ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း စာၾကမ္းမ်ားကို ရွင္းရင္း...

အခုတေလာ.. စာေရးတဲ့ဖက္ကို မေရာက္ျဖစ္ပါ။ အလုပ္ရႈပ္တာကလည္း တေၾကာင္း၊ ရတဲ့ အခ်ိန္ေလး စာေရးမယ္ၾကံတုိင္းလည္း .. စိတ္က မေရးခ်င္ဘူးဆိုျပီး တင္းခံေနတယ္။ ဗဟုသုတေလးေတြ ေတြ႔လို႔ ေရးမယ္ၾကံရင္လည္း ဒါက သိပ္ျပီး အေရးမပါဘူးလို႔ ေတြးလိုက္တဲ့အခါ ေရးေနတဲ့ လက္က အလိုလို ရပ္သြားမိတယ္။ စိတ္ပညာအေၾကာင္းေလး ေရးမလား စဥ္းစားေတာ့လည္း ဆိုက္ကိုစကားလံုးေတြမ်ားေနတယ္ ပ်င္းစရာေကာင္းမယ္ ေတာ္ပါျပီဆိုျပီး ျငင္းပစ္မိျပန္ေရာ။

ကိုယ့္ကိုယ့္ကို စိတ္အားတက္ေအာင္ စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြတဲ့ စာေလး ေရးမယ္ၾကံျပန္ေတာ့လည္း အင္း... တ၀က္ေလာက္ေရာက္ရင္ ဒါက လူတိုင္းသိျပီးသားပဲ ဒါေတြ ဒါေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနျပီဆိုျပီး... ဆက္မေရးျပန္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခုလက္ရွိမွာ စာေရးဖို႔ စ်ာဥ္ကို သြင္းလို႔ မရပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္..၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔က ဘေလာ့ေရးလာတာ တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔မို႔ အမွတ္တရ ပိုစ္ကလည္းတင္ခ်င္တာမို႔ စာၾကမ္းထဲက ဘဲဥျပဳတ္မေရာင္းေတာ့ပါဆိုတဲ့ တစ္ခုကို ဒီေန႔မနက္ပဲ အေခ်ာသပ္ျပီး တင္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္ .. :D

စာၾကမ္းဆိုတဲ့အတိုင္း ေရးစမွာ ကိုယ့္ဘာသာ ေရးခ်င္စိတ္မ်ားတာနဲ႔ ေရးထားလိုက္ျပီး ျပန္စစ္မယ္ဆိုျပီး မစစ္ျဖစ္တဲ့ပိုစ္ေတြ၊ ေရးျပီးမွ ဆက္ေရးဖို႔ စိတ္မပါေတာ့တဲ့ ပိုစ္ေတြပါ။ အင္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မတင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ တျခားစာၾကမ္းေတြကလည္း ရွိေသးတယ္ ။ ဒီေန႔ေတာ့ (ဘေလာ့တစ္ႏွစ္ျပည့္အျဖစ္) အဲဒါစာၾကမ္းေလးေတြ နည္းနည္း ျပန္ရွင္းခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတာနဲ႔ စာၾကမ္းရွင္းတဲ့ပိုစ္ ျဖစ္သြားပါတယ္.. ။ (တကယ္ေတာ့ ေရးစရာကုန္လို႔ ဂဠန္ဆားခ်က္တဲ့ သေဘာပါ း)

၁) အလွတရားဆိုတာ..
Mother Teresa က နုိဗယ္ဆုရအျပီးမွာ ၁၉၈၁မွာ ဂ်ပန္ကို လာပါတယ္.။ သူ႔မရဲ့ ေဟာေျပာခ်က္ ထဲက တခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ႏႈတ္ျပီး ေရးျဖစ္သြားတာပါ..။ ေရးလက္စ ..တပုိဒ္က

... ကၽြန္မတသက္ မေမ့နိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို မိတ္ေဆြတို႕ကို ေျပာျပပါရေစ..။ ေလာကမွာ အလွတရားဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကို သင္ၾကားေပးသြားတဲ့ ၄ ႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ျပဳမႈခ်က္ကေလးပါ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းမွာ သၾကားကုန္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ဆင္းရဲသား တပည့္ကေလးေတြကို ေကာ္ဖီတိုက္ဖို႔ အခက္အခဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ အၾကံရခက္ေနတုန္း..ကၽြန္မေရွ႔မွာ ထိုကေလးက သူ႔အိမ္ကို ျပန္သြားခဲ့တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ သ႔ူလက္ထဲမွာ ပုလင္းေသးေသးေလး တစ္ခုကိုင္လို႔ သူေလးျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္..။ ပုလင္းထဲမွာ သၾကားေတြ..။

ဟုတ္တယ္.. အဲဒီသၾကားေတြက သူမိဘေတြဆီမွာ..“သား.. ၃ ရက္ ေကာ္ဖီမေသာက္ခ်င္ဘူး။ သားကို ၃ ရက္ ေကာ္ဖီတိုက္မယ့္ သၾကားကို သားကိုေပးပါ။ ဒီသၾကားကို ေက်ာင္းက မာသာကို ေပးခ်င္တယ္။ မာသာမွာ သၾကားမရွိဘူး”ဆိုျပီး ေတာင္းလာတာပါတဲ့..။ အဲဒီသၾကား ဘယ္ေလာက္မ်ားမလဲ မိတ္ေဆြတို႔ ေတြးၾကည့္ပါ.. နည္းနည္းေလးပါ.. တကယ့္နည္းနည္းေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ၄ ႏွစ္သားကေလးရဲ့ ရင္ထဲက ေမတၱာကေတာ့.. အိုးးး.. ကၽြန္မကို တုန္လႈပ္ေစခဲ့ပါတယ္......

၂။ အယူသည္းမႈမ်ားအေၾကာင္း

အေရာင္၊ ကိန္းဂဏန္း၊ ေၾကာင္၊ ဌက္၊ မီး၊ ဆား၊ မွန္ကဲြျခင္း အစရွိတဲ့ အရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး လူမ်ိဳးအသီးသီး နိုင္ငံအသီးသီးမွာ အယူသည္းမႈမ်ားအေၾကာင္းကို ေရးခဲ့တာပါ။ ေရးအျပီး ေနာက္မွ ျပန္စစ္မယ္ဆိုျပီး မစစ္ျဖစ္ပဲနဲ႔ စာၾကမ္းအျဖစ္က်န္ေနခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
....................ေရွး အီဂ်စ္လူမ်ိဳးေတြက ေၾကာင္ေတြကို ရွိခိုးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေၾကာင္ဆိုတာ အသိဥာဏ္ျမင့္တဲ့ သတၱ၀ါျဖစ္တယ္၊ မျမင္နိုင္တဲ့အစြန္းသတိၱေတြ ရွိတယ္တဲ့.. ။ အခုေခတ္က်ေတာ့ တမ်ိဳးေျပာင္းသြားတယ္၊ ေၾကာင္ဆိုတာ မေကာင္းဆိုး၀ါးပဲလို႔ ယူဆမႈက ပိုလာခဲ့တယ္။ သူတို႔ေတြးတာက ေၾကာင္ဟာ လူေတြးသလို ေတြးတတ္တယ္။ မေကာင္းတဲ့ ကံၾကမၼာတစ္ခုခုကပ္ေရာက္ျပီဆို သူက လြတ္ရာကို ေျပးတတ္သူမိုလို႔ပါ။................................

၃) ခ်ာလီခ်က္ပလင္ရဲ့ ဆႏၵ
“ကၽြန္ေတာ္.. ဘုရင္ ဧကရာစ္ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး..။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့အလုပ္ မဟုတ္ဘူး။ သန္းၾကြယ္ လူခ်မ္းသာၾကီးလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္က လူေတြကို ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးနိုင္သူပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ေတာသား အရိုင္းအစိုင္းကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျမိဳ႔ေပၚ ပညာတတ္လူတန္းစားကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အသားျဖဴတဲ့လူကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အသားမဲတဲ့ လူကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လူလို႔ အမည္တတ္လို႔ရတဲ့ ဘယ္သူ႔ကို မဆိုေပါ့။ ေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္၊ ေပ်ာ္ေအာင္ ကူညီခ်င္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို မွ်ေ၀ခ်င္တယ္။..

၄) ဘာေၾကာင့္ ရယ္သလဲ

ဘာေၾကာင့္ရယ္သလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကိုက အူေၾကာင္ေၾကာင္ရယ္။ ရယ္ခ်င္လုိ႔ ရယ္တာေပါ့လုိ႔ ျပန္ေျပာခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။ (ဟုတ္တယ္ေလ၊ ရယ္ခ်င္လို႔ ရယ္တာေပါ့ း)။။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ပညာရွင္ေတြက ေျပာတယ္။ ရယ္တာလည္း ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာလို႔ ရတယ္တဲ့..။
ကေလးဟာ ေမြးဖြားျပီး ၈ ရက္ေလာက္က စျပီး ျပံဳးရယ္ျခင္းအမႈကို ျပဳတယ္။ အဲဒီ ပထမဆံုး ျပံဳးရယ္ျခင္းရဲ့ အဓိပၸါယ္ထဲမွာ ဗိုက္၀သြားလို႔၊ ေႏြးေထြးလို႔၊ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလို႔ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြပါတယ္။ ေမြးျပီး ၆ လေနာက္ပိုင္း (တခ်ိဳ႕နည္းနည္းေစာတယ္) ျပံဳးရယ္ျခင္းရဲ့ အဓိပၸါယ္ထဲမွာ မိခင္ရဲ့ ျပံဳးေနတာကို ျမင္ရလုိ႔ ကိုယ္က လုိက္ျပံဳးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုအျပံဳးဟာ ေနာက္တသက္တာ ကေလးရဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖံြျဖိဳးဖို႔ အတြက္ အေရးပါဆံုး အျပဳအမူပဲ ျဖစ္ပါတယ္......................

၅)ပ်င္းရိျခင္းႏွင့္ စိတ္တက္ၾကြမႈ

တကယ္ေတာ့ လူေတြဟာ သာမာန္အားျဖင့္ မပ်င္းပါဘူး။ တစ္စံုတစ္ခုအရာကို တစ္စံုတစ္ခုေသာ နည္းလမ္းတမ်ိဳးျဖစ္သာ ထပ္ခါထပ္ခါ လုပ္ေနရလို႔သာ ပ်င္းရိျခင္းဆိုတာ ျဖစ္လာရတာလို႔ ဆိုပါတယ္။....
..............
ပ်င္းရိျခင္းရဲ့ ဆန္႔က်င္ဖက္ စိတ္လႈပ္ရွားတက္ၾကြမႈကေတာ့ မူးယစ္ေဆးလိုမ်ိဳး စဲြလန္းမႈကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဥပမာ ဂိမ္းကစားတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ဂိမ္းကို နိုင္ခ်င္တာက လဲြရင္ ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ကစားရမလဲဆိုတာ သူက်ိမ္းေသ တြက္လို႔မရဘူး။ ဂိမ္းရဲ့ အေျခအေနေပၚမူတည္ျပီး နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ကစားရတယ္။ ဒီတခါနိုင္ေပမယ့္ ေနာက္တခါ နိင္ခ်င္မွနိုင္မယ္။ တစ္ခါနိုင္တိုင္း တခါ ေပ်ာ္တယ္ ။ ဒီေတာ့ တစ္ပဲြနိုင္ရင္လည္း ေနာက္တပဲြကို ဆက္ကစားခ်င္တယ္။ ဒီထက္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ဂိမ္းကို ကစားခ်င္ေသးတယ္။ “ဘာျဖစ္မလဲ ဘာျဖစ္မလဲ” ဆိုတဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈက သူ႔ကို အဲဒီဂိမ္းမွာ ႏွစ္၀င္သြားေစတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကဲ.. ပ်င္းရိျခင္းဆိုတာ ျဖစ္လာခဲ့ရင္.....ဘာလုပ္ရမလဲဆိုေတာ့.....

(အဲဒီပိုစ္ကိုလည္း ေရးေနရင္းမွ ပ်င္းတယ္ကြာ မေရးေတာ့ဘူးး ဆိုျပီး တန္းလန္းနဲ႔ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ အခုလည္း ပ်င္းလို႔ ဆက္မတင္ျဖစ္ဘူး နိဒါန္းတင္ပဲ :D

၄) သဲကႏၱာရမွသည္ ေတာအုပ္အျဖစ္သို႔

စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲကေန ဖတ္မိတာပါ။ သိုးထိန္းအဘိုးအိုတစ္ဦးက သဲကႏၱာရထဲမွာ လည့္လည္သြားလာရင္း တေန႔ကို သစ္ေစ့ တစ္ရာကို စိုက္ပ်ိဳးျပီး ႏွစ္ေပါင္း ၃၀အၾကာမွာ ေတာအုပ္အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတဲ့ အေၾကာင္းပါ..

ဇာတ္လမ္းထဲက သိုးထိန္းက စကားနည္းျပီး သူလုပ္စရာရွိတာကိုပဲ လုပ္တဲ့သူပါ။ သဲကႏၱာရထဲမွာ သစ္ပင္စိုက္သူဆိုေပမယ့္ ဘယ္လိုေနရာမွာ ဘယ္လိုစိုက္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဥာဏ္ျပည့္သူတစ္ဦးမို႔ ဖတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသလို ပတ္၀န္းက်င္က လူတခ်ိဳ႕က ကို္ယ္ကိုယ္တိုင္သာ ဘာမွမလုပ္တာ သူမ်ားလုပ္ရင္ ကဲရဲ့တတ္တာကိုလည္း သူက ေအးေအးေဆးေဆး တုန္ျပန္ျပီး သူလုပ္စရာရွိတာကို၊ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို၊ သူတတ္တဲ့ အသိနဲ႔ ဘယ္သူကိုမွ အကူအညီမေတာင္း၊ ဘာရလာဒ္ကိုမွ မေမွ်ာ္ကိုးပဲ လုပ္သြားတဲ့ ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ စိတ္ဓါတ္ကလည္း အတုယူစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စာမ်က္ႏွာ ၇ မ်က္ႏွာရွိတဲ့ မူရင္းကို ဘာသာျပန္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း ၾကိဳးစားရင္း ပ်င္းရိစြာ.. အဲဒါလည္း တန္းလန္း...။ ဒါေပမယ့္ လိုရင္္းကေတာ့ အေပၚက ေ၇းထားတာပဲဆိုေတာ့........

၅) ေျပးလမ္းေပၚမွာ

တာေ၀းအေျပးသမားတစ္ေယာက္က စံခ်ိန္သစ္ကို ခ်ိဳးဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ပံုကို ေရးထားတာေလးပါ။ ဒါကလည္း ကၽြန္မ စာမလုပ္ခ်င္ေအာင္ ပ်င္းေနတဲ့ေန႔က စာလုပ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ျဖစ္ေအာင္ လံႈေဆာ္ေပးတဲ့ ၀တၱဳေလးမို႔ ဘာသာျပန္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ လူပ်င္းလံုလ တခဏဆိုတဲ့အတိုင္း ကၽြန္မ အဆံုးမသတ္ျဖစ္ခဲ့ပါ..

“..ေက်းဇူးျပဳျပီး ေလလမ္းေၾကာင္းက အခုအတိုင္းပဲ ျဖစ္ပါေစ..။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီတခါ နိုင္ခြင့္ေပးပါ ဘုရားသခင္.........................
အိုး မျဖစ္ဘူး.. ငါနိုင္မွ ျဖစ္မယ္။ ဒီေျပးလမ္းေပၚမွာ ငါ လဲက်သြားပါေစ ငါ ေျခလမ္းကိုေတာ့ အပ်က္မခံနိုင္ဘူး...။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရင္ထဲမွာ ေအာင့္တဲ့ခံစားခ်က္ကလည္း ေပ်ာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားမိခင္မွာ ေလထဲမွာ လြင့္ေနသလိုမ်ိဳး ...... ”

၆)လြမ္းေနတယ္ သူငယ္ခ်င္း

ဒါကေတာ့ ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို တအားလြမ္းေနတာနဲ႔ ေရးမိသြားတာပါ..
“သူငယ္ခ်င္း... ငါ အခု.. နင့္ကို လြမ္းေနတယ္။ တို႔ေတြ အတူတူ ရွိတုန္းက ငါ့မွာ ငိုစရာရွိလို႔ နင္ေရွမွာ ငိုမိရင္“ေဟာ ဘာျဖစ္လာျပန္တာလဲ ေျပာစမ္း။ လူၾကည့္ေတာ့ ဂ်စ္တူးရုပ္နဲ႔ ငါ့ေရွ႕လာနုေနတယ္။ သြားသြား မ်က္ႏွာသစ္”နဲ႔ ေအာ္တတ္ေပမယ့္ ငါငိုသမွ် နားေထာင္ေပးတတ္တာေလ။ အခု ငါငိုခ်င္ျပန္ျပီ ..........................
.....ႏွစ္ေယာက္သား ေမေမတို႔မသိခင္ ႏွမ္းေတြခိုးျပီး ႏွမ္းျပစ္မုန္႔လုပ္စားတုန္းက ႏွမ္းျပစ္က ႏွမ္းေရက်ိဳျဖစ္သြားတာေလ.. မွတ္မိလား.. ”

(အဲလိုမ်ိဳး ေလွ်ာက္ေရးျပီးမွ “ငါနဲ႔ေနာ္ သူ႕ကို လြမ္းတာမ်ား ဘေလာ့ေပၚတင္ေတာ့ သူသိတာလည္းမဟုတ္၊ ဖုန္းဆက္လိုက္ရတာပဲ ”လို႔ အသိမွန္ရသြားျပီး ေနာက္တေန႔ သူ႔ဆီကို ဖုန္းတစ္ကဒ္ ကုန္ေအာင္ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္..ပိုစ္လည္း မတင္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး :D

၇) ျပိဳင္ဖက္ပင္ျဖစ္ပါေစ..

ဒါကေတာ့ သိပ္မၾကာေသးခင္ကမွ ေရးျပီး မတင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာၾကမ္းေလးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္အိုလံပစ္မွာ နာမည္ၾကီး အားကစားသမားေလး သံုးဦး ရဲ့ အတုယူခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြကို ေရးျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

“...ျပိဳင္ပဲြမွာ အနိုင္နဲ႔ အရံႈး ႏွစ္မ်ိဳးပဲ ရွိတယ္။ .ကၽြန္မကေတာ့ နိုင္တဲ့သူေရာ ရံႈးတဲ့သူေရာ ၾကိဳးစားသူအားလံုးကို သေဘာက်မိတယ္။
...............တကယ္ဆို ေရႊတံဆိပ္ရသူေရာ၊ ေငြတံဆိပ္ရသူေရာ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ၁၉ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာ။ (ကိုယ့္အသက္နဲ႔တြက္ရင္ သူတို႔ဟာ ခေလးေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ၾကိဳးစားမႈကေတာ့ ကိုယ္တကယ္ မလုပ္နိုင္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြ.. ) သူတို႔က အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ထဲက ျပိဳင္ဖက္ေတြပါ။ ................................ ......................................... ............................... ........................... ေရႊတံဆိပ္ ဆုယူအျပီးမွာ Kim က ဒီလိုေျပာပါတယ္။ “ဒီႏွစ္စံခ်ိန္သစ္တင္နိုင္တာ ကၽြန္မမွာ ျပိဳင္ဖက္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ရွိေနလို႔ပါ။ ျပိဳင္ဖက္ကို နုိင္ဖို႔ ကၽြန္မ အမ်ားၾကီး ၾကိဳးစားရင္း စံခ်ိန္သစ္ကို ရခဲ့ရပါတယ္”။ ေငြတံဆိပ္ရတဲ့ Maoက လည္း ဒီလို ေျပာပါတယ္။ “ဒီႏွစ္ သူ႔ကို မနိုင္ေပမယ့္ ေနာက္အိုလံပစ္မွာ ဘယ္လိုျပိဳင္ရမလဲဆိုတာကို ကၽြန္မသိလိုက္ပါျပီ။ ကိုယ့္ရဲ့အားနည္းတဲ့ အကြက္ေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ့ အားသာတဲ့ အကြက္ေတြကို ကၽြန္မျမင္ခြင့္ရလိုက္တာ ကၽြန္မအတြက္ အျမတ္ပါပဲ။”တဲ့..။
ခ်ီးက်ဴးစရာ ေကာင္းသူတစ္ဦး ရွိေသးတယ္။ ေၾကးတံဆိပ္ရတဲ့ ကေနဒါသူေလးက “ကၽြန္မကဖို႔ အစီအစဥ္ မတိုင္ခင္ေလးတင္ ေမေမက ဘုရားသခင္နိုင္ငံကို ထြက္ခြာသြားတယ္ဆိုတာ ၾကားသိလိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မ ငိုခ်င္ေပမယ့္ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ထိန္းခဲ့ပါတယ္။ ေမေမ့အတြက္ ေမေမ့ရဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီးကို ကၽြန္မၾကိဳးစားမႈနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳခ်င္လို႔ ပါ”
... ......................... ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ျပိဳင္ပဲြကေရႊတံဆိပ္ ရမရဆိုတာထက္ အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားသြားၾကတဲ့ စိတ္ဓါတ္တစ္ခုထဲနဲ႔တင္ သူတို႔ အားလံုးကို ခ်ီးက်ဴးလို႔ မဆံုးပါဘူး.. ကၽြန္မလည္း ဆံုးျဖတ္မိတယ္။ .............ၾကိဳးစားမွ ၾကိဳးစားမွ လို႔ :D ”ဟုတ္ကဲ့.. အဲလိုမ်ိဳး ၾကိဳးစားမွလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ရင္းကေနပဲ ကၽြန္မ မၾကိဳးစားပဲ ပ်င္းရိေနတာ အခုထိပါပဲ.. း)

ကဲ တစ္ႏွစ္ျပည့္အျဖစ္ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း စာေၾကြးေတြ အားလံုး ရွင္းလိုက္ပါတယ္။ ဘေလာ့ေရးခဲ့တဲ့ တႏွစ္တာ (ရက္ေပါင္း ၃၆၅ရက္)အတြင္္း ေရးခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္ေရးရင္း ဘေလာ့ေပၚတင္ခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေပါင္း ၂၃၈ခုပါ။ ဖတ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ျပန္ဖတ္လို႔ရေအာင္ ေရးခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္ေရးတဲ့သေဘာမို႔ အမ်ားစုက အေရမရ အဖတ္မရ ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စေရးစက ျမန္မာစာရိုက္ေလ့က်င့္ဖို႔ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ဧရာမအၾကီးၾကီးနဲ႔ စခဲ့သူဆိုေတာ့ ပိုစ္ ဆယ္ခုဆိုတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ရိုက္ရမယ္လို႔ေတြးေၾကာက္ခဲ့တယ္။ အခု ပိုစ္ ၂၀၀ ေက်ာ္ဆိုေတာ့ ငါေတာ္ေတာ္ ေေလွ်ာက္ေရးခ့ဲတာပဲလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ သေဘာက်ျပီး ျပံဳးမိတယ္။ :D

ဘေလာ့သက္တမ္း တစ္ႏွစ္အတြင္း အခုလိ္ု ေရးခ်င္တာ ေလွ်ာက္ေရးတာကို ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး အျမဲအားေပးလာခဲ့တဲ့ မူလလက္ေဟာင္းသူငယ္ခ်င္းေလးမ်ား၊ ေနာက္ျပီး အျပင္မွာ မျမင္ဘူးေပမယ့္အြန္းလိုင္းကေန ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ဘေလာ့မိတ္ေဆြသယ္ရင္းေလးမ်ား၊ မေတာ္တဆ ေရာက္လာရင္း အားေပးသြားတဲ့စာဖတ္မိတ္ေဆြသယ္ရင္းမ်ား အားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္..။ အမွတ္တရ ကြန္မန္႔ေရးေပးသူအားလံုးကိုလည္း အထူးပဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ စာေရးတာကို ခဏ ရပ္နားျဖစ္ပါဦးမယ္။ ( ဇဲြက ေတာ္ေတာ္ေလး မေကာင္းဘူး :D) ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ စာေရးတာထက္ စာဖတ္တဲ့အရသာကို ပိုၾကိဳက္ေနျပန္တာမို႔ စာမေရးျဖစ္ေပမယ့္ အခ်ိန္ရတိုင္း မိတ္ေဆြ ဘေလာ့ေတြကို သြားလည္မွာပါ၊

အားလံုး ေခတၱခဏ ဆာရိုနာရ...
လသာည..