လြမ္းတဲ့ဖီလင္

ရႈပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြ နည္းနည္းရွင္းသြားျပီဆိုေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး အာလူးဖုတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္တယ္။ တရင္းတႏွီးေပါ့.. လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ သီခ်င္းေအးေအးေလး နားေထာင္ရင္း စကားေျပာသလိုမ်ိဳးေလး...။

တမ်ိဳးပဲ...။ အခုတေလာ အလုပ္တအားမ်ားတာေၾကာင့္လား.. စိတ္က မလန္းဘူး..။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ အေမာေျဖလည္း မေျပဘူး..။ ခဏနားျပီး ထိုင္ငိုင္ေနတိုင္း အရင္က အေၾကာင္းေတြ ျပန္ျပန္ေတြးမိတယ္။ အရင္ကဆိုတာက ဟိုး.. ဘေလာ့စေရးတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုပါ။

အဲဒီတုန္းက ေျပာရရင္ ဘေလာ့ေရးတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ျမန္မာစာရိုက္ေလ့က်င့္ခ်င္လို႔ေလ..။ ျမန္မာစာကို လက္ကြက္ မမွတ္မိလို႔ ျမန္မာစာလံုးလက္ကြက္ ဇယားကို နံရံမွာကပ္လို႔ လက္ညိွးနဲ႔ တခ်က္ခ်င္း ရိုက္ခဲ့တာ။ ေျပာရရင္ အဂၤလိပ္လိုလည္း သိပ္ျမန္ျမန္ မရိုက္နုိင္ခဲ့ပါဘူး...။

ဒီလိုနဲ႔ စိတ္ထဲရွိရာေလးေတြ၊ ေန႔စဥ္ၾကံဳသမွ်ေတြကို ေလွ်ာက္ေရးခဲ့တာေပါ့..။ အဲဒီတုန္းက အဓိက အားေပးသူ သူငယ္ခ်င္းေလး အနည္းအက်ဥ္းရွိခဲ့တယ္။ သူတို႔အားေပးပံုကို ျပန္ေျပာရရင္ ငယ္ငယ္တုန္းက လသာသာမွာ စကား၀ိုင္းေျပာသလိုမ်ိဳးပါ..။

အညာက လသာညတို႔ ျမိဳဆိုရင္ ကြက္ပ်စ္လို႔ေခၚတဲ့ ၀ါးစင္ေလးေတြ အိမ္ေရွ႔မွာ ရွိတာမ်ားတယ္။ ညဘက္လသာသာဆိုရင္ အိမ္နားက နီးစပ္ရာ ကြက္ပ်စ္မွာ လူၾကီးက လူၾကီးတစ္ဖဲြ႔၊ ကေလးက ကေလးတစ္ဖဲြ႔ စုျပီး စကား၀ိုင္းဖဲြ႔ၾကတယ္။ (တကယ္ေတာ့ ကေလးေတြက လသာသာမွာ ေမာေနေအာင္ အရင္ကစားၾကတာပါ။ ကစားလုိ႔ ေမာေတာ့မွ ကြက္ပ်စ္ေပၚမွာ စုျပီး ပါလာတဲ့့မုန္႔စား၊ ဆက္စကားေျပာတာမ်ိဳးေပါ့) ။ လူၾကီးေတြက ရပ္ေၾကာင္းရြာေၾကာင္း၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေျပာရင္ ကေလးအဖဲြ႔ေတြက ေမးေလးေထာက္လို႔ သြားနားေထာင္တဲ့အခါ ေထာင္၊ မေထာင္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာအစုလိုက္ စကားေျပာၾကတယ္။

လူၾကီးစကား၀ိုင္းက အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးလိုက္ ျငင္းလုိက္ခုန္လိုက္နဲ႔ ဆူညံေနသလို ကေလး၀ိုင္းကလည္း ဆူညံေနခဲ့တယ္။ ကေလးေတြ စကား၀ိုင္းဆူတာ လူၾကီးေတြဆူတာနဲ႔ေတာ့ မတူဘူးေပါ့..။ ဆူရတာက ေျပာသူမ်ားျပီး နားေထာင္သူမရွိလို႔ ကိုယ့္စကားကို က်န္တဲ့သူ နားေထာင္ေအာင္ ေအာ္ေျပာေနၾကလို႔ေလ။

တစ္ေယာက္ေယာက္က ေက်ာင္းကဆရာမအေၾကာင္း၊ သူ႔အိမ္အေၾကာင္း၊ သရဲအေၾကာင္း ဒါမွမဟုတ္ လူၾကီး၀ိုင္းက စကားကို ျပန္ေျပာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ က်န္တစ္ေယာက္ကလည္း သူေျပာခ်င္တာကို ၀င္ေျပာေနတတ္တာမ်ိဳး။ တခါတခါ စကားေတြက ဆက္စပ္မႈမရွိဘူး..။ေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာကလည္း ဟိုေရာက္ဒီေရာက္။ နားေထာင္ခ်င္တဲ့သူက နားေထာင္၊ ကြက္ပ်စ္ေပၚမွာ လဲွရင္း အိပ္ေပ်ာ္တဲ့သူက အိပ္ေပ်ာ္သြားေရာ..။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္။ ကေလးေတြစကား၀ိုင္းက ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္လည္း ခဏပဲ..။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အေတးအမွတ္၊ အေကာက္အခ်ိတ္ မရွိဘူး။ အခ်ိန္တန္ လည္ပင္းဖက္ ကစားၾကတာပါပဲ..။

အဲလိုမ်ိဳးပဲ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီဘေလာ့မွာ စကား၀ိုင္းဖဲြ႔ခဲ့တယ္။ သူတို႔က ကိုယ္ေရးတာကို ဖတ္ေပမယ့္ တခါတခါမွ ကြန္မန္႔ဆိုတာ ၾကားရတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ စီေဘာက္မွာ သူ႔အေၾကာင္းကိုယ့္အေၾကာင္းေျပာ ျပီး တန္းျပန္ၾကလို႔ တခါတခါ ေအာ္ရတယ္။ “ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါ့ပိုစ္ေလးေတာ့ ဖတ္ျပီး ကြန္႔မန္႔ေပးပါဦး”လို႔ (“ေဟ့ေကာင္” ဆိုတာက တအားခ်စ္တဲ့သူေတြမို႔ တမင္ေခၚတာပါ။) ဒါေပမယ့္ သိေနပါတယ္။ ကိုယ္ဘယ္လိုေျပာေျပာ ကိုယ့္ကို အားေပးစကားကလဲြရင္ သူတို႔ ေျပာၾကလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဖူးဆိုတာ..။ သူတို႔က ကိုယ့္ဘေလာ့ထက္ ကိုယ့္ကိုခ်စ္လို႔ အားေပးသူေတြပါ။

တခါေတာ့ သူတို႔က ကိုယ့္ကို ေျမွာက္ေပးတယ္ အဲ... ေတာင္းဆိုလာခဲ့တယ္။ အဲဒါက “စိတ္ပညာ”အေၾကာင္းေတြ ေရးပါလား။ စိတ္ပညာအေၾကာင္း ေရးတာ ဖတ္ေကာင္းတယ္တဲ့။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ေရးတာထက္ စာရင္ သူတို႔စိတ္၀င္စားတာေလး ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္သိတာေလးေတြကို ေရးျဖစ္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့..။ စိတ္ပညာဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႔...။ (စကားမစပ္ လသာညက ပညာေရးစိတ္ပညာကို ေလ့လာေနတဲ့ ေက်ာင္းသူပါ)..။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာလည္း ဒီအေၾကာင္း၊ ဘေလာ့မွာလည္း ဒီအေၾကာင္းဆိုရင္ လူက ေက်ာင္းစာထဲက မထြက္သလို ခံစားရတာေရာ၊ ေက်ာင္းစာထဲကအတိုင္း ေရးရင္ သူတို႔လည္း ပ်င္းသြားမယ္လို႔ ေတြးမိေရာနဲ႔၊ ေရးတဲ့အခါ စကားေျပာသလို ဟိုး.. ကေလးဘ၀က လသာသာ ကြက္ပ်စ္ေပၚမွာ စကားေျပာသလို ေျပာပံုမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာျဖစ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဦးတည္ေရးတာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ဒီလိုျဖစ္တတ္တယ္တဲ့၊ အဲလိုမလုပ္ၾကနဲ႔ေနာ္လို႔ ေနာက္ေျပာင္သလိုလို အတည္လိုလိုနဲ႔ ဆရာၾကီးလုပ္ျပီး အဆံုးသတ္ျဖစ္တယ္။ (ဆရာၾကီးေလသံနဲ႔ ... း)) ။ သူတို႔က တျခားေမဂ်ာမွာ (ေျပာရရင္) အားလံုးက လသာညထက္အတန္းၾကီးသူေတြျဖစ္ေပမယ့္ လသာညရဲ့ ဆရာၾကီးေလသံကို စိတ္မဆိုးခဲ့ဘူးရယ္..။ အရမ္းကို ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့သူေတြပါ။ သူတို႔ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ နာမည္ေတာင္ ေပးထားေသးတယ္.. မူလလက္ေဟာင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားလို႔.. း))

(ဒါနဲ႔ ၾကားျဖတ္ျပီး သတိရလို႔ ေျပာရရင္ လသာညရဲ့ “စိတ္ပညာ”ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ပါ ပိုစ္ေတြကို တျခားေနရာေတြမွာ ေဖာ္ျပထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အခုလို လသာညဆီကေန ကူးယူျပီး တျခားသူေတြကို ျပန္ျပီး ဆက္လက္မွ်ေ၀ေပးသူေတြကို ေက်းဇူးအမ်ားၾကီး တင္မိပါတယ္။ စိတ္လည္း လံုး၀မဆိုးပါဘူး..။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္သိတာေလးကို တျခားသူေတြကို မွ်ေ၀ခ်င္စိတ္ရွိပါတယ္။ တစ္ခုပဲ.. သူတို႔ကို ေတာင္းပန္ခ်င္တာ ရွိတယ္။ ေရးထားတာ အားလံုးဟာ ကိုးကားေလာက္ေအာင္ မခိုင္လံုဘူးဆိုတဲ့အခ်က္ပါ.။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ လသာညဟာ စာသင္သား၊ ေက်ာင္းသားပဲ ရွိေသးတယ္။ ပညာျပည့္၀သူ မဟုတ္ေသးဘူးရယ္..။ အမွားရွိနိုင္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဆက္ေလ့လာခ်င္ရင္ ပိုစ္ေအာက္က referenceေတြကို ဆက္လက္ဖတ္ပါလို႔..ေျပာခ်င္တာပါပဲ။

ေနာက္ျပီး ေရးသူ လသာည လို႔ ေဖာ္ျပေပးပါလို႔လည္း အႏႈးအညႊတ္ ေတာင္းပန္ခ်င္ေသးတယ္။ ပို႔စ္မွာ အမွားရွိရင္ ေရးသူ လသာညကိုယ္တုိင္က အေရးမွားတာမို႔လို႔ အမွားကို လသာညက တာ၀န္ယူလို႔ ရေအာင္လုိ႔ပါ ေနာ္။ လသာညက ကိုယ္ေရးတယ္ဆိုတာကို ဖတ္သူ သိေစခ်င္တာနဲ႔ ပိုစ္တိုင္းေအာက္မွာ “လသာည ျဖစ္ပါတယ္”လို႔ ေရးတတ္တာကို ကူးသူက အဲဒီစာေၾကာင္းေလး တမင္ခ်န္ထားခဲ့တယ္ အံ့ဖြယ့္ းD.။ ဒါနဲ႔ပဲ အခု ပိုစ္ထဲမွာပါ “လသာညက”လို႔ ထည့္ေရးျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါေတာ့ အလုပ္ရႈပ္ခံျပီး မဖ်က္ဘူးထင္တာပဲ.. :)

ေဆာရီး..။ စကားက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ရယ္..။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာသားပဲ..။ ေအးေအးေဆးေဆး အာလူးဖုတ္တာလို႔ ..။ ျပန္ေကာက္မွ စကားက ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ..။ ေအာ္.. အရင္တုန္းက အေၾကာင္းေလးကို ျပန္လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ေျပာေနတာ..။ ဟုတ္တယ္... အတိတ္ဆိုတာ အတိတ္ပဲဆိုေတာ့ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးပဲ ေျပာနိုင္ေတာ့တယ္..။ အင္း.. ဒါနဲ႔ လြမ္းရတဲ့ဖီလင္က တခါတခါ လူကို ႏႈးညံ့ေစတယ္ဆို.. ။ မျဖစ္နိုင္ဘူး.. လြမ္းစိတ္က လူကို စိတ္ဓါတ္က်ေစတယ္လို႔ပဲ သတ္မွတ္တယ္။ လူက ရင့္က်က္သင့္ျပီလို႔ ေတြးေနေပမယ့္ စိတ္က ကေလးစကား၀ိုင္းကိုပဲ လြမ္းလြမ္းေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြက ..အတိတ္မွာ တကယ္က်န္ခဲ့ျပီ ..။ မရနိုင္ေတာ့ဘူး..။ ဒီေတာ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ လြမ္းတဲ့ဖီလင္ကို အဆံုးသတ္တာပဲ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား..ေနာ္ သူငယ္ခ်င္း ။



နားေထာင္ေပးသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..။ ေကာ္ဖီေလး ေသာက္သြားပါဦး.။ ေကာ္ဖီေတာင္ ေအးသြားျပီလား သိဘူး..ေဆာရီး......။

လသာည ( ၃- ၆- ၂၀၁၀)