ပင္လယ္ကေျပာတယ္။
“ လမင္းရယ္
မင္းရွိမွ ငါ့ဘ၀ကျပည့္စံုတာပါ။
မင္းရိွမွ ငါ့အလွကျပည့္စံုတာပါ။
အျမဲတမ္း ငါေမွ်ာ္ေနမွန္းသိရဲ့န႔ဲ
လဆန္းျဖစ္လိုက္၊လကြယ္ျဖစ္လိုက္၊
လျပည့္ျဖစ္လိုက္နဲ႔၊
အေျပာင္းအလဲမ်ားလြန္းတယ္။
တခါတေလမ်ားဆို
မိုးတိမ္ေတြဖံုးျပီး
မသိက်ိဳးက်င္ ျပဳေနလိုက္ေသးတယ္။”
လမင္းကရယ္တယ္။
“ပင္လယ္...။
ငါ အျမဲလသာေနရင္
မင္း ငါ့ကို ဘယ္တမ္းတမွာလဲ၊
ငါ အျမဲလကြယ္ေနရင္လည္း
ၾကာရင္ငါ့ကို ေမ့ျပီး တျခားတေယာက္ကို
အေဖာ္ျပဳေနျပီေပါ့။
မင္းမေမ့ေအာင္
ငါ တူပုန္းတမ္းကစားတာပါ။
....................”
ဆက္မေျပာပဲ
လမင္း ႏွုတ္ဆိတ္သြားခဲ့တယ္။
ခဏေနေတာ့ တေယာက္ထဲ ရင္္ထဲကေန ဆက္ေျပာေနခဲ့တယ္..
“မင္းလိုအပ္တယ္ဆိုလို႔
ငါအျမဲတမ္း မင္းအနားေနႏိုင္ဖို႔
ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ လဆန္းျဖစ္လိုက္၊လကြယ္ျဖစ္လိုက္၊
လျပည့္ျဖစ္လိုက္နဲ႔၊
အေျပာင္းအလဲမ်ားေနရတာ
ငါ့ဘ၀ရဲ့ ေလာကဓံေၾကာင့္ပါ။
မိုးတိမ္ေတြဖံုးျပီး ေနတာ
မသိက်ိဳးက်င္ ျပဳေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။
မင္းဘ၀ရဲ့ ေလာကဓံေၾကာင့္
မုန္တိုင္းေတြထန္ေနတဲ့အခါ
လိွုင္းတံပိုးေတြထေနတဲ့အခါ
့ အရုပ္ဆိုးေနတဲ့ မင္းအလွကို
လူေတြမသိေအာင္
ငါပိုင္ဆိုင္သမွ် ငါ့အလင္းကို ေဖ်ာက္ျပီး၊
မင္းေသာကေတြ မွ်ေ၀ ခံစားလို႔
တိမ္အကြယ္မွာ ငါငိုေနတာ
မင္း မသိဘူးမို႔လား။
.......................”
လသာည
No comments:
Post a Comment