အခမ္းနားဆံုး လက္ခုပ္သံမ်ား

တခါက ေဖေဖျခင္က သားျခင္ေလး ပထမဆံုး ပ်ံသန္းမႈခရီးရဲ့ ရင္ခုန္သံစဥ္ကို ေမးခဲ့သတဲ့..။
ဒီေတာ့ သားေလးက စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္သံႏွင့္ ဒီလိုျပန္ေျပာခဲ့တယ္..

"ဒီေန႔လို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းတာမ်ိဳး မေတြ႕ဖူးခဲ့ဘူး ေဖေဖ၊ သားပ်ံသန္းရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လူအားလံုးက လက္ခုပ္ေျဖာင္းေျဖာင္းတီးလို႔ တခဲနက္ အားေပးခဲ့ၾကတယ္ေလ။"

...................................
ကၽြန္မရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ..
 ျခင္ေလးလို လက္ခုပ္ ေျဖာင္းေျဖာင္းတီးျပီး အားေပးခံရတာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးလား ဟင္.. /('-')\

 ................................................................................

ယံုၾကည္ခ်က္မွ တဆင့္

Pygmalionဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကေတာ့ ဂရိစကားျဖစ္ပါတယ္။ ပံုျပင္ေလးတစ္ခုမွ စတယ္။ ပံုျပင္အရ ဘယ္မိန္းမကိုမွ စိတ္မ၀င္စားတဲ့ ပန္းပုသမားေလး Pygmalion ဟာ သူကိုယ္တိုင္ ထုစစ္ထားတဲ့ ရုပ္ထုေလးအေပၚမွာ ေမတၱာသက္၀င္မိသြားခဲ့တယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် စဲြလန္းတမ္းတေနတဲ့ သူရဲ့စဲြလန္းယံုၾကည္မႈအေပၚ ဘုရားသခင္က ဂရုဏာသက္သြားတဲ့အတြက္ ေနာက္ဆံုးမွာ သူရဲ့ရုပ္ထုကို လူဘ၀အသက္သြင္းေပးလိုက္ျခင္းျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဇာတ္ေပါင္းသြားေလသတည္းေပါ့။

ဂရိပံုျပင္ထဲမွ Pygmalion ပန္းပုသမားနာမည္ကိုယူျပီး စိတ္ပညာေဗဒမွာ Pygmalion effectsလို႔ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို စတင္သံုးစဲြခဲ့သူက အေမရိကန္ စိတ္ပညာရွင္Mr.Robert Rosenthal ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ အေပၚထားတဲ့ မင္းရဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ဟာ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစပါတယ္။ ၎ ကို စိတ္ပညာအေခၚနဲ႔ Pygmalion effectsလို႔ ေခၚတယ္။စိတ္ပညာရွင္ Mr.Robert လုပ္ခဲ့တဲ့ သုေတသနတစ္ခုမွာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ စာေမးပဲြတစ္ခုစစ္လိုက္တယ္။ မစစ္ခင္ တပတ္ေလာက္မွာ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြကို ေတြ႔ဆံုျပီး ဒီလိုေျပာလိုက္တယ္။

“ကေလးတို႔။ မင္းတို႔ကို အသိေပးစရာရွိတယ္။ ဦးက (Researcher Mr. Robertက) ဒီစာေမးပဲြကို ဘယ္သူေတြ ေျဖဆိုနုိင္မယ္လို႔ ထင္ပါသလဲလို႔ မင္းတို႔ အတန္းပိုင္ဆရာကို ေမးေတာ့ မင္းတို႔ဆရာက ဒီစာေမးပဲြကို ေသခ်ာေပါက္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေျဖဆိုနိုင္မယ္သူဟာ မင္းတို႔ပါ .. လို႔ ေျပာျပတယ္။ မင္းတိုလို ကေလးေတြရွိတဲ့အတြက္ မင္းတို႔ ဆရာကေတာ့ ဂုဏ္ယူလို႔ မဆံုးေအာင္ပါပဲကြာ။ ကဲ..ကဲ ၾကိဳးစားေျဖၾကေနာ္။ ”

တကယ္ေတာ့ အတန္းပိုင္ဆရာကို ဘာမွ ေမးထားတာမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ စာေမးပဲြက နည္းနည္းခက္လို႔ စာေမးပဲြ ေျဖခ်င္ေအာင္ စိတ္ပညာရွင္က အကြက္ဆင္လိုက္တဲ့ စကားလံုးေလးေတြပါ။

ဒီေနာက္ စာေမးပဲြကို ေျဖဆိုျပီးဆံုးျပီး ရလာဒ္ေတြကို အမွတ္စစ္ခဲ့တယ္။ ေခၚေတြ႔တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေခၚမေတြ႔တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ရလာဒ္ကို ယွဥ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ မရဲတရဲ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ရလာဒ္တစ္ခုကို အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြ႔ရလို႔ စိတ္ပညာရွင္ၾကီး ေပ်ာ္ရႊင္သြားခဲ့တယ္။

သူက ေခၚေတြ႔တဲ့ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟာ တကယ္ပဲ စာေမးပဲြကို အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္တာကို ေတြ႔ရတယ္။ ေခၚေတြ႔ျပီး မေျပာျခင္းမခံခဲ့ရတဲ့ ကေလးေတြ (တနည္းေျပာရရင္ ဆရာရဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကို မရတဲ့ကေလးေတြ)ဟာ ပံုမွန္ ယခင့္ယခင္ စာေမးပဲြေတြအတိုင္း ရလာဒ္ မေျပာင္းမလဲ ရွိေနခဲ့တာကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။

ဒါဆို ယံုၾကည္ျခင္းခံရတဲ့ကေလးေတြဟာ အရည္အခ်င္းေတြ တက္လာျပီး၊ မခံရတဲ့ကေလးဟာ အရည္အခ်င္းေတြက်သြားတာလား။ တကယ္ေတာ့ အရည္အခ်င္းက ဒီေလာက္ ေျပာင္းလဲသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျခားသူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ရလိုက္တဲ့ အခါ ကၽြန္မတို႔ လူသားေတြဟာ ကိုယ္အားဥာဏ္အားရွိသ၍ အားထုတ္ ၾကိဳးစားၾကလို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။

အျခားသူရဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္က ကာယကံရွင္ ကို တြန္းအား ေပးနိုင္ပါတယ္။

လက္ေတြ႔နယ္ပယ္မွာ ဆရာက တပည့္ကို ၊ မိဘက သားသမီးကို၊ အၾကီးအကဲက လက္ေအာက္ငယ္သားကို၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္က တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ၾကိဳးစားေစခ်င္တဲ့အခါ အမ်ားၾကီး အားထုတ္ ဆံုးမစရာမလိုပါဘူး။ သူကို အားေပးတဲ့အေနနဲ႔ သူ႔ၾကိဳးစားမႈကို အသိအမွတ္ျပဳျပီး ယံုၾကည္ခ်က္ကေလး ေပးလိုက္ရံုပါပဲ..တဲ့။

ဟုတ္ကဲ့.. You can do it!!

.................
လသာည. ျဖစ္ပါတယ္။

ေဆာ္လမြန္ကၽြန္းသားမ်ားရဲ့ က်ိန္စာ

ေတာင္ဘက္ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာအတြင္းမွာ ေဆာ္လမြန္ကၽြန္းစုေလးေတြ ရွိတယ္။ ကၽြန္းသားေတြရဲ့ က်ိန္စာတစ္ခုအေၾကာင္း ၾကားခါစက သိပ္အံ့အားသင့္မိတယ္။ 

သူတို႔ဆီမွာ သစ္ပင္တစ္ပင္ အသံုးမ၀င္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ရင္ ခုတ္လဲတာထက္ေကာင္းတဲ့ က်ိန္စာတိုက္နည္းကို သံုးၾကတယ္တဲ့..။ 

က်ိန္စာတိုက္မယ့္ သစ္ပင္အတြက္ အသံအင္အားေကာင္းတဲ့ လူေတြစုျပီး မနက္အာရံုတက္မွာ အုပ္စုလိုက္ က်ိန္ဆဲၾကတယ္။ ဒီသစ္ပင္ၾကီးဟာ အသံုးမ၀င္ဘူး၊ ျမန္ျမန္ေသေလေကာင္းေလပဲ။ ျမန္ျမန္ေသစမ္း။ အစရွိသျဖင့္ေပါ့...။ သူတို႔က်ိန္စာတိုက္တာက တစ္ရက္ထဲေတာ့ မဟုတ္ဖူး၊ ရက္သံုးဆယ္ပါ။

ထူးဆန္းစြာပဲ ရက္သံုးဆယ္က်ိန္စာျပီးေနာက္မွာ သစ္ပင္ၾကီးဟာ တရိရိညိွဳးႏြမ္းလာျပီး ေနာက္
ဆံုးမွာ ေသသြားေတာ့တယ္။ "အသံုးမ၀င္တဲ့ သစ္ပင္ျမန္ျမန္ေသစမ္း" လို႔ ေျပာခံရတာနဲ႔ ေသရတာလားကြယ္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာ...။

........................................................

ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတစ္ခုကို အမွတ္မထင္ ၾကည့္ျဖစ္သြားတယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္က ပန္းခ်ီပညာမွာ ပါရမီရွင္လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ သိပ္ေတာ္တဲ့ကေလးပါ။ အရမ္းကို တက္ၾကြတဲ့ကေလးေလး...။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ ျပင္လို႔မရတဲ့ အားနည္းခ်က္တစ္ခု ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါက စာလံုးေတြကိုမွတ္တဲ့ဉာဏ္ရည္ ခ်ိဳ႔ယြင္းေနျခင္းပါ။ သူ စာမွတ္လို႔မရဘူး။ ဘယ္ေလာက္ၾကိဳးစားမွတ္မွတ္ သူစာလံုးေတြကို မမွတ္မိနိုင္ရွာဘူး။ သူ႔ရဲ့ ဉာဏ္ရည္ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈေရာဂါကို မိဘေတြကလည္း မသိခဲ့ဘူး။ 

သူ႔မွာ စာေတာ္တဲ့အစ္ကိုတစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ယွဥ္လိုက္တိုင္း ေက်ာင္းစာေမးပဲြေတြမွာ အျမဲက်တဲ့သူဟာ အဆူခံရတယ္။ "သိပ္ပ်င္းတဲ့ကေလး၊ အျဖစ္မရွိတဲ့ကေလးတဲ့.."။ မိဘေတြဘယ္ေလာက္ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းထားထား၊သူကေတာ့ ေတာ္တဲ့ကေလးျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။

ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းကဆရာ၊ ဆရာမက အစ သူကိုေပးတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြက...

"သိပ္ပ်င္းတဲ့ကေလး" 

 "သိပ္ဖ်င္းတဲ့ကေလး" 

 "ဦးေႏွာက္ထိုင္းတဲ့ ကေလး" 

 "တစ္ဘ၀လံုး သံုးစားရမယ့္ ေကာင္မဟုတ္ဘူး" 

အဲလို ၀ိုင္း၀န္းမွတ္ခ်က္ေပးလိုက္ၾကတာ အဲဒီကေလးဟာ သူပါရမီရွိတဲ့ ပန္းခ်ီပညာပါ မေရးဆဲြႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားရတယ္။ 

အိုး...ဒါဟာ လူေတြရဲ့ မသိနားမလည္လို႔ ေ၀ဖန္တဲ့စကားေတြပါ၊ က်ိန္စာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ားရဲ့ မွတ္ခ်က္က လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ကို ေသေအာင္ က်ိန္စာတိုက္သလိုပဲ မဟုတ္လား..။

.........................................................

မေန႔က ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ရင္ဖြင့္တယ္။သူက ပညာသာတတ္တာ သူ႔မွာ စီးပြားရွာနိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမရွိဘူးတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ လို႔ ေမးမိတယ္.။ တကယ္ဆို သူလည္း ဘဲြ႔ ၃ ခုနဲ႔ အစိုးရဌာနတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနသူ၊ သူ႔အမ်ိဳးသားက ကားအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေနတဲ့ စီးပြားေရးသမားပဲ၊ သူမရွာနိုင္လည္း ဘာအေရးလဲ၊ သူ႔အမ်ိဳးသား ရွာနိုင္ရင္ျပီးေရာ မဟုတ္လားလို႔ နားမလည္စြာ ျပန္ေမးျဖစ္တယ္...

ူ

 ေက်ာင္းကတဲက စာကလဲြျပီး မလုပ္ခဲ့သူဆိုေတာ့ စီးပြားေရးအေၾကာင္း သူနားမလည္ဘူး၊ ဘယ္ပစၥည္း ဘယ္အခ်ိန္ ေရာင္းရမွ သူျမတ္မယ္ဆိုတာမ်ိဳး သူမသိဘူး။ သူ႔အမ်ိဳးသားကေတာ့ စီးပြားေရး တအားလုပ္သူ။ စီးပြားေရးေလာကကလည္း အျပိဳင္အဆိုင္ေတြ သိပ္မ်ားေတာ့ အခြင့္အေရးတစ္ခုေပၚရင္ ခ်က္ခ်င္း၊ တခါတခါ ညတြင္းခ်င္း လုပ္နိုင္မွ ကိုယ့္ဘက္က က်န္တာ..။ 

ဒီေတာ့ အမ်ိဳးသားက သူ႔ကို တခါတခါ တိုင္ပင္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္  သူကလည္း နားမလည္ေတာ့ ဘာအၾကံမွ မေပးတတ္ဘူး။ ဒီအတြက္ အမ်ိဳးသားက အားမလိုအားမရ အျမဲေျပာတယ္။ 

"မင္းကေတာ့ စီးပြားေရးအေၾကာင္း နားလည္ေအာင္ မၾကိဳးစားေတာ့ဘူးလား၊ ဒီေလာက္ပညာေတြ တတ္ေနျပီး ကိုယ့္စီးပြားေရးအတြက္ေတာ့ အရည္အခ်င္းမရွိေတာ့ဘူးတဲ့လား၊ သူမ်ားတကာ လင္မယားေတြ ဘယ္ေလာက္ ဒိုးတူေဘာင္ဘက္လုပ္နိုင္သလဲ"

အဲလို အျမဲေျပာေျပာေနေတာ့ သူလည္း နားလည္ေအာင္ၾကိဳးစားမယ္လို႔ဆိုရင္း လိုက္လုပ္ၾကည့္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိစၥတစ္ခုမွာ မထင္မွတ္ပဲ သူ႔ေၾကာင့္ သိန္း၂၀၀ေက်ာ္ ရွံဴးသြားခဲ့တယ္။ 

ဒီအတြက္ သူ႔အမ်ိဳးသားရဲ့ ေ၀ဖန္ရွဴပ္ခ်မွႈေတြက အရင္ထက္ ျပင္းထန္လာခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းကိစၥရွိတိုင္း သိန္း၂၀၀ေက်ာ္ကိစၥနဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ မင္းဟာ အသံုးကို မက်ဘူး၊ ဘာပညာတတ္လဲ၊ အဲဒီပညာေတြ ဘယ္ေနရာသံုးစဲြေနသလဲ စသည္ျဖင့္....

 အခုေတာ့ သူက သူသင္ယူခဲ့တဲ့ ပညာေတြဟာ အဖိုးမတန္ဘူးလို႔ ယူဆသြားခဲ့ျပီး အလုပ္ကထြက္လိုက္ကာ အိမ္မွာ ရိုးရိုးအိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေနသြားတယ္.. (. .)

တကယ္ဆို ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းဟာ သူကၽြမ္းက်င္ရာအပိုင္းမွာဆိုရင္ တကယ္ေတာ္တဲ့သူပါ။ သူ႔ပညာေတြကို လိုအပ္ေနသူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတာပါ..။

ကၽြန္မ ႏွေျမာလိုက္တာ...

အျခားသူရဲ့ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀ဖန္ရွဴတ္ခ်မႈဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ရွိျပီးသားအရည္အခ်င္းေတြကို ဆဲြထုတ္ယူျပီး ဘ၀ေသေအာင္ လုပ္နိုင္ပါလားလို႔ ကၽြန္မဆင္ျခင္မိပါတယ္။..

တကယ္ဆို လူတိုင္းမွာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အစြမ္းရွိနိုင္တာပဲ..။ ကိုယ္နဲ႔ မတူလို႔ဆိုျပီး ျပစ္တင္ရွႈတ္ခ်ျပီး က်ိန္စာတစ္ခုလို႔ေတာ့ မတိုက္သင့္ပါဘူး..

Everyone is special မဟုတ္ဘူးလား.။

လသာည ျဖစ္ပါတယ္..။

မွားတဲ့ဘက္မွာ

တခါက ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အျမင္ေတြကို သိခ်င္တာမို႔ စမ္းသပ္မႈတစ္ခုကို လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေက်ာက္သင္ပုန္း(Blackboard) မွာ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းကို ဆဲြျပလိုက္တယ္..။ အဲဒါကို ၾကည့္မွတ္ခိုင္းျပီး ခဏေနေတာ့ ေက်ာက္သင္ပုန္းရဲ့ တျခမ္းမွာ မ်ဥ္းသံုးေၾကာင္းကို ယွဥ္ဆဲြျပလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆဲြတဲ့ မ်ဥ္းသံုးေၾကာင္းထဲမွာ ပထမ မွတ္ခိုင္းတဲ့ မ်ဥ္းနဲ႔ အရြယ္တူ အေျဖမွန္တစ္ခုပါတယ္ဆိုတာကိုလည္း အသိေပးလိုက္ျပီးတဲ့ေနာက္ မ်ဥ္းသံုးေၾကာင္းထဲမွ အေျဖမွန္ကို ေရြးေပးဖို႔ ေက်ာင္းသားအားလံုးကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။

(Solomon E. Asch's experiment) ျဖစ္ပါတယ္

ဒီေမးခြန္းဟာ အရမ္းလြယ္ပါတယ္။ အေျဖမွန္ဟာ B ျဖစ္ပါတယ္။ လူတိုင္းသိနိုင္တဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးလိုက္တဲ့ ဆရာဟာ ဒီေမးခြန္းကို မေမးခင္ လွည့္ကြက္တစ္ခုကို စီစဥ္ျပီးမွ ေမးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလွည့္ကြက္ကေတာ့ အတန္းထဲရွိ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးကလဲြရင္ က်န္အတန္းသားအားလံုးကို ေမးခြန္းရဲ့အေျဖကို A ကို ေရြးခ်ယ္ေပးဖို႔ ၾကိဳတင္သင္ၾကားထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္..။ ဒါဆို A ကို ေရြးဖို႔ အေျပာမခံရတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ေက်ာင္းသားဟာ ဘယ္အေျဖကို ေရြးမယ ္လို႔ သင္ ထင္ပါသလဲ..

၀မ္းနည္းစရာေကာင္းစြာပဲ.. ထိုေက်ာင္းသားဟာ အေျဖမွန္ကို ေျဖဖို႔ၾကိဳးစားျပီးမွ အမ်ားအေျဖကို သာေျဖခဲ့ပါတယ္။

 ဆရာက ဒါဟာ အုပ္စုရဲ့ လႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးမိတာမို႔ သူ႔အျမင္ ေသခ်ာဖို႔အတြက္ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္အတြင္း တစ္ဦးခ်င္းစီ (၁၈ၾကိမ္) စမ္းသပ္မွန္း မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ စမ္းသပ္ခဲ့တယ္။ သူ စမ္းသပ္ခဲ့တာ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၂၃၀ကို ျဖစ္ပါတယ္။

စမ္းသပ္ခ်က္အရ ၃၆ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အုပ္စုကေျဖတဲ့အေျဖကိုပဲ တခ်ိန္လံုး ေရြးခ်ယ္ၾကတာကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ဆရာက အေျဖမွန္သိသာေအာင္ မ်ဥ္းရဲ့ အရြယ္ကို (အေျဖမွန္နဲ႔ အေျဖမွား အရြယ္ကြာေအာင္ ) အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းဆဲြခဲ့တယ္။ ဒါလည္းပဲ အုပ္စုရဲ့ group pressure က ဆက္ျပီး လႊမ္းမိုးေနတာကို ေတြ႔ခဲ့တယ္။ (တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ အေျဖကို သိရဲ့သားနဲ႔ အုပ္စုထဲမွာ ေနလိုစိတ္ေၾကာင့္ အမ်ားစုကို အတိုက္အခံ မျငင္းလိုစိတ္ေၾကာင့္ အေျဖမွားကုိ မစဥ္းစားပဲ ေခါင္းညိမ့္လိုက္ၾကတာလို႔ ဆရာ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ရပါတယ္)

ဆရာ့စမ္းသပ္ခ်က္မွာ ကိုယ့္အျမင္အတိုင္း ေျဖတဲ့သူအနည္းငယ္ကေတာ့ ဆက္လက္က်န္ေသးတာမို႔ သေဘာက်စြာ သူတို႔ရဲ့အျမင္ကို ေစာင့္ၾကည့္စမ္းသပ္မႈကို ဆက္လက္လုပ္ခဲ့တယ္။

အဲဒါကေတာ့  ကိုယ့္အျမင္အတိုင္း အေျဖမွန္ကိုေျဖေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကို အေဖာ္တစ္ေယာက္ တဲြေပးလိုက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက အေျဖမွန္ကို ေျဖသူေနာက္တစ္ေယာက္ ထည့္ေပးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေျဖမွန္ကို ေျဖေနသူဟာ သူနဲ႔ အေျဖတူ ေက်ာင္းသားရသြားတဲ့အခါ အေျဖမွန္ကိုပဲ အားရတက္ၾကြစြာ တင္ျပလာတာကို ေတြ႔ရတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရင္းႏွီးသြားျပီ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒုတိယအဆင့္အေနနဲ႔ အေဖာ္ေက်ာင္းသားကို အေျဖမွားကို တမင္ေျပာခိုင္းလိုက္တယ္။ ဒီအခါမွာ အေျဖမွန္ကို သာေျဖေလ့ရွိသူေက်ာင္းသား ဟာ သူ႔အေဖာ္ေျပာတဲ့ အေျဖမွားကို လိုက္လံေရြးခ်ယ္လာတာကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္.. (အေဖာ္မင္တတ္တဲ့ စိတ္ထားေလးေၾကာင့္ အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳမိျခင္းဆိုတာကို ဆရာ လက္ခံလိုက္ရတယ္)

ဆရာဟာ ရလာဒ္ေတြကို ၾကည့္ျပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လာခဲ့တာမို႔... တကယ္လို႔မ်ား အေဖာ္မရိွေတာ့ရင္ အရင္အတိုင္း ျပန္ေျဖဦးမလားလို႔ ေတြးမိတာေၾကာင့္ ထပ္မံစမ္းသပ္ခဲ့ျပန္တယ္။ အေဖာ္ေက်ာင္းသားကို တျခားအခန္းမွာ အလုပ္တစ္ခုနဲ႔ ခိုင္းလိုက္ျပီး အတန္းကို စာဆက္ေမးတဲ့အခါ အေျဖမွန္ေျဖသူ ေက်ာင္းသားဟာ အရင္လို တစ္ဦးတည္းနဲ႔ အေျဖမွန္ကို မွန္ေအာင္ မေျဖနိုင္ေတာ့ပဲ အုပ္စုရဲ့ အေျဖ ဒါမွမဟုတ္ (သူ႔အေဖာ္ ေျဖမယ္ထင္ေသာ) တျခား အေျဖမွားကိုသာ ေျဖတာကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ (အေဖာ္ရဲ့ စြန္႔ပစ္ျခင္းကို မခံစားလို၊ မခံစားနိုင္တဲ့ စိတ္ထားေလးေၾကာင့္ အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳလိုက္ျခင္းျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာကို ဆရာ လက္ခံလိုက္ရတယ္)

အဆိုးဆံုးအေျခအေနကေတာ့ တကယ္လို႔မ်ား အေဖာ္ေက်ာင္းသားကို တျခားအခန္းကို သြားခိုင္းတာမဟုတ္ပဲ အေျဖမွားအုပ္စုထဲကို ျပန္၀င္သြားေစျပီး အုပ္စုကအေျဖမွားကို ေျဖျပေစရင္ေတာ့ “စမ္းသပ္ေစာင့္ၾကည့္ခံ ေက်ာင္းသား”ဟာ အုပ္စုထဲက အေျဖမွားကိုသာ မ်က္စိမွိတ္ေျဖဖို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ၉၅ % အထိ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္.. ((..'))

Solomon E. Asch's experiment ကို ဖတ္ျပီး ကၽြန္မသာ စမ္းသပ္ေစာင့္ၾကည့္ခံ ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့ရင္ ဘယ္လိုေက်ာင္းသားျဖစ္မွာလဲလို႔ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ျပန္ဆန္းစစ္မိတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္ အၾကိမ္ ၁၀၀မွာ ၉၅ၾကိမ္ေလာက္ မွားတဲ့ဘက္မွာ ကၽြန္မပါေနမွာပါ။

တကယ္ဆို အခုအသက္အရြယ္နဲ႔ ကၽြန္မမွာ အေတြ႔အၾကံဳေတြ၊ ထိုက္သင့္တဲ့ အသိပညာေတြနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္စဥ္းစားေတြးေခၚနိုင္စြမ္းေတြ ရွိေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ့္အျမင္ကို လြတ္လပ္စြာ ေပးမျမင္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ေရွ႔က ျမင္ေနရ၊ ၾကားေနရတဲ့ အရာေတြထဲမွာ တခါတခါ အေျဖမွန္ မဟုတ္တာေတြပါေနတဲ့အခါ အေျဖမွန္ မဟုတ္ဘူးလို႔ သိေနေပမယ့္ အေျဖမွန္ကို ထုတ္မေျပာျဖစ္ဘူး။ မမွန္ဘူးလို႔ သံသယရွိေနတဲ့အရာေတြကို မွန္တဲ့အေျဖရတဲ့အထိ အခ်ိန္ယူ မရွာမိပဲ အမ်ား သတ္မွတ္ထားသလိုပဲ အလြယ္လက္ခံ သေဘာတူပစ္လိုက္တယ္။ ဒါကိုဒီလိုနည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းရမယ္လို႔ သိထားတာကို ဟိုလိုနည္းနဲ႔ ေျပာင္းလဲ အေျဖမရွာမိဘူး။

တကယ္ေတာ့. အေၾကာင္းအရာေတြကိုထင္ျမင္သံုးသပ္တဲ့အခါတိုင္းမွာ ကၽြန္မရဲ့ အေတြးအေခၚေတြ သေဘာထားေတြဟာ ကိုယ့္အထင္ ကိုယ့္အျမင္ပါလို႔ ေျပာျဖစ္ေပမယ့္ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ေက်ာ္က သူမ်ားျမင္သလို၊ သူမ်ားေတြးသလို၊ အမ်ားသေဘာထား.. အမ်ားအျမင္.. အမ်ားကိုယ္နဲ႔ ငါ ျဖစ္ေနခဲ့သလိုပဲ။ အမွန္တရားဆိုတာေတြကို ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ေလ့လာ သိဖို႔၊ သိတဲ့အခါ ထုတ္ေဖာ္ေျပာရဲဖို ဆိုတာေတြ အတြက္ ငါ ..အမ်ားၾကီးလိုေနေသးပါလား.လို႔ ဒီေန႔ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ေ၀ဖန္ေနမိခဲ့ပါတယ္..။

(Solomon E. Asch's experiment)က တဆင့္ လသာည..ရဲ့ ေတြးတာျဖစ္ပါတယ္။

ပို႔စ္မွားတင္မိလို႔...

ခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး မဂၤလာပါ။ မေတြ႔တာၾကာျပီေနာ္။ အဆင္ေျပေနေကာင္းၾကရဲ့လား။ လသာညလည္း အလုပ္ေတြရွူပ္ျပီး အြန္လိုင္း မ၀င္မိတာၾကာျပီ။ 

အခုမနက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ က "မင္းဘေလာ့က အဆံုးမရွိ အစမရွိ ေရးထားတာ အဆက္က ဘယ္နားသြားရွာရမလဲ" လို႔ ေမးမွ သိတာ။ အားလံုးေဆာရီးေနာ္ _(^^)_..

ပို႔စ္က မမေရႊစင္ဦးရဲ့ ပို႔စ္ပါ။ မမေရႊစင္က မွားတင္မိတာပါတဲ့။

အမွန္တကယ္ မွားသူက လသာညပါ။ မေန႔က မမေရႊစင္ဦးဆီ အလည္သြားရင္း ေမးလ္စစ္တာ ျပန္ sign out လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ မေသခ်ာသြားခဲ့တဲ့အတြက္  မမေရႊစင္က သူ႔ g-mailနဲ႔ sign in လုပ္ထားတာလို႔ ထင္ျပီး သူ႔ပိုစ္ကို ဆက္တင္မိသြားတာတဲ့ :D 


အားလံုး ေဆာရီးပါေနာ္.။ တကယ္ေဆာရီး..။ မမေရႊစင္ဦးက လသာညဘေလာ့ကို ဖုံတက္ခါေပးတာ ေနမွာပါ။ မမ ေက်းဇူး း))

 ဒီပို႔စ္ရဲ့ အစနဲ႔ အဆက္မ်ားကို ဆက္ဖတ္လိုသူမ်ား မမေရႊစင္ဦးရဲ့ (http://www.shwezinu.com/)မွာ ဆက္လက္ ဖတ္ရွဴႏိုင္ပါတယ္။ 

လသာည

............................................

လကာၤရည္ေက်ာ္၏ တိမ္ေတြ ေတာင္ေတြႏွင့္ ခရီးသည္ အပိုင္း (၁၂)

အာသာကုိ ကုိကုိ တကယ္ပဲ သိေနတာလား။ စာရြက္ကုိ ဆဲြထုတ္ၾကည့္လုိက္သည္။ အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာ စာစီထားေသာ စာလံုးမ်ား ယူေကက ဖက္စ္ ပါလား။ " အာသာ ျမန္မာျပည္ ခရီးစဥ္မွာ ခင္ဗ်ားညီမႏွင့္အတူ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းရင္းကုိ ေသခ်ာစြာ မသိရေသး ေသာ္လည္း မႏၱေလး မွ အဘုိး၊ အဘြားမ်ားကုိ စိမ္းေ၀ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးရန္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ ဟု ယူဆသည္" စိမ္းေ၀ မ်က္လံုးမ်ား ျပာေ၀သြားသည္။  အဲသည္ အခ်ိန္မွာပင္ အိမ္ေအာက္ က ကားဟြန္းသံကုိ ၾကားရေလသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္.......

ရဲ၀င့္ (၁၂)

အိမ္အကူ မြန္မကေလးက တံခါး လာဖြင့္သျဖင့္ ရဲ၀င့္ မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ အုိသြားသည္။ စိမ္းေ၀ ညစာ မစားဘဲ သူ႔ကုိ ေမွ်ာ္ေနလိမ့္မည္ဟု သူ ဘာေၾကာင့္ ထင္မိရသလဲဟု မခ်င့္မရဲ ေတြးမိသည္။
သုိ႔ေသာ္ အိမ္ထဲ ၀င္လုိက္ေတာ့ အတြင္း ေလွကားမွ ဆင္းလာေသာ စိမ္းေ၀ကုိ ေတြ႕ရသည္။ စိမ္းေ၀က ၿပံဳး ေနသည္။ " စိမ္းေ၀ မအိပ္ေသးဘူးလား " " စားေတာင္ မစားရေသးဘူး၊ ကုိကုိ႔ကုိ ေစာင့္ေနတာ "
ရဲ၀င့္ ႏွလံုးသားတစ္စံု ေႏြးေထြး သြားသည္။ " စားေရာေပါ့ စိမ္းေ၀ရယ္၊ ညဥ့္နက္ေနၿပီ " စိမ္းေ၀ က ႏႈတ္ခမ္းစူသည္။


ဆက္ရန္..
.