စမ္းသပ္ခ်က္ေတြထဲမွာ

မင္း.. လမ္းေပ်ာက္ဖူးပါသလား၊ အဲဒီတုန္းက မင္း　ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ။

သူရဲ႕နာမည္က ၾကြက္ကေလး မိုရစ္။

တခါမွာ သူ႔ကို သူ႔သခင္က ေရထဲကို ျပစ္ခ်ခဲ့တယ္။ တေနရာကလဲြရင္ က်န္တဲ့ေနရာအားလံုးက ၾကြက္ကေလး　အတြက္ ေရနက္ေနတယ္။ တိမ္တဲ့ေနရာကို သူသြားမွ ျဖစ္မွာ။ ေရအတိမ္အနက္ကို မသိတဲ့ ၾကြက္ကေလးခမ်ာ ပတ္ျခာလည္ကူးရတာေပါ့။ ကူးရင္းကူးရင္း အေလွ်ာ့ေပးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ သူအႏ ၱရယ္ ေရာက္ေတာ့မွာကို သိေတာ့ သူမနားမေနကူးရတယ္။ ေသလုေမ်ာပါးပါပဲ။

ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ေရာက္ဖူးတဲ့ ဒီေရကန္အေၾကာင္း ဘာဆိုဘာကိုမွ မသိပါဘူး။

ၾကြက္ကေလး ဘယ္ေလာက္ ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေနလည္း သခင္ကေတာ့ အၾကင္နာမဲ့သလို ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ သခင္　မကယ္ခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ပဲ သူအၾကာၾကီးေရကူးခ့ဲံရတယ္။ ကံေကာင္းစြာ တခ်ိန္ေတာ့ သူတိမ္တဲ့ေနရာကို ေရာက္သြားတယ္။တက္လာတဲ့သူ႔ကို သူ႔သခင္က အစာနည္းနည္းေပးလို႔ ေခၽြးသိပ္ခဲ့ေပမဲ့ သူအရမ္းကို ေၾကာက္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္တၾကိမ္ အဲလိုမ်ိဳး မၾကံဳပါရေစနဲ႔လို႔လည္း ဆုေတာင္းမိတယ္။

ဒါေပမဲ့ သူ႔ဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔သခင္က ေနာက္တၾကိမ္ သူ႔ကို ေရထဲကို ထပ္လႊတ္ခ်ခဲ့တယ္။ သူေသလုနီးပါး ကူးရျပန္တယ္။ သူအသက္ရႈမွားမတတ္ ေၾကာက္ရႊံစိတ္ေတြနဲ႔ ကူးရင္း သူ႔သခင္ကို ၾကည့္မိတယ္။ အရင္လိုပါပဲ ကယ္တင္မဲ့ပံု မေပၚခဲ့ဘူး။ သူတစ္ေကာင္တည္း ေၾကာက္ရြံအားငယ္စြာ သူကူးေနခဲ့ရတယ္။

ဒီတခါ သူကူးေနရင္း အရင္လမ္းေၾကာင္းဟုတ္မဟုတ္ ပတ္၀န္းက်င္ကို သဲလြန္စ ရွာရင္း သူကူးခတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္ကူးဖူးတဲ့ လမ္းေတြက အရိပ္အေငြေလးေလာက္က လဲြရင္ သူ႔မမွတ္မိနိုင္ခဲ့ပါဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ ကူးရင္းခတ္ရင္း ဒီတခါလည္း သူတိမ္တဲ့ေနရာကို အေရာက္လာနိုင္ခဲ့ပါတယ္။ဒီတခါ သူ႔သခင္က ျပံဳးလို႔..။ သူ႔ကို ပြတ္သပ္လို႔ “မင္းေတာ္လာျပီ”တဲ့။ ျပီးေတာ့ အစာထပ္ေကၽြးခဲ့တယ္။ သူနားမလည္ေပမဲ့ အစာ၀သြားလို႔ ေက်နပ္ျပီး ပင္ပန္းခဲ့တာေမ့သြားခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တေန႔ သူသခင္က သူ႔ကို ေရထဲကို ထပ္လႊတ္ခ်ျပန္ပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ မေန႔က ေတြ႔ခဲ့တဲ့ သူမွတ္မိသမွ် အမွတ္အသားေလးေတြကို စဥ္းစားရင္း စမ္းတ၀ါး၀ါး ကူးခဲ့တယ္။ ဒီတၾကိမ္ေတာ့ သူေရကူးခ်ိန္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ပန္းတိုင္ေလးကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ သခင္က လက္ခုပ္တီးျပီးေပ်ာ္လို႔..။ သူလည္း အစာရလို႔ ေပ်ာ္လို႔။

ေနာက္တေန႔...။

ေနာက္ထပ္တေန႔..။

ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာခဲ့ေတာ့ သူ ေရကန္ေလးကို ကၽြမ္းက်င္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ေရထဲခ်လိုက္တာနဲ႔ ပန္းတိုင္ကို အနီးဆံုးနဲ႔ အျမန္ဆံုးလမ္းကို သူေရြးနိုင္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ေရထဲခ်ခ် သူမေၾကာက္ေတာ့ဘူး။

ၾကြက္ကေလးလိုပဲေပါ့။ ကၽြန္မတို႔လည္းပဲ ဘာမွ ခန္႔မန္းလို႔ မရတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေတြနဲ႔ ဘ၀ပင္လယ္ၾကီးကို စမ္းတ၀ါး၀ါး ကူးခတ္ေနၾကရတယ္။ စမ္းတ၀ါး၀ါး၊ (အဲ တခါတရံ..ေသလုေမ်ာပါး) ကူးခတ္ၾကရတယ္။ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္တာနဲ႔ ဘ၀ၾကီးက ျပီးဆံုးသြားေတာ့မွာဆိုေတာ့ ကူးရတာေပါ့ေလ။ တၾကိမ္လည္းမဟုတ္ဘူး။ အၾကိမ္ၾကိမ္...။ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း....။

ၾကြက္ေလးသခင္က ၾကြက္ေလး ေအာင္ျမင္တိုင္း အစာစားရသလို ကၽြန္မတုိ႔ကေတာ့ ဘ၀ၾကီးဆီက ဆုအမ်ိဳးမ်ိဳးကို လက္ခံရယူရတယ္။ ကိုယ့္ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈအတိုင္း ဆုအနည္းအမ်ားေတာ့ ကြာမွာေပါ့ေလ။ ကံေကာင္းရင္ အားေပးမဲ့သူ ရွိခ်င္ရွိလာနိုင္ေသးတယ္။ မရွိေတာင္ ကိုယ္ဘ၀ကို ဆက္လက္ ရပ္တည္ခြင့္ေတာ့ ရဦးမွာမိုလား။

ဒါေၾကာင့္ မျဖတ္ေက်ာ္လို႔မွ မရတဲ့ ဒီေလာက ပင္လယ္ၾကီးကို အေလွ်ာ့ေပးဖို႔ စဥ္းစားေနမဲ့အစား တၾကိမ္ထက္တၾကိမ္ စိတ္ဓါတ္ကို ျမင့္တင္ၾကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ ၾကႊက္ေလးလိုပဲ သတိၱေတြနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြ ပိုင္ဆိုင္သြားမွာပါ။

ၾကြက္ေလးခမ်ာေတာ့ မနားရေသးဘူး။ ေနာက္စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခုက အစမ္းသပ္ခံဖို႔ ေစာင့္ေနေလရဲ့။

ကၽြန္မလည္း အခုထိ ေတြ႔ၾကံဳရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို မွတ္သားရင္း ေနာက္ထပ္လာဦးမယ့္ ဘ၀ရဲ့စမ္းသပ္ခ်က္မ်ားကို ကူးရင္းခတ္ရင္း.ေက်ာ္ျဖတ္ရပါဦးမယ္...။

မွတ္္ခ်က္။ ။ Richard G. Morris(1984)ရဲ့ Morris water maze task ကို ေလ့လာရင္း ေတြးျဖစ္တဲ့ အေတြးပါတယ္။