ေရႊက်ီးကန္းရဲ့ ဥာဏ္ရည္

ဒီကေန႔ အိမ္နားတ၀ိုက္ကို တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္သြားေနတုန္း ရင္တုန္စရာ အျဖစ္တစ္ခုနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ အဲဒါက အရွိန္နဲ႔ ေမာင္းလာတဲ့ ကားေရွ႔ ေျမၾကီးေပၚကို အတင္း၀င္နားဖို႔ လုပ္တဲ့ ေရႊက်ီးတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ ကားပိုင္ရွင္က လန္႔ျပီး ေဘးကို ၀ိုက္အခ်လိုက္မွာ ကိုယ့္ဆီကို ကားက တန္းတန္းမတ္မတ္ ၀င္လာခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကားသမားက အလန္႔တၾကား ဘရိတ္ကို နင္းလိုက္တာေၾကာင့္ ကံေကာင္းစြာ လသာညတစ္ေယာက္ ဇီ၀ိန္မၾကြခဲ့ပါ (++)။ ကားသမားေရာ ကိုယ္ပါ ေရႊက်ီးကို လိုက္ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရႊက်ီးက ကားဘိန္းေအာက္ကို မေရာက္သြားပဲ သူကိုက္လာတဲ့ အရာကို ခ်ခဲ့ျပီး နီးရာသစ္ပင္ေပၚပ်ံတက္သြားတာကို ျမင္လိုက္ရတယ္..။ သူခ်ခဲ့တဲ့ အရာကို သတိထားၾကည့္မိေတာ့ သစ္ၾကားသီးေလးတစ္လံုးပါ။ သစ္ၾကားသီးကို ျမင္ေတာ့မွ ဂ်ပန္နိုင္ငံရွိ ေရႊက်ီးေတြရဲ့ အေလ့အက်င့္တစ္ခုအေၾကာင္း ဂ်ပန္စာ စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးခဲ့တာကို သတိရသြားမိတယ္။ အဲဒါကို ဗဟုသုတအေနနဲ႔ ေျပာရရင္..

---

သစ္ၾကားသီးဆိုတာ အတြင္းသားက စိမ့္ျပီး အရသာရွိလွပါတယ္။ ေတာထဲက တိရစာၦန္ငယ္ေက်းဌက္ေလးမ်ားအတြက္ သိပ္ကိုမက္ေမာတဲ့ အစားအစာတစ္ခုပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီသစ္ၾကားသီးကို အခံြလႊာဖို႔အတြက္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ခက္ပါတယ္။ ေတာတိရစာၦန္ငယ္ေတြကေတာ့ စားခ်င္လြန္းတဲ့ အခါ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ကိုက္ဖဲ့စားၾကတယ္။ ရွဥ္ေလးေတြက သူတို႔ရဲ့ အဖိုးတန္ သြားခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြနဲ႔ ကိုက္ခဲြစားတယ္.။ ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ ေမ်ာက္ကေလးေတြက ေက်ာက္ခဲနဲ႔ထုျပီး စားတယ္။ သူတို႔ရဲ့ အၾကြင္းအက်န္၊ အစအနကို စားဖူးေနလို႔ စားခ်င္ေနတဲ့ သူက ေရႊက်ီးကန္းပါ။

ေရႊက်ီးခမ်ာေတာ့ သစ္ၾကားသီးေစ့ကို စားခြင့္ရေရးဟာ တကယ့္ကို မလြယ္ပါဘူး။ သူကလည္း တကယ္ေတာ့ ဒီေလာက္ၾကီး ဥာဏ္တံုးသူမဟုတ္ေတာ့ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ၾကိဳးစားရွာတယ္။ ပထမဆံုး သူသံုးတဲ့နည္းက သစ္ၾကားသီးကို ယူျပီး ဟိုးအျမင့္ၾကီးထိ ယူသြားျပီး လႊတ္ခ်တဲ့ နည္းေပါ့..။ ပထမ သစ္ၾကားသီးကို ခ်ီျပီး လႊတ္ခ်တယ္။ ကဲြသြားမသြားကို ေအာက္ဆင္းျပီး လာၾကည့္တယ္။ မကဲြေသးရင္ ေနာက္တၾကိမ္ အျမင့္ကို ပ်ံတက္ျပီး ျပန္လႊတ္ခ်တယ္။ အဲလိုနဲ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ တက္လုိက္၊ ဆင္းလုိက္ ၾကိဳးစားရပါတယ္။

သစ္ၾကားသီးအဆံေလး ထြက္လာတဲ့ အခါ စားရတာ ေကာင္းသေလာက္ သစ္ၾကားသီးတစ္လံုးကို ခဲြဖို႔ သူ႔ခမ်ာ ပင္ပန္းရွာလြန္းလို႔ ဒီထက္ သက္ေတာင့္သက္သာ စားရမယ့္နည္းကို သူအမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစားရွာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နည္းတနည္းရသြားပါတယ္။ အဲဒီနည္းကိုသိရင္ “ရူးသြားျပီ”လို႔ ထင္စရာပါ။ အဲဒါကေတာ့ ကားလမ္းမမွာ မီးနီလို႔ မီးပိြဳင္႔ေရွ႔ ကားေတြရပ္ခ်ိန္မွာ သစ္ၾကားသီးကို သြားခ်တာျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ မီးစိမ္းလို႔ ကားေတြက ျဖတ္သြားခ်ိန္မွာ ေရႊက်ီးခ်ထားတဲ့ သစ္ၾကားသီးမ်ားကို ၾကိတ္သလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီက ေနရလာတဲ့ သစ္ၾကားသီး အဆံကို ကားအသြားၾကဲရင္ ၾကဲသလို ေခ်ာင္းျပီး ၀င္ေကာက္စားပါေတာ့တယ္။ မေတာ္တဆ ကားၾကိတ္တာ ခံရနိုင္ေပမယ့္ တကယ္လို႔ ကားၾကိတ္မခံရရင္ေတာ့ သစ္ၾကားဆံကို အရသာရွိရွိ မပင္မပန္းသူစားရမွာ ဆိုေတာ့ သူကေတာ့ အဲဒီနည္းလမ္းကိုပဲ ပါးနပ္စြာ ဆက္လက္က်င့္သံုးပါတယ္။

ဒီေနာက္ေတာ့ ေရႊက်ီးရဲ့ သားစဥ္ေျမးဆက္မ်ားက ဆက္လက္က်င့္သံုးပါေတာ့တယ္။ ကားက မရပ္ရင္ေတာင္ ကားေရွ႔ကို တိုက္ရိုက္ပ်ံသန္းလာျပီး သစ္ၾကားေစ့ကို ခ်တာမ်ိဳး၊ ေကာင္းကင္ကေန ပ်ံသန္းျပီး ကားေပၚကိုခ်တာမ်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ၾကပါတယ္။ ကားက အရွိန္ေႏွးေနရင္ ကိစၥမရွိေပမယ့္ ကားက အရွိန္ေကာင္းတဲ့ ကားမ်ိဳးမွာဆို အႏ ၱရာယ္ကို ရင္းရတာမ်ိဳးရွိေနေပမယ့္ ဘ၀ ၀မ္းစာ အတြက္ သူတို႔တေတြ သက္စြန္ဆံဖ်ား ၾကိဳးစားေနၾကတာကို ဒီေန႔ေတာ့ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ (လူသာမက တိရစာၦန္ေလးေတြလည္း ကိုယ့္ဘ၀ကို အသက္နဲ႔ရင္းလို႔ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရပါလား...လို႔ လည္း ေတြးမိသြားတယ္)

---

မွတ္ခ်က္။ ။ ၎ေရႊက်ီးတို႔ မ်ိဳးႏြယ္စုရဲ့ နာမည္က Corvus corone ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။လူေတြရဲ့ ကားကို ေတာင္ အသံုးခ်ရမွန္းသိသြားတဲ့ ဂ်ပန္နိုင္ငံရဲ့ ေရႊက်ီးတုိ႔ရဲ့ အသိဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ကတဲက စတင္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္လို႔လည္း သိရပါတယ္။

လသာည ပါ..။