လြတ္လပ္မႈကို ခံုမင္သြားျပီ..

ျမင့္မားတဲ့ ေနာ္ေ၀းေတာင္တန္းၾကီးက အျမဲ ႏွင္းဖံုးေနသလို ေႏြရာသီဆိုရင္လည္း တညလံုး ေနထြက္ေနတတ္တယ္။ သာယာတဲ့ ေႏြရာသီတစ္ခုမွာ.. နက္ေမွာင္တဲ့ မ်က္၀န္း၊ အညိဳေရာင္ေတာက္ေတာက္ ႏႈးညံတဲ့ အေမြးေတြပိုင္ဆိုင္တဲ့ရိန္းဒါး သမင္ေလး ကီလိ ဟာ သမင္အုပ္စုနဲ႔အတူ Laplander လူမ်ိဳး သခင္ေတြဆီမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့တယ္။ Laplander လူမ်ိဳးေတြက fjord ေဒသတစ္ေလွ်ာက္ ခရီးလွည့္လည္ သြားလာေနၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ ခရီးသြားရင္း ကီလိရဲ့သခင္ေတြက တဲၾကီးေတြ ေဆာက္ျပီး စခန္းခ်တဲ့အခ်ိန္ ကီလိတို႔ကို အနားေပး လႊတ္ေပးေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာ ကီလိရဲ့ အေပ်ာ္ဆံုး အခ်ိန္ေတြပါပဲ..။

ေႏြရာသီကုန္ခါနီး တညေနမွာ ကီလိဟာ စခန္းခ်ရာတဲေနာက္က ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေျပးေနခဲ့တယ္။ ပါးလႊာတဲ့ ႏွင္းလႊာခ်ပ္ေတြေပၚကို ခုန္ေက်ာ္လိုက္၊ ျမစ္က်ဥ္းကိုျဖတ္ေျပးလိုက္နဲ႔ တအားေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။တခ်ီမွာေတာ့ ရုတ္တရက္ ကီလိဟာ ေျခေခ်ာ္ျပီး ႏွင္းေစာက္တစ္ခုထဲကို ဒလိမ့္ေခါက္ေကြး က်သြားခဲ့တယ္။ ျပန္တက္ဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္က အသည္းခိုက္ေအာင္ နာေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေျဖးညင္းစြာ တေရြ႔ေရြ႔ ေထာက္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း စခန္းဘက္ကို လွည့္ျပန္ခဲ့တယ္။

ေျခေထာက္နာေနတာမို႔ အခ်ိန္အမ်ားၾကီးေနာက္က်ျပီးမွ စခန္းကုိျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူေၾကာက္ရံြတုန္လႈပ္သြားမိတယ္။ စခန္းမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ပါ။ သူ႔သခင္ေတြက တဲေတြကိုဖ်က္သိမ္းျပီး သူ႔မိသားစု အေဖာ္သမင္ေတြကို ေခၚလို႔ တျခားကို ထြက္သြားႏွင့္ၾကျပီ။ ေမြးကတဲက တခါမွ တစ္ေယာက္တည္း မေနဖူးတဲ့ ကီလိဟာ ေၾကာက္ရံြတုန္လႈပ္စြာ ေဆာက္တည္ရာမရ ေအာ္ဟစ္မိတယ္။ သူ႔သမင္အုပ္ထဲက အၾကီးေတြေျပာသလိုဆိုရင္ မၾကာခင္ဆို ေဆာင္း၀င္ေတာ့မယ္။ ေဆာင္းမ၀င္ခင္ သမင္အုပ္ေတြနဲ႔သာ မေတြ႔ရင္ ေမွာင္မိုက္တဲ့ ေဆာင္းညေတြမွာ သူတစ္ေကာင္တည္း ဘယ္လိုရွင္သန္ရမလဲ....

သင္းကြဲသမင္ေလး ကီလိဟာ သူ႔ေရွ႔က ထြက္သြားတဲ့ သူ႔သခင္မ်ားနဲ႔ သမင္အုပ္ရဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ေျခရာခံျပီးလုိက္ခဲ့တယ္။ ထြက္သြားတဲ့အဖဲြဟာ ျမန္လြန္းလို႔ သူဘယ္လိုမွ မွီေအာင္ မလိုက္နိုင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ျပီး သူက ေျခေထာက္နာေနခဲ့တယ္ေလ..။ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ႏွင္းေတြက က်လာျပီ။ အသည္းခိုက္ေအာင္ ေအးတဲ့ ႏွင္းဖတ္ေတြက သည္းသည္းမဲမဲ က်ေနတာေၾကာင့္ တုန္ခိုက္ေအာင္ ေအးေနခဲ့တယ္။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ျမင္ျမင္သမွ် ျဖဴေဖြးေနတယ္။ သူေျခရာခံေနတဲ့ သူ႔သခင္ေတြရဲ့ ေျခရာေတြလည္း ႏွင္းေတြေအာက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီျဖစ္တယ္။ သူ ရပ္ျပီး ေဘးဘီ၀ဲယာ မ်က္လံုးေစြၾကည့္လည္း သူ႔မိသားစု ရဲ့ အရိပ္အေယာင္ဆိုတာ လံုး၀မျမင္ရေတာ့ဘူး။ သူလမ္းေပ်ာက္ျပီ..။ သူဘာဆက္လုပ္ရမလဲ..။ ေၾကာက္ရြံအားငယ္စြာ သူေအာ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ဘာတုန္႔ျပန္သံမွ မၾကားရေတာ့ဘူးရယ္...။

သဘာ၀အသိေၾကာင့္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူရပ္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ပုန္းခိုစရာ ရွာရမယ္ဆိုတာ သူေတြးမိလာတယ္။ ေဆာင္းတြင္းကို သူတစ္ေကာင္တည္း ဘယ္လိုမွ မျဖတ္သန္းနိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးကို ေဖ်ာက္လုိက္ရင္း ေရွ႔ကို တလွမ္းခ်င္းတလွမ္းခ်င္း ေရြ႔လာခဲ့တယ္။

တေန႔ထက္တေန႔ ႏွင္းေတြက ပိုပိုျပီး သိပ္သည္းစြာက်လာျပီ။ ေန႔ေတြကလည္း ေမွာင္သထက္ေမွာင္လာျပီ။ ကီလိရဲ့ အေမြးေလးေတြကလည္း ေတာက္ေျပာင္တဲ့ အညိဳေရာင္နုနုကေန ႏွင္းေရာင္လို ျဖဴဆြတ္လို႔ ေနပါျပီ။ တရက္ျပီးတရက္ တေန႔ျပီးတေန႔ ရက္ေတြလေတြ ၾကာလာခဲ့ျပီ..။ သူလည္း အႏၱရယ္အေတြ႔အၾကံဳအမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ဆက္လက္ရွင္သန္ ရပ္တည္နိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနခ့ဲတယ္။ ဆက္လက္လည္း ၾကိဳးစားဆဲ...။

တၾကိမ္မွာေတာ့ ရွည္လ်ားျပီး ေခ်ာေမြေျပာင္လက္ေနတဲ့ ႏွင္းေလွ်ာေစာက္ရွည္တစ္ခုေပၚကေန မိသားစုကို လြမ္းဆြတ္စြာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ေငးၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟာ.. လူတစ္ခ်ိဳ႔ ႏွင္းေလွ်ာစီးေနၾကတာပါလား.။ သူတို႔ဟာ သူေဘးကေန ျဖတ္သြားတာကို ေငးရင္း လူေတြသြားတာ သိပ္ျမန္တာပဲလို႔ သေဘာက်ေနမိတယ္။ လူေတြက ခဏေလးနဲ႔ ေတာင္ေပၚကိုတက္လိုက္ ေတာင္ေအာက္ကို ဆင္းလိုက္နဲ႔..ျမန္လုိက္တာ၊ အရမ္းကို ျမန္တာပဲ။
တခါမွာ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က ႏွင္းေလွ်ာစီးရင္း သူ႔ေဘးနား ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ သူ႔ကိုရယ္ျပျပီး အနားထိကပ္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ သူအိပ္ကပ္ေလးထဲက အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔ကို ထုတ္ေကၽြးတယ္။ ကီလိက မုန္႔ကို ပါးစပ္နဲ႔ လွမ္းဟပ္လိုက္ေတာ့ သူမေလးက လက္ကို ေ၀ွ႔ယမ္းလို႔ သူေဘးက လ်င္ျမန္စြာ ထြက္ေျပးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။

အဲဒီညက ၀ံပုေလြတစ္အုပ္က ၀ိုင္းလိုက္လို႔ သူေသေျပးရွင္ေျပး ထြက္ေျပးခဲ့ရတယ္။ သူတို႔က ႏွင္းေတြကို ျဖတ္လို႔ သူေနာက္က သူေမာတဲ့အထိ လုိက္ဖို႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လိုက္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကီလိက ဒီေဆာင္းတစ္ခုလံုး ေျပးလႊားအသက္ရွင္ခဲ့သူျဖစ္လို႔ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက သန္မာၾကံ့ခိုင္စြာ လ်င္ျမန္စြာ ေျပးနိုင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့.. သူ႔ရဲ့ေျခေထာက္ေတြက သူ႔အသက္ကို ကယ္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကီလိက ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆက္လက္ေျပးေနခဲ့တယ္၊ ရြရြေလး ဖြဖြေလး...ေလ..။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ သူက ေတာင္ေပၚကေန ေတာင္ေအာက္ကို ငံုၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ သူ႔မ်က္လံုးကို သူမယံုၾကည္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ ေအာက္မွာ သူရက္ေပါင္းမ်ားစြာ လြမ္းဆြတ္ခဲ့့ရတဲ့ သူမိသားစု နဲ႔ သူ႔သခင္တို႔ စခန္းခ်ေနပါတယ္။ သမင္အုပ္က အုပ္စုလိုက္ တေရြ႔ေရြ႔အစာစားရင္း အနားယူေနၾကတယ္။ လူေတြကလည္း ဟိုနားတစု ဒီနားတစု တဲၾကီးေတြေဆာက္ေနၾကတယ္.။

ကီလိဟာ သူတခ်ိန္ခိုလံႈခဲ့ဖူးတဲ့ သမင္အုပ္ကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ သူ႔ေနာက္ဖက္က ေတာင္ကုန္းကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ ေဆာင္းတြင္းတစ္ခုလံုး ခိုလံႈခဲ့တဲ့ ဒီေတာင္ကုန္းမွာ သူဟာ အထီးက်န္စြာ ေနခဲ့ရတယ္။ အႏၱရယ္လြတ္ေအာင္ ေသေျပးရွင္ေျပး ေျပးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလို အသက္ေဘးနဲ႔ လုေျပးရတဲ့တစ္ခါၾကံဳတိုင္း သူတစ္ခါ အားသန္လာခဲ့တယ္။ သူေတြ႔ၾကံဳခဲ့တဲ့ အေတြ႔႕အၾကံဳမ်ားက သူ႔ကို ပိုျပီးစိတ္ဓါတ္ၾကံခိုင္ေစခဲ့တယ္။ သူ႔အတြက္ ဘ၀နဲ႔ရင္းခဲ့တဲ့ ျပိဳင္ပဲြမ်ားပါ။

သူသာ သမင္အုပ္ထဲမွာ ေနခဲ့ရရင္ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ လံုျခံဳစြာ ေနရမွာ အေသအခ်ာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူအခု မသြားခ်င္ေတာ့ပါ။ သူလိုခ်င္တာ လြတ္လပ္မႈပါ။ မၾကာခင္ ေႏြဦးေရာက္ေတာ့မယ္။ ေႏြဦးမွာ လြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္နိုင္ေတာ့မယ္။ ဘယ္အႏၱရယ္ကိုမွလည္း သူမေၾကာက္ေတာ့ပါ။ သူ စြန္႔စားမႈကို ေပ်ာ္ပိုက္သြားျပီ။ တခါတေလ အႏၱရယ္နဲ႔ ၾကံဳရနိုင္လည္း တခါတေလ ၾကင္နာမႈတခ်ိဳ႔တေလကိုေတာင္ သူရနိုင္ေသးတယ္။

ဒီေနာက္ေတာ့ စခန္းဘက္ကို သူ ေက်ာခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ သူတေဆာင္းခိုလံႈခဲ့၊ က်င္လည္ခဲ့ေသာ အႏၱရယ္ေပါင္းစံုရာဘ၀ေတြရွိရာ အရိုင္းေတာင္ကုန္းဆီ ..ေျပးေလွ်ာက္ရင္း သင္းကဲြဘ၀ျဖစ္လည္း ရွိပါေစေတာ့.. ၾကံဳရာဘ၀ေတြမွာ ၾကံဳသလို သူေပ်ာ္ေအာင္ ေနတတ္သြားျပီ...။

လသာည.. ျဖစ္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္..။ ။ English Street Reading, no. 183, lesson-16 Reindeer Winter!!ကို ဘာသာျပန္တာပါ။
Laplander လူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း အေသးစိတ္က ဒီေနရာမွာ)
Reindeer သမင္ေတြအေၾကာင္း အေသးစိတ္က ဒီေနရာမွာ)