မုန္လာဥနီ အရွဴပ္ေတာ္ပံု

ကို ေရႊယုန္ ဟာ လူေတာ္ျဖစ္တယ္။ အမဲသားေလွာင္တဲ့ ကုန္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္တာေပါ့.။ သူ႔ရာထူးက ဒုမန္ေနဂ်ာပါ။ တာ၀န္ေက်ပြန္တဲ့အတြက္ ရာထူးတိုးေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ မုံလာဥနီဂိုေထာင္မွာ မန္ေနဂ်ာၾကီး ရာထူးတစ္ေနရာ လစ္လပ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုေရႊယုန္ကို မန္ေနဂ်ာၾကီး အျဖစ္ တိုးတက္ခန္႔အပ္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုေရႊယုန္ဟာ အျပင္းအထန္ ျငင္းတယ္။

ခန္႔အပ္သူက..

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုေရြယုန္ရယ္ ရာထူးကို မၾကိဳက္လို႔လား” လို႔ ေမးတယ္။

ကိုေရႊယုန္က “မဟုတ္ရပါဘူးခင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္က နားရြက္ေထာင္ေထာင္နဲ႔ ယုန္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ရမွာက မံုလာဥနီ ဂိုေထာင္ဆိုေတာ့ စားမိမွာ စိုးလို႔ပါ” လို႔ ေျဖတယ္။

ဒီေတာ့ ခန္႔အပ္သူက “အင္း ခက္တာပဲ၊ တို႔ကလည္း မင္းေတာ္ေၾကာင္း အထက္ကို စာေတြတင္ျပီးျပီ။ အထက္ကလာတဲ့ အမိန္႔ကို ဖ်က္လို႔မရဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းက မစားမိေအာင္ သြားေတြကို ေစ့ထားေပါ့” လို႔ ေျပာတယ္။

ဒီေတာ့ ကိုေရႊယုန္လည္း ပါးစပ္ကို ေစ့ျပီး လုပ္ခြင္ကို ၀င္တယ္။ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္။ စိတ္ထိန္းထားလို႔ ရေသးတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့လို႔ မံုလာဥနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖဲြ႔ခ်ဴပ္ကို ကိုေရႊယုန္က သြားျပီးေျပာတယ္.

“ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္မိပါလိမ့္မယ္။ စီမံေပးၾကပါဦး”  လို႔ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ အသနားခံတယ္။ အုပ္ခ်ဴပ္သူ လူၾကီးမ်ားက “ အင္း ဒီလိုဆို က်ဴပ္တို႔စီမံေပးမယ္ မပူနဲ႔” ဆိုျပီး သူ႔ႏႈတ္သီးကို အလုပ္ခ်ိန္မွာ သားေရပတ္နဲ႔ ေသာ့ခတ္ေတာ့တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ထိန္းဖို႔ လူတစ္ေယာက္လည္း ခန္႔ေပးရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေရႊယုန္က ေနာက္သံုးေလးရက္ အၾကာမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖဲြ႔ကို ေရာက္လာျပန္တယ္။

“ဆရာ ကၽြန္ေတာ္အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မထိန္ႏိုင္လို႔ ေသာ့တူလုပ္မိပါတယ္။ အခု ေသာ့တူက ကၽြန္ေတာ့္ လက္၀ယ္ရွိေနပါျပီ။ ဒီေတာ့ဖြင့္ျပီး စားမိမွာ စိုးရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မထိန္းႏိုင္မွာ စိုးလို႔လာျပီး အေၾကာင္းၾကားတာပါ။ ျပစ္မႈေတာ့ မက်ဴးလြန္ရေသးပါဘူး။ အဲဒါ စီစဥ္ေပးၾကပါဦး” လို႔ လာေျပာျပန္ေရာ။

ခက္ျပီ။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲလို႔ စဥ္းစားၾကတယ္။ အဲေနာက္ေတာ့ အၾကံရျပီး ေသာ့ခေလာက္ေပၚမွာ အ၀တ္ၾကိဳးပတ္၊ ေနာက္ ခ်ိပ္တံဆိပ္ ခပ္ႏွိပ္ထားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္စီမံေပးလိုက္ျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ သင့္ေတာ္တဲ့ အမႈထမ္းေတြ ခန္႔ရျပန္တာေပါ့။ ေသာ့ခတ္သူ၊ အ၀တ္ၾကိဳးပတ္ေပးသူ၊ ခ်ိပ္တံဆိပ္ခတ္သူ၊ ခ်ိတ္ခြာသူ၊ ခ်ိတ္အတြက္ စာရင္းကိုင္သူ၊ အားလံုး ၇ ဦးခန္႔ရတယ္။ တစ္ဦးတည္းခန္႔လို႔ မျဖစ္ဘူး။ စိတ္ေဖာက္ျပီး အမွားလုပ္ႏိုင္တယ္။ ဒီလို ၇ ဦးခန္႔လိုက္ရေတာ့ အရာရွိတစ္ဦး လက္ေထာက္ အုပ္ခ်ဴပ္ေရးမွဴး တစ္ဦးပါ လိုလာျပန္တယ္။ ဒီအလုပ္သမား ၇ ဦးအတြက္ အားလံုး စုစုေပါင္း ၉ ဦးျဖစ္သြားတာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ေနလာလိုက္တာ ကိုေရႊယုန္ဟာ မံုလာဥနီေတြ စားခ်င္လ်က္ မစားရ၊ ျမင္ေနရလ်က္နဲ႔ ေပေနရ။ စိတ္ဒုကၡေရာက္ျပီး တစ္ေန႔တျခား ပိန္လာလိုက္တာ ၁၅ ရက္ေလာက္အၾကာမွာ ေသေတာ့တာေပါ့။

ေရာ ခက္ျပီ။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေတြဟာ အေရးေပၚအစည္းအေ၀းထိုင္ၾကတယ္။ ကိုေရႊယုန္ေသတာ မေသတာထက္ ကိုေရႊယုန္ကို ထိန္းဖို႔ ခန္႔ထားရတဲ့ အမႈထမ္း ၉ဦးအတြက္ေပါ့။ သူတို႔ကို ဘယ္မွာ အလုပ္စားေပးရပါ့။ ေနရာလပ္က မရွိ။ သူတို႔ကို ျဖဳတ္လို႔လည္း မျဖစ္။ ကိုေရႊယုန္ထိန္းရတဲ့ အမႈထမ္း၊ အရာထမ္းေတြရဲ့ စား၀တ္ေနေရးကလည္း ရွိေသး။

ေနာက္ဆံုး ဒီျပႆနာေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႔ အတြက္ မံုလာဥနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖဲြ႔အတြက္ ယုန္တစ္ေကာင္ကို ရွာၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။

(စာေရးဆရာၾကီး ဦးကံခၽြန္၏ ဟံသာ၀တီသတင္းစာ (၂၇-၆-၇၂)ပါ ေဆာင္းပါးမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္)

………………………………………..

စာေရးဆရာၾကီး ဦးကံခၽြန္ဟာ ကၽြန္မအလြန္ေလးစားရတဲ့ ဆရာၾကီးတစ္ဦးပါ။ ကၽြန္မ မေမြးခင္ကေရးခဲ့တဲ့ ဆရာၾကီးရဲ့ ေဆာင္းပါးကို အခုမွ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္မွ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဖတ္ျပီး အရမ္းကို သေဘာက်မိပါတယ္။ ေဆာင္းပါးထဲမွာပါတဲ့ ပံုျပင္ကို ပိုသေဘာက်မိတာမို႔ မဖတ္ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး မွ်ေ၀တာပါ။

လသာည