အရင္က ကၽြန္းနိုင္ငံတစ္ခု အေၾကာင္းကို ပံုျပင္ပမာ ေျပာျပရင္.. လူတိုင္းက အံၾသသြားၾကတယ္။ အဲဒီကၽြန္းက လူေတြဟာ အရမ္းကို ထူးဆန္းၾကတယ္ဆိုပဲ။.. ကၽြန္းသား အားလံုးမွာ သံုးစဲြစရာ ပိုက္ဆံမရွိဘူး..၊ သူေဌး သူၾကြယ္ ဆင္းရဲသား ဆိုတဲ့ အဆင့္ခဲြစရာ မရွိဘူး.. ဘာလိုလဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းရယ္လို႔ မရွိၾကလို႔ပါ။ သူတို႔က အလုပ္အားလံုးကို အတူတူ ၀ိုင္းလုပ္ၾကျပီး.အတူတူပဲ အနားယူၾကတယ္.. အတူတူ စားၾကတယ္ေပါ့။
ထူးဆန္းတဲ့ အဲဒီကၽြန္းမွာ ေနာက္တစ္ခု ထူးျခားခ်က္ရွိေသးတယ္။ သူတို႔ကၽြန္းမွာ ေရႊမ်ားစြာ ထြက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ေရႊကို တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ မသတ္မွတ္ၾကဘူး..။ ေရႊထက္စာရင္ သံ ဆိုတာကမွ ဓါး၊ တူ၊ ေပါက္ဆိန္ စတာေတြ လုပ္လုိ႔ရလို႔ ပိုမက္ေမာၾကတယ္..။
ဒါေပမဲ့ တျခား တိုင္းျပည္ေတြက လူေတြက ေရႊေတြကို လိုခ်င္မက္ေမာၾကတယ္လို႔ ၾကားရတာမို႔ ကုန္ပစၥည္းခ်င္း ဖလွယ္ဖို႔ ေရႊကို စုထားတာေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေတာင္ အေသအခ်ာၾကီး ေသာ့ခပ္သိမ္းထားတာမ်ိဳး မလုပ္ၾကဘူး။ အဲလို မလုပ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သူတို႔က အေသအခ်ာ သိမ္းေနရင္ ကေလးေတြက စပ္စုလိုစိတ္နဲ႔ ခိုးဖြက္ယူခ်င္စိတ္ျဖစ္မွာ စိုးလိုပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေရႊကို ထမင္းအိုး၊ ဟင္းအိုး၊ ေရအိုး စတဲ့ အိမ္အသံုးအေဆာင္ေတြ လုပ္တဲ့ ေနရာမွာပဲ ထည့္သံုးျပီး သိမ္းၾကတယ္..။ ေနာင္ တျခားတိုင္းျပည္က လူေတြလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ထို အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ကုန္ပစၥည္း ဖလွယ္ၾကတယ္ေပါ့..။
ကၽြန္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေနာက္တစ္ခု ေျပာစရာ ရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အဲဒီကၽြန္းမွာ စိန္၊ ပတၱျမား၊ နီလာ စတဲ့ အဖိုးတန္ရတနာေတြလည္း ထြက္ရွိတယ္..။ ၎ ေက်ာက္ျမတ္ရတနာေတြက ေပါလြန္းလို႔ ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ေတြကို ဇယ္ခုပ္တမ္း လိုမ်ိဳး၊ ေဆာ့ကစားဖို႔ ေပးၾကတယ္။
ကေလးက နည္းနည္း ၾကီးလာတဲ့အခါ ဒါေက်ာက္တံုးေတြလို႔ သတ္မွတ္သြားၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီအခါ က်ေတာ့ တျခားကစားစရာေတြနဲ႔ပဲ ကစားၾကျပီး ေက်ာက္တံုးေတြကို အေရးလုပ္ျပီး မေဆာ့ၾကေတာ့ဘူး။
တေန႔ေတာ့ သူတို႔ကၽြန္းနုိင္ငံနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေ၀းတဲ့ နိုင္ငံတစ္ခုက သံတမန္ေတြ ေရာက္လာတယ္။ သံတမန္ေတြက ကၽြန္းနိုင္ငံအေၾကာင္း သိပ္မသိဘူး။ သူတို႔ သိထားသမွ်က ကၽြန္းသူကၽြန္းသားေတြဟာ ခ်ည္ထည္ေတြကိုပဲ ၀တ္ျပီး ဘာအေဆာက္အဦး၊ ဘာ လူသံုးကုန္ အသံုးအေဆာင္မွ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မရွိဘူးဆိုတာပါပဲ..။ ဒီလိုဆင္းရဲတဲ့ နိုင္ငံကို သြားဖို႔အတြက္ သံအမတ္ၾကီးက သူတို႔နိုင္ငံက အေကာင္းဆံုးအရာေတြ ယူလာျပီး ကၽြန္းသားေတြ အထင္ၾကီးေအာင္ ျပသဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။
ဒါနဲ႔ အေကာင္းစား ပိုးဖဲကတၱီပါေတြနဲ႔ ခ်ဴပ္လုပ္ထားတဲ့ ၀တ္စံုကို ၀တ္လို႔ နဖူးစည္းကအစ ေျခက်င္း၊ ဖိနပ္အထိ ေက်ာက္မ်က္ျခယ္ထားတဲ့ ျပိဳးျပိဳးေျပာင္ေျပာင္ ေတြ ကို ဆင္ယဥ္လို႔ သြားၾကတယ္..
ကၽြန္းသားေတြက သူတို႔ကို ၀ိုင္းၾကည့္တဲ့အခါ သူတို႔ သိပ္ေပ်ာ္တာေပါ့..။ ဒါနဲ႔ သံတမန္ေတြက ဂုဏ္ယူ၀င္ၾကြားစြာ ဟိတ္ဟန္အျပည့္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္..။ (သူတို႔ ေနာက္က အျခံအရံမ်ားကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ခ်ည္သား ၀တ္စံုနဲ႔ ေခါင္းငံုျပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္..)
ထိုလူစုကို ျမင္ေတာ့ ကၽြန္းသားေတြက အံၾသသြားၾကတယ္။ ေရွ႕က ျပိဳးျပိဳးေျပာင္ေျပာင္ ၀တ္လို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူေတြဟာ ကေလး(ၾကီး)ေတြလား၊ လူၾကီးျဖစ္ျပီးသူေတြလား ဆိုတာ အခ်င္းခ်င္း ေမးျမန္းျငင္းခံုၾကတယ္။ အေျဖရွာလို႔ မရတဲ့ အဆံုးေတာ့ ေရွ႕က လူကို သိပ္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ေနာက္က ခ်ည္သား၀တ္စံု၀တ္ထားတဲ့ သူေတြကို ၀ိုင္း ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။ ေနာက္ကလူေတြကေတာ့ ကၽြန္းသားေတြလိုပဲ ခ်ည္သား၀တ္စံု၀တ္လို႔ အိေျႏၵရရ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဒီေတာ့ ဒါကမွသံတမန္အဖဲြ႔ရဲ့ လူၾကီးေတြျဖစ္တယ္လို႔ တညီတညာတည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အေျဖကို ရွာေတြ႔သြားျပီျဖစ္တဲ့ အတြက္ ခ်ည္သား၀တ္စံု၀တ္လူမ်ားကို ခ်ည္သား၀တ္စံု၀တ္ ကၽြန္းသားမ်ားက ျပိဳင္တူ ဦးညႊတ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္...။ (သံတမန္လူၾကီးမ်ားကေတာ့ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ('0') ဟင္ ဘာလိုၾကီးလဲ)
ဒီအခ်ိန္ ကေလး တစ္ေယာက္က သူအေမကို မၾကားတၾကားလွမ္းေမးတယ္..
“အေမ.. ဒီေရွ႕က လူေတြက အရူးၾကီးေတြနဲ႔ တူတယ္ေနာ္. သူတို႔ငယ္ငယ္က ေဆာ့တဲ့ ကစားစရာေတြကို အခုထိ ေဆာ့တုန္းပဲ”
သူ႔အေမက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္.. “ သား တိတ္တိတ္ေန၊ သူတို႔က သံတမန္ၾကီးေတြကို မပ်င္းေအာင္ လုပ္ေပးရတဲ့့ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ေတြ ေနမွာေပါ့.”တဲ့..
ပံုျပင္ကေတာ့ ဒါပါပဲ.. "(^^)" (ေနာက္ဆက္တဲြ ၊ ၊ေနာက္ေတာ့ ထိုသံတမန္အဖဲြဟာ ျပိဳးျပိဳးေျပာင္ေျပာင္ ၀တ္ရတာကို ရွက္လာျပီး ခ်ည္သားအက်ီၤေတြကို ေျပာင္း၀တ္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရပါတယ္တဲ့..)
. ...................................................................................................................................
(စကားမစပ္) အဲဒီ ကၽြန္းနိုင္ငံက စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတယ္ေနာ္။ အဲဒီ.ကၽြန္းနုိင္ငံရဲ့ နာမည္က Utopia တဲ့..။ ၾကားဖူးၾကလားဟင္၊ အဲဒီနိုင္ငံ သြားမယ့္သူမ်ား ရွိရင္ ကၽြန္မလည္း သြားခ်င္ပါတယ္။ ဒျမသြားတိုက္မလို႔ အဲ ေယာင္လို႔.. :D
သူေဌး သူၾကြယ္ ဆင္းရဲသား ဆိုတဲ့ အဆင့္ခဲြျခင္း မရွိတဲ့ေနရာ၊ ငါေတာ္တယ္၊ သူညံ့တယ္လို႔ ျပိဳင္ဆိုင္စရာ မလိုတဲ့ေနရာ၊ မနက္ျဖန္အတြက္ ပူပင္စရာ မလုိပဲ အားလံုးအတူတူအလုပ္လုပ္၊ အတူတူစားလို႔ အတူတူေပ်ာ္နိုင္တဲ့ေနရာ ... အဲဒီေနရာ ကၽြန္မသြားခ်င္ေနပါတယ္..။ အားလံုးပဲ အတူတူ သြားၾကရေအာင္ေလ.... မေကာင္းဘူးလားးး
အင္း.. ေမ့ေတာ့မလို႔.. "Utopia" ရဲ့ အဓိပၸါယ္က "no place" တဲ့.. :D
Reference: Thomas More ရဲ့ Gold in Utopia
၀ီကီကေတာ့Utopiaအေၾကာင္းကို (ဒီေနရာမွာ) အက်ယ္အျပန္႔ ရွင္းျပထားပါတယ္..
13 comments:
သြားႀကစို ့..။အိုး သြားမယ္လား..။ဟဲဟဲ ထူးအိမ္သင္ေလသံနဲ ့ ဟစ္သြားတယ္ဗ်ိိဳ ့..။
လာ လာ ေလ သြားစို႔လား ဟာ ဒါး ဒါ ဒါ :D
မသြားမီက ေရာက္ႏွင့္သည္။
ညဏ္ၾကီးရွင္ လသာည--ေျဖပါရန္။ :D :D :D
ယူတိုးပီးယား (Utopia) ေတာ့ မသိဘူးးးး
အူတိုပီးယား ေနတဲ့ တို့ ဘဘၾကီးေတြကိုေတာ့သိတယ္ေလ ..
ဟိဟိ ..သူတို ့ရဲ ့ အူတိုပီးယားေနတဲ့ မိန္းမၾကီးေတြလည္း ဒီပံုျပင္ထဲကလို ျပိဳးျပိဳးေျပာင္ေျပာင္ေတြ ဝတ္လို ့ရယ္ေပ့ါ ။ စိန္စီေသာည လို ့ေတာင္ ကမာၻေက်ာ္သြားပါေရာလား ။ သူတို ့က အဲ့တာေတြမွ မဝတ္ရရင္ အသက္မရွင္နုိင္ေတာ့ဘူး ဆိုျပီး အေဆာင္သေဘာ နဲ ့ ဝတ္ထားၾကတာပါကြယ္..
ဟင့္ .. ေၾကာက္တယ္ .. ေျပာင္ေျပာင္ၾကီးေတြ ..
လသာညက ကာတြန္းေလးေတြလည္း ဆြဲတတ္တယ္လား .. ခ်စ္စရာ ေလးေတြ ေတာ့္..
သြားမယ္ဆို လိုက္မွာေပါ့.. :P
အဲဒီေနရာက လူေတြက ေတာ္ေတာ္ အသက္႐ွည္မွာပဲ.. ေလာဘကင္းလို႕ေလ..
အေနာ္လည္း လိုက္မယ္ေနာ္.. စာရင္းေပးထားတာ။ ဒျမဗိုလ္ လသာညရဲ့ တပည့္အျဖစ္ အဟီး:D
ေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းက ပေလတို တို ့ရဲ ့Utopia ကို သိပ္သေဘာက်တာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတူUtopia
ကို တည္ေထာင္ခ်င္တာ။
ကၽြန္ေတာ့ လည္းေစာင့္ပါအံုးဗ်ဳိ႕...
သြားခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ
မိုး> အေျဖက မေျပာမီွက သိႏွင့္သည္ ဟားဟား
kiki> ကာတြန္းက ကိုယ့္ဘာသာ မဆဲြတတ္ပါဘူး။ ဒါက စာအုပ္ကေန စကန္ဖတ္ထားတာ ဟဲဟဲ..
သိဂၤါ>>ဟုတ္တယ္ေနာ္..ဒါေၾကာင့္.အဲဒီေနရာသြားခ်င္တာ။
အေနာနိမတ္စ္>>တပည့္ၾကီး.. လာသြားစို႔ အခ်ဴပ္ထဲကို အတူတူ:P
မမရွင္ေလး>> ဟုတ္တယ္ မမ။ အခု စာေရးသူSir Thomas More က ပေလတိုရဲ့ republicထဲက ယူတိုပီယားကို အေျခခံထားတာတဲ့..။ မမရွင္ေလးက ယူတိုပီယားေနရာကို သိထားတာဆိုေတာ့ မမကို ေခါင္းေဆာင္တင္ပါတယ္ :D
ေပါ့ဆိမ့္>> လာသြားမယ္ ေကာ္ဖီဆိုင္ကို :D
shwezinu>> ဒါဆို သြားၾကစို႔..:P
း))).....
Utopia
ypa,,,come with me.
This is no place.
Don't worry we can do that place .
We can live same group like a village . I hope I can develop one of my own place with peaceful, good environmental,no pretending, simple,honest ,etc.... in my future .
This place may be a little far from city. It must surrounded by mountains,stream, fall, bridge, colorful flowers, full of vegetables,fruits,...etc. All the people are very discipline ,educated and respect each other. They are not so rich but they satisfy their life. My village is clean,beauty,...:)
how nice!
I hope before I die, I can manage for such kind of village in some place.
Momiji
ခ်ည္ထည္ပဲ ၾကိဳက္တယ္...
းဝ)
Post a Comment