေျဖာက္ေျဖာက္က်ေနတဲ့ မိုးသံကလဲြျပီး တေလာကလံုးက တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ၾကားေနက် ကားသံ၊ ဆိုင္ကယ္ကို အိပ္ေဇာဖြင့္ ေမာင္းတဲ့အသံေတြေတာင္ မၾကားရဘူး။ ပီးေပါင္ ပီးေပါင္နဲ႔ ေအာ္တဲ့ အေရးေပၚယဥ္ကားအသံလည္း မၾကားရဘူး..။ ညဌက္ေလးေတြ ေတးသီသံေတာင္ မၾကားရ၊ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ တိတ္ဆိတ္ေနရတာလဲ...လို႔ ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခား ေတြးမိတယ္။ တိတ္ဆိတ္မႈကို မေနတတ္သလို ေခ်ာင္းတခ်က္ရွင္းလိုက္ေပမယ့္၊ အသံထြက္မလာပဲ လည္ေခ်ာင္း၀တင္ အသံက ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆဲြလက္စ ပံုေလးကို ျပန္ေငးၾကည့္မိပါတယ္။
ဆဲြေနတာက... အမ်ိဳးသမီး ငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ျပံဳးရႊင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာပံုေလးတစ္ခုပါ။ ဒီလိုပံုေတြကို အခုမွဆဲြတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆိုက္ကိုစစ္ေဆးလႊာေတြအတြက္ လိုအပ္တိုင္းဆဲြေပးေနၾက။ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ..။
ဒီတခါေတာ့ ခါတိုင္းလို ဆဲြလို႔မရခဲ့ဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းေနရာ အေရာက္မွာ ဆက္မဆဲြနိုင္ေတာ့သလို ရင္ထဲမွာ တင္းက်ပ္လာသလို ခံစားမိတယ္။ ျပံဳးေနတဲ့ ပံုတစ္ခုအတြက္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုရဲ့ အလ်ားကို ခပ္ရွည္ရွည္ေလးဆဲြျပီး ရႊင္ျမဴးတဲ့အရိပ္ေပၚလြင္ေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းလႊာကို မဟတဟေလး....။ ႏႈတ္ခမ္းလႊာတစ္စံုကို စိတ္နဲ႔ မွန္းဆအျပီး ခဲတံကို အသာေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္း.....
ပထမႏွစ္တုန္းက စိတ္ကုဘာသာရပ္မွာ ဆရာက စာေမးဖူးတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္တာကို သိနိုင္တာ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ဘယ္ေနရာလဲ..တဲ့..။ ခ်က္ခ်င္းပဲ“ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာရဲ့ လႈပ္ရွားမႈပါ”လို႔ ျပန္ေျဖခဲ့ေတာ့ ဆရာက မင္း.. စာေသခ်ာဖတ္ဦးတဲ့...။ အဲ့ဆရာကို ခ်က္ခ်င္းသတိရမိတယ္..။ ဆရာ ေနေကာင္းရဲ့လား.. မေတြ႔ရတာေတာင္ ၾကာေပါ့။
ႏႈတ္ခမ္းလႊာကို အျပီးသတ္ဆဲြျပီးခ်ိန္မွာ ပံုတစ္ခုလံုးကို ျပန္ခ်ံဳၾကည့္မိေတာ့ ပံုက တစ္ခုခု လိုေနသလို...။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနပါျပီ..။ မေက်မနပ္နဲ႔ အထပ္အထပ္အခါအခါ ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ ေတြ႔ပါပီ...။ မွားယြင္းေနတာက မ်က္လံုးတစ္စံု...။
ရႊင္ျမဴးေစလိုေစာနဲ႔ ခ်ယ္သထားတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံု.. ။ သူက.... လိုအပ္သည္ထက္ နက္ေမွာင္ေနတာပဲ....။ မေက်နပ္စိတ္နဲ႔ မ်က္လံုးရဲ့အျပစ္ကိုရွာသလို စိုက္ၾကည့္မိေတာ့ မ်က္လံုးေတြက ခ်က္ခ်င္းစိုလာျပီး အျပင္ကမိုးနဲ႔အျပိဳင္ မ်က္ရည္မိုးေတြက တလိမ့္လိမ့္ ျပိဳက်လာေတာ့မလိုလို....။
တုန္လႈပ္စြာနဲ႔.. ေသခ်ာၾကည့္ေလ.. မ်က္၀န္းေတြက ပိုနက္ေမွာင္လာေလ...
အငိုမ်က္လံုးေတြနဲ႔ အျပံဳးမ်က္ႏွာ...... ဒါကို ျပံဳးေနတယ္လို႔ ဘယ္လိုေခၚရမွာလဲ....
“သြား...လို႔ စိတ္လႊတ္လက္လႊတ္ အံၾကိတ္ေအာ္ဟစ္လိုက္ရင္း စကၠဴကို ဆုတ္ျဖဲပစ္လိုက္မိတယ္။
ခဲတံကိုလည္း လက္က အသံျမည္ေအာင္ ပစ္ေပါက္လႊတ္ခ်လိုက္ပီး စားပဲြေပၚကို ေခါင္းေမွာက္ခ်လိုက္မိတယ္။
.......................................................................
ဟစ္တလာ..တဲ့..
ဟစ္တလာဆိုတာ စစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို တိုက္ခိုက္ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ကမာၻေက်ာ္စစ္ဗိုလ္ခ်ဴပ္ၾကီး..။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ ခက္ထန္ျပီး လူအသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို သတ္တဲ့ လူမိုက္ၾကီး၊ တကမာၻလံုးက ေၾကာက္ခဲ့ရတယ္..။ အဲဒီဟစ္တလာဟာ လူသူမရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေၾကာက္ရံြစြာ ငိုေနတတ္သူလို႔ စေျပာတဲ့ စိတ္ပညာရွင္ကို လူေတြက လူလိမ္လို႔ ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကတယ္...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပညာရွင္ကပဲ ဟစ္တလာက တေန႔မွာ အဆိပ္ေသာက္ေသမွာလို႔ ၾကိဳတင္ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့တယ္တဲ့...။
အခုေနမ်ား စစ္ဗိုလ္ခ်ဴပ္ၾကီးနဲ႔မ်ား ေတြ႔ခြင့္ရရင္ ေမးခ်င္မိတယ္။
“ဟစ္တလာဗိုလ္ခ်ဴပ္ၾကီး... ခင္ဗ်ားက အဲလိုလူစားမ်ိဳးျဖစ္တယ္ဆိုတာ တကယ္မွန္ရင္ ခင္ဗ်ားက ဘာေၾကာင့္ အငိုေတြကို ရက္စက္မႈနဲ႔ ဖံုးဖို႔ၾကိဳးစားခဲ့ရတာလဲ”လို႔ ။ “ခင္ဗ်ား ဘာေတြကို ခံစားေနရတာလဲ”လို႔။ သူ႔မ်က္လံုးကို ၾကည့္ျပီးကို ေမးခ်င္မိတယ္...။ သူက ျပန္ေျဖမယ္ေတာ့ မထင္ပါဘူး။စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ ကိုယ့္ကို သတ္ပစ္လိုက္မွာ ေသခ်ာတယ္..
...............................................
မ်က္ႏွာသြားသစ္လိုက္ျပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္တယ္။ ေရေႏြးဆူဆူေလာင္းခ်ခ်ိန္မွာ ရလာတဲ့ ေကာ္ဖီရနံေလးက တကယ့္ကို ေမြးၾကိဳင္သြားသလိုပဲ..။ ေကာ္ဖီခြက္နဲ႔ စာၾကည့္စားပဲြျပန္လာရင္း “ေကာ္ဖီေလ်ာ့ေသာက္ေနာ္ အစ္မ”လို႔ ေျပာတဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္ကို သတိရမိတယ္။ အခုလို ည-၃နာရီေလာက္မွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ေနတာ ျမင္ရင္ ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႔ ေအာ္ေတာ့မွာပဲလို႔ ေတြးရင္း ျပံဳးမိတယ္။ ကိုယ့္လို ေပေပေတေတလူကို သံေဃာဇဥ္ထားေနရွာတယ္..။ အင္း.. သံေဃာဇဥ္ဆိုတာ မျမင္ရေပမယ့္ တကယ့္ကို တင္းတဲ့ၾကိဳးေတြပဲေနာ္။ ေကာ္ဖီလည္း ေလ်ာ့ေတာ့ ေလ်ာ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ေနပါျပီ ညီမေလးရယ္...
ခဲတံေလးကို ျပန္ေကာက္လိုက္တယ္....။ ေနာက္တၾကိမ္ ပံုျပန္ဆဲြဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး..။ ရႊင္ျမဴးေနမဲ့ မ်က္လံုးေလးေတြကို ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္မိတယ္..။ ရင္ထဲက အလိုလို ေခၚမိတာက “သမီး.....”လို႔..။
အသက္၂၈ႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တာ အခုဆို သမီးေလးေတာင္ ၅ႏွစ္ျပည့္သြားျပီ။ သမီးနဲ႔ မေတြ႔ရတာလဲ၂ႏွစ္ေက်ာ္သြားျပီ။ သမီးေလး ေနေကာင္းရဲ့လား...။ ဟိုတေလာက မႏၱေလးမွာ ေရေတြတက္ေတာ့ အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ေရျမဳပ္သြားတယ္။ လူၾကီးျဖစ္တဲ့ အဘြားေတြက စိတ္ေတြညစ္ေနေပမယ့္ ဇူးေလးကေတာ့ သူ႔ဦးဦးလုပ္ေပးတဲ့ ေဖာင္ေသးေသးေလး စီးရလို႔ ေပ်ာ္ေနတာပဲ။ ဖံုးဆက္ေတာ့ အသံကို ရႊင္ျမဴးလို႔..။
မဆီမဆိုင္ နာမည္တစ္ခု အေတြးထဲကို ထပ္ေရာက္လာတယ္။ “လူစီရန္လ်န္း” ရဲ့ အေၾကာင္း.. မမေရႊစင္ဦး ဘာသာျပန္ေပးတဲ့ပိုစ္ထဲက ။ မဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ကိုယ့္ဘာသာေျပာရင္း ေခါင္းကို အတင္းခါထုတ္ပစ္လိုက္တယ္..။ ဟိုတေန႔က သမီးေလးက ဖုန္းဆက္တုန္းက ေျပာပါတယ္။ “ေမေမ.. မီးတို႔ မူၾကိဳေက်ာင္းက ဘဲြ၀တ္စံုေတးေတးေလးနဲ႔ ဘဲြယူရမွာ..။ ေမေမက ဓါတ္ပံုရိုက္ေအာင္ ျပန္လာမွာလား”တဲ့..။ “ဒါေပါ့ သမီးရဲ့”လို႔ စကားကို မေရမရာ အသံတိမ္တိမ္နဲ႔ ေျဖခဲ့တယ္။ အဲ့ေန႔မွာ ေမေမက ျပန္မေရာက္နိုင္ေသးဘူးလို႔ ေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး...။ တကယ္ဆို ေမေမလည္း သမီးေလးနားမွာ ေနခ်င္ပါတယ္ သမီးရယ္၊ သမီးေလး..အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္ပါတယ္..သမီးငယ္ရယ္.....။
.................................................................
ဘယ္လိုမွ မ်က္လံုးကို ဆက္မဆဲြနိုင္ေတာ့ဘူး..။ ခဲတံကို ျပန္ခ်လိုက္ျပီး အိပ္ရာေပၚ လွဲခ်လိုက္တယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဖုန္းေျပာခ်င္မိတယ္။ တစ္ခုခုကို ေျပာျပခ်င္ေနတယ္..။ ဒါေပမယ့္ အားလံုး ဒီအခ်ိန္မွာ အိပ္ေနေရာေပါ့..။ အမ်ိဳးသားရဲ့ဖုန္းနံပါတ္ကို ႏွိပ္ျပီး ေခၚမလို႔ လုပ္ျပီးမွ ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္။ သူလည္း အခုေလာက္ဆို တေနကုန္ အလုပ္ေတြလုပ္ေနရေတာ့ ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေနေရာေပါ့ေလ..။
ျပီးခဲ့တဲ့ လက အမ်ိဳးသားရဲ့ခယ္မအရင္းက ရင္သားကင္ဆာနဲ႔ ဆံုးသြားပါတယ္။ ၂ႏွစ္အရြယ္ သားငယ္ေလး က်န္ခဲ့တယ္..။ အမ်ိဳးသားက သူ႔တူေလး အေမမဲ့သြားရတာ စိတ္မေကာင္းလို႔တဲ့ ၂ ရက္ေလာက္ စကားမေျပာနိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္သားအျဖစ္ ေမြးစားလိုက္ရေအာင္လို႔ေနာ္တဲ့..။ ဒါေပါ့လို႔ ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္..။ ကင္ဆာတဲ့..။ တကယ္ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲေနာ္...။ ျဖစ္နိုင္ရင္ေတာ့....... ကိုယ္လည္းပဲ...
ဘေက်ာက္က တကယ္ သတိၱရွိတာပဲ..။ အဲလို တည္ျငိိမ္တဲ့ စိတ္ထားကို အားလည္းက်ျပီး ခ်ီးလည္း ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္..။ အတုယူနိုင္ဖို႔လည္း ၾကိဳးစားရဦးမယ္။ ကင္ဆာဆိုတဲ့ ေရာဂါေတြကို အျမစ္ျပတ္တဲ့ ေဆးေတြ ျမန္ျမန္ေပၚပါေစ၊ ဒါမွ ကင္ဆာေၾကာင့္ ခဲြခြာရတာမ်ိဳးေတြ မေတြ႔ရမွာ...။ ညီမေလး စည္းစိမ္ေျပာတဲ့... တပင္တိုင္ျမနန္း ေဆးဆိုတာ လည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္တဲ့။
...............................................
တိုက်ိဳက အေဆာင္နံပါတ္ ၄၁၄မွာ ေနတုန္းက ဆံုးရံႈးမႈတစ္ခုေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္း ၀မ္းနည္းစြာ အခန္းတံခါးပိတ္ တစ္ညလံုး ငိုဖူးတယ္။ တလဲြမာနေၾကာင့္ ကိုယ္ငိုတာကို ဘယ္သူမွ မေတြ႔ေစခ်င္ခဲ့လို႔ တံခါးပိတ္ထားေပမယ့္ အေဆာင္တူ သူငယ္ခ်င္း (ညီမေလး) အိစံက စိတ္ပူျပီး အခန္းတံခါးကို အတင္းေခါက္ျပီး ၀င္လာခဲ့တယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားေတြက မၾကားတခ်က္ၾကားတခ်က္ေပမယ့္ သူ႔ကို ျပန္ေအာ္ခဲ့တာေတာ့ မွတ္မိတယ္။ “ဘာလဲ ငါငိုတာကို ျမင္ခ်င္လို႔ လာၾကည့္ေနတာလား။ သြား”လို႔...။ သူလည္း ငိုျပီး ျပန္သြားခဲ့တယ္..။
ေနာက္တေန႔ေတာ့ သူက ေကာ္ဖီနဲ႔ ေခါက္ဆဲြျပဳတ္ကိုင္ျပီး “စေနသမီးကလည္း စိတ္ကၾကီးလိုက္တာလြန္ေရာ”လို႔ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ လာပို႔သြားပါတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ သူက စိတ္မဆိုးခဲ့လို႔..။ တကယ္ဆို အဲလို သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတဲ့အတြက္ ကိုယ္က တကယ္ကံေကာင္းသူပါ။ အဲ့ေန႔က သူ႔ေခါက္ဆဲြျပဳတ္မွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြပါတာေတာင္ ခါတိုင္းလို ဂ်ီးမမ်ားပဲ စားခဲ့တယ္။ တကယ္ေကာင္းတဲ့ ေခါက္ဆဲြျပဳတ္ပါ..။
ငိုခ်င္တဲ့ စိတ္အနာက ခ်က္ခ်င္းၾကီး မဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိေတာ့လည္း ပံုမွန္အတိုင္း ေျပာလုိဆိုလို႔ ေနလို႔ေကာင္းသြားခဲ့ပါတယ္..။ အိစံကို တကယ္ေက်းဇူးအမ်ားၾကီး တင္တယ္..။ သူ႔မဂၤလာေဆာင္က်ရင္ေတာ့ ေခါက္ဆဲြျပဳတ္တဲ့ စတီးအိုးေလးေတြ လက္ဖဲြ႔ရမယ္လို႔ ေတြးရင္း ရယ္လိုက္မိတယ္။
............................................
မိုးကနည္းနည္းေတာ့ စဲသြားပါျပီ။ မနက္ေစာေစာ သတင္းစာပို႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေဘးအခန္းက ေကာင္ေလးေတာင္ တံခါးဖြင့္ထြက္သြားသံ ၾကားလုိက္တယ္..။ ကိုယ္ကေရာ ဒီေန႔ညအဖို႔ အမ်ိဳးသမီးငယ္ရဲ့ မ်က္ႏွာကို ဆက္ဆဲြလို႔ ရပါဦးမလား...။ အခုနကေလာက္ေတာ့ စိတ္မညစ္ေတာ့ သလိုပဲ...။
ႏႈတ္ခမ္းေရာ မ်က္လံုးေရာ ျပံဳးေနနိုင္ဖို႔အထိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစားရဦးမယ္ ထင္တယ္...
ဘ၀ရထားၾကီး စီးလာျပီး ဆင္းတဲ့လူဆင္း တက္တဲ့လူတက္နဲ႔၊ ကိုယ္တိုင္ေရာ ဒီရထားေပၚက ဘယ္ေတာ့ ဆင္းရမလဲ မသိဘူး..။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ျပတ္သားတယ္လို႔ ထင္ေပမယ့္ သံေဃာဇဥ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ တကယ္မျပတ္သားနိုင္ပါဘူး..။
....................................
ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္..
ကိုယ္ေရးအေၾကာင္းအရာတစ္ခုေၾကာင့္ ၉-လပိုင္းအကုန္မွာ “အခန္းတံခါးပိတ္ ငိုသလိုမ်ိဳး”၊ ဘေလာ့တံခါးကိုပါ ရုတ္တရက္ ပိတ္လို႔ တိတ္တိတ္ေလး အိပ္ဖို႔ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ (အိစံလို) သူငယ္ခ်င္းေပါင္းမ်ားစြာက စိတ္ပူစြာ အခန္းတံခါးကို လာေခါက္ခဲ့ၾကတာကို ကၽြန္မေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဖုန္းနဲ႔ဆက္၊ ေမးေတြနဲ႔ပို႔... ထင္မွတ္မထားေလာက္ေအာင္ စာတို စာရွည္ေလးေတြ အမ်ားၾကီး ရခဲ့ပါတယ္.။ သီခ်င္းေတြ ပို႔ေပးခဲ့တာလည္း ရရွိခဲ့ပါတယ္။ အရမ္း ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ရုတ္တရက္ပိတ္လိုက္တာျဖစ္ေတာ့ ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြ စိတ္ပူမပူထိေအာင္ မေတြးျဖစ္ခဲ့မိပါဘူး...။ တအားပဲ အားလည္းနာမိပါတယ္။
အားလံုးကို စိတ္ပူေအာင္ လုပ္ခဲ့တာအတြက္ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္.. ေနာ္ ။ လသာည မရင့္က်က္တာကို အားလံုးခြင့္လႊတ္ၾကပါလို႔..။ စိတ္ရွည္စြာ သင္ျပေပးတဲ့ မမေရႊစင္ကိုလည္း ေက်းဇူးအမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္..။ အဆင္ေျပရင္ ေနာက္ထပ္လည္း ပိုစ္ေတြ ေရးတင္မွာပါ။ အားလံုးေက်းဇူးေနာ္..
လသာည.. ျဖစ္ပါတယ္။
PS; ပိုစ္နာမည္ကေတာ့ ကိုsosegado ေပးတဲ့ နာမည္ကို ေပးခဲ့တာပါ။
