အၾကင္နာကို ၀ယ္ဖူးခဲ့ျပီ

“သမီးတို႔ လာလာ။ အေမ့ဆိုင္ကေလ အင္တာနက္မွာေတာင္ အၾကိမ္ ၂ေသာင္းေက်ာ္ ေဖာ္ျပခံရတာ။ NHKကေတာင္ လာလာျပီး အင္တာဗ်ဴးတယ္။ အေမက ေသခ်ာခ်က္ထားတာမို႔လို စားသြားစမ္းပါ။ အရမ္းေကာင္းတာ။ ဒီနားက ဘယ္သူ႔ကုိေမးေမး၊ အေမ့နာမည္ ေျပာလိုက္၊ လူတိုင္းသိတယ္။”

ဂ်ပန္တုတ္ထိုးဆိုင္တန္းေရွ႔က ျဖတ္အေလွ်ာက္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲက အဖြားတစ္ေယာက္ထြက္လာျပီး ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတုတ္ထိုးဆိုင္တန္းက ျမန္မာျပည္မွာ ပဲြေစ်းဆိုင္ေတြလို ခပ္နိမ့္နိမ့္တဖက္ရပ္ တဲသာသာေလးပါ။ ဆိုင္ေလးေတြက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တဖက္ ၅ဆိုင္ရွိျပီး တုတ္ထိုးဆိုင္ခ်ည္းပဲ။

သူငယ္ခ်င္းက “ဘယ္လိုလဲ နင္စားမွာလား”လို႔ လွမ္းေမးတယ္။
ဗိုက္ကသိပ္မဆာေသးတာမို႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေကာ္ဖီဆိုင္ပဲ ထိုင္ဖို႔ စိတ္ကူးရွိတာမို႔ ျပန္လွည့္ဖို႔ လုပ္ေပမဲ့..

“ လာပါ၊ စားၾကည့္ပါဦး။ အေမကေလ ဆိုင္ျဖစ္လုပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္သားသမီးေတြကို ခ်က္ေကၽြးသလို ေစတနာေတြထည့္ခ်က္ထားတာ။”

အေမကလို႔ (အိုခါးစံကလို႔) အၾကိမ္မ်ားစြာ ထည့္ေျပာေနတဲ့ ၾကင္နာတဲ့ အျပံဳးပိုင္ရွင္ရဲ့ စကားအဆံုးမွာ ကိုယ္ဘယ္လိုမွ မျငင္းနိုင္ေတာ့ပဲ ထိုဆိုင္ထဲကို လွမ္း၀င္လိုက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ျပံဳးစိျပံဳးစိနဲ႔ ၀င္လိုက္လာတယ္။

ကိုယ္က ရယ္ရင္း “ဘာလဲ ဘာလို႔ ျပံဳးေနတာလဲ။ အေမ့အိမ္က တုတ္ထိုးကို စားမလို႔ေလ..”လို႔ ေျပာေတာ့..
သူငယ္ခ်င္းက သေဘာတက် ထပ္ျပံဳးရင္း
“ေျပာတတ္တယ္ေနာ္ သူက... ေစတနာေတြ ထည့္ခ်က္ထားတာတဲ့..။ ဒါနဲ႔ နင္က အစကေတာ့ တုတ္ထိုး မၾကိဳက္ဘူးဆို..”

သူကို႔ ရွင္းမျပခင္ ခပ္တည္တည္ ခံုေပၚကို အရင္ အက်အနတက္ထိုင္လိုက္ခ်ိန္ ဆိုင္ရွင္အိုးခါးစံက ၀င္ေျပာပါတယ္။
“အို.. အေမ့တုတ္ထိုး မစားဖူးလို႔ပါ။ စားမိရင္ ေန႔တိုင္းလာစားခ်င္သြားမွာ။ ကဲ.. ေရာ့..စား”

ေျပာေျပာဆိုဆို တုတ္ထိုး တပန္းကန္စီက ႏွစ္ေယာက္သားေရွ႔ ေရာက္လာပါတယ္။ ဂ်ပန္က တုတ္ထိုးက အသားတစ္မ်ိဳးတည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဂ်ပန္တုတ္ထိုးကို (おでん)လို႔ ေခၚပါတယ္။ အစားအစာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လသာညက ဗဟုသုတ နည္းပါတယ္။ တုတ္ထိုးက အခုဓါတ္ပံုထဲက အရာေတြပဲလို႔ပဲ မွတ္ထားေပးပါ။ အဲဒီမွာ အ၀ါေရာင္ေလးက ခါရရွိလို႔ ေခၚတဲ့ နည္းနည္းပူရွိန္းတဲ့အရသာမ်ိဳးရွိ အရာပါ။

“စား သမီး။ သမီးတို႔နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ။ စားေကာင္းတယ္မို႔လား။ ဒါေၾကာင့္ အေမ့ဆိုင္က နာမည္ၾကီးတာေလ”
သူငယ္ခ်င္းက “ အခုက ေန႔လည္မို႔လို ထင္တယ္။ လူရွင္းေနတယ္ေနာ္”
“ဟုတ္တယ္။ ညေနေစာင္းလာရင္ အခုလို အေမနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာလို႔ မရဘူးေပါ့။ သမီးတို႔က ကံေကာင္းတာ။ မေန႔ကဆို NHKက လာတာ.သူတို႔က ေျပာတယ္ အေမက အရမ္းၾကင္နာတတ္တာပဲတဲ့။ ဟုတ္တယ္ေလ သမီးရယ္ ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ကိုယ့္သားသမီးေတြလို႔ ေတြးလိုက္ရင္ တုတ္ထိုးကို သားသမီးအတြက္ခ်က္တာျဖစ္သြားတာေပါ့။ အေမ့တုတ္ထိုးမွာ အၾကင္နာပါတယ္ေလ...”

ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဆိုင္ရွင္ အိုခါးစံတို႔ စကားေျပာတာကို တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ရင္း ျမန္မာျပည္က အေမ့အိမ္ကို လြမ္းမိေနတယ္..။ အေမလည္း ဒီလိုပဲ ထမင္း၀ိုင္းမွာ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ယပ္တခပ္ခပ္နဲ႔ ဂရုစိုက္တတ္တာ...

ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္လြမ္းေကာင္းေနခ်ိန္မွာ အိုခါးစံက ေနာက္တစ္ပန္းကန္ လာခ်ေပးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ အိမ္လြမ္းေကာင္းေနေတာ့ တုတ္ထိုးထဲက အသားတုတ္ထိုးကို ပဲ နည္းနည္းစားျဖစ္တယ္။ က်န္ေနတာကို ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္း မသိခင္ သူငယ္ခ်င္းက က်န္တာကို ကူစားေပးသြားလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ က်န္ေနရင္ အိုးခါးစံကို အားနာစရာေလ..၊

ဒီလိုနဲ႔ တစ္နာရီေလာက္ၾကာသြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ျပန္ဖို႔ အခ်က္ျပတယ္။ ထျပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ က်သင့္ေငြကို ရွင္းဖို႔ အိုခါးစံဆီ ဘယ္ေလာက္က်လဲလို႔ ေမးလိုက္တယ္။
“ယမ္း၃၅၀၀က်ပါတယ္”
သူငယ္ခ်င္းက တိုးတိုးကပ္ျပီး “ဟယ္.. ေစ်းၾကီးတယ္ေနာ္..။ ဒါေပမဲ့ စားေကာင္းတာပဲဟာ။ နင္စိုက္ေပးႏွင့္ေနာ္”တဲ့ ။

ဒါနဲ႔ ေကာင္တာနဲ႔ နီးတဲ့ ကိုယ္က ယမ္း၃၅၀၀လံုးကို ရွင္းပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ အိုးခါးစံက ..
“ဟုတ္ဖူးေလ။ တစ္ေယာက္ကို ယမ္း ၃၅၀၀ေလ သမီးရဲ့”
“ဟိုက္............................? ”
“ယမ္း ၇၀၀၀ က်တယ္”
“ေအာ္... ဟုတ္”
ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ သူကလည္း ကိုယ့္ကို ၾကည့္ရင္း ျပံဳးစိျပံဳးစိျဖစ္ေနတာမို႔ သေဘာေပါက္စြာ ကိုယ္ပါေရာျပီး ရယ္ခ်လိုက္တယ္။
“ဟားဟားဟားဟား”
ဟဲဟဲ..ရယ္သံက အဆံုးမွာ တုန္ေနသလိုပဲ။

ေငြရွင္းျပီး ဆိုင္ထဲက အထြက္မွာ ဆိုင္ထဲမွ အေမက လွမ္းေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။
“ေနာက္လည္း လာစားေနာ္။ အေမက ဆိုင္ခ်က္မဟုတ္ဘူး။ သားသမီးေတြအတြက္ ခ်က္သလို ခ်က္ထားတာ၊ ေန႔တိုင္းလာစားလည္း ရတယ္သိလား”

ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေနာက္ကို တျပိဳင္တည္း လွည့္ျပီး ျပိဳင္တူေျပာလိုက္တယ္။
“ ဟိုက္.. အာရိကတိုး ဂိုးဇိုင္းမတ္ရွိတ..............................................................အ”
:'(

မွတ္ခ်က္။ ။ အျပင္မွာ အသားတုတ္ထိုး တစ္ခု ယမ္း၁၅၀နဲ႔ မုန္လာဥျဖဴပါ ေပါင္းစံုတုတ္ထိုးကေတာ့ တစ္ေခ်ာင္းကို ယမ္း၈၀ေလာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီဆိုင္မွာ မွတ္မွတ္ရရ အသားတုတ္ထိုး ၂ေခ်ာင္းနဲ႔ မုန္လာဥပါ ေပါင္းစံုတုတ္ထိုးက ၈ေခ်ာင္းကိုပဲ စားခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ဆို ေစ်းၾကီးလြန္းေတာင္ ယမ္း၂၀၀၀ထက္ ပိုမက်တတ္ပါဘူး။ ဒီဆိုင္ကေတာ့ ၃၅၀၀ေတာင္ က်တာမို႔ တုတ္ထိုးခ အျပင္ သူမရဲ့ အေျပာခ်ိဳခ်ိဳ အၾကင္နာအတြက္ ေပး၀ယ္ခဲ့ရသလိုမ်ိဳးပါ။ ယမ္း ၃၅၀၀ဆိုေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ ထမင္း၅နပ္စာမကတဲ့ မုန္ဖိုး။
အို.. ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေမ့ေမတၱာကို တေန႔ခင္းေလာက္ ရလိုက္တာေပါ့။

အဲဒီလိုမ်ိဳး.. လသာညေတာ့ အၾကင္နာကိုလည္း ၀ယ္ဖူးသြားခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း အေမ့လြမ္းခ်ိန္ (ကံေကာင္းစြာ?) အခုလို အၾကင္နာေရာင္းသူနဲ႔ ေတြ႔ရင္ လသာညကို သတိရလိုက္ၾကပါဦးေနာ္။ :P

လသာည.. ျဖစ္ပါတယ္။