အားလပ္ရက္မွာ မိုးေအးေအးနဲ႔ ဇိမ္နဲ႔ ဖတ္လို႔ရေအာင္ ဘာသာျပန္စံုေထာက္၀တၱဳရွည္ရွည္ေလးကို တင္လိုက္တယ္။ (ဟိ ရွည္ရွည္မၾကိဳက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးမ်ား ေဆာတီး ေနာ္ ဒီတခါေခြးလႊတ္ပါ။ .. :D)
ဒီပို႔စ္ကေတာ့ တကယ္က အသစ္မဟုတ္ပါဘူး။ လသာည ဆိုတဲ့ဒီဘေလာ့ကို စဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းတုန္းက ျမန္မာစာ မရိုက္တတ္ေသးလို႔ လက္ညိဳးနဲ႔ စာလံုးတစ္လံုးခ်င္းရိုက္လို႔ ေရးခဲ့တ့ဲ ပထမဆံုးဘာသာျပန္ပို႔စ္ပါ။ ဂ်ပန္စာလည္း မကၽြမ္းေသးေတာ့ အဘိဓါတ္စာအုပ္နဲ႔ ၅ရက္ဆက္တိုက္ ဘာသာျပန္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ့္ရဲ့ အားစိုက္ဘာသာျပန္မႈေလးကို အားေပးလက္ခုပ္တီးခဲ့သူစာဖတ္ပရိတ္သတ္က ၃-ေယာက္ၾကီးမ်ားေတာင္ ရွိခဲ့တယ္။ (နာမည္ေျပာေတာ့ဘူး.. သက္ဆိုင္ရာသူေတြက သိျပီးသားဆိုေတာ့.. :D)။ အဟား....၀တၱဳေၾကာ္ျငာ၀င္တာ မ်ားသြားျပီ အရင္တုန္းက အေၾကာင္းေတြကို ျပန္လြမ္းမိလို႔ပါ။
အပိုင္းခဲြမတင္ခ်င္လို႔ အကုန္တင္လိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ရွည္သြားတယ္။ တကယ္ေဆာရီးေနာ္။ အခ်ိန္မရရင္ ေနာင္ေအးေအးေဆးေဆး ရွိမွ လာဖတ္ သိလား။ ရတယ္.. အခု ေကာ္ဖီေသာက္သြား.... :D
အပိုင္း(၁)
တေန႔မွာ ပေရာ္ဖဆာတစ္ေယာက္သည္ ေက်ာင္းသင္ခၤန္းစာကို စိတ္ပါလက္ပါ သင္ၾကားေနရင္းမွ မိမိရဲ့အတန္းသားမ်ားကို ဂရုစိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူကသာ စိတ္ပါလက္ပါ သင္ၾကားေနတာ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ စကားေျပာတဲ့သူကေျပာ၊ အိပ္တဲ့သူကအိပ္၊ မုန္႔စားတဲ့သူကစား၊ ေဆာ့တဲ့သူကေဆာ့ေနၾကလို႔ပါလား.. သူ ေခါင္းကို ခါရမ္းလိုက္တယ္။ “ဒီပံုစံအတိုင္းသာဆိုရင္ လူေတြရဲ့အနာဂတ္ဟာ မလြယ္ပါလား၊”
ေနာက္မ်ားမၾကာခင္ေန႔တေန႔မွာပဲ ၿမိဳ ႔ႀကီးတစ္ၿမိဳ ႔ ရဲ့ ၿမိဳ ႔လယ္ေခါင္က ရုပ္ရွင္ရံုႀကီးတစ္ရံုေရွ ႔ မွာ လူတစ္ေယာက္သည္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္္းမွ အကၤ်ီကို အလိုလိုမီးစြဲေလာင္ျပီး လဲက်သြားတယ္။ ရုပ္တရက္အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္မွ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားသည္ အံအားသင့္ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲ ထိုသူသည္ ၾကီးမားတဲ့ မီးေတာက္ထဲမွာ “ကယ္ၾကပါ၊ ကယ္ၾကပါ”လို႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္ရင္း သံုးမိနစ္အတြင္း ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ လူမ်ားအံအားသင့္သြားၾကတယ္။
ပေရာ္ဖက္ဆာလည္း သြားၾကည့္လိုက္တယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္ရင္း မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ လူေတြအနည္းငယ္တုန္လႈပ္သြားၾကရွာမွာပဲလို႔ သူေတြးေတာေနမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာၿပီးေနာက္ ၎ၿမိဳ ႔မွ လူ၃၀၄ေယာက္သည္ အလိုလိုေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ မိသားစုမ်ားမွာ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ရွာေဖြပါေသာ္လည္း သတင္းအစအနမွ မရခဲ့ၾကပါ။ ၿမိဳ ႔၏ သက္ဆိုင္ရာအာဏာပိုင္မ်ား၊ ရဲစံုေထာက္မ်ားမွာလည္း ခရီးသြားကုမဏီမ်ား၊ သဘာ၀ ေဘးအႏၱရာယ္ ကာကြယ္ေရး ႏွင့္စံုစမ္းေရး အဖဲြ႔အစည္းမ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ လူ၃၀၄ေယာက္ရဲ့ သတင္းကို ပိုက္စိတ္တိုက္ ရွာေဖြေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၂ ရက္တိတိ ၾကာသြားခဲ့တယ္။ လူ၃၀၄ ေယာက္ကိုေတာ့ သတင္းအစအနေပ်ာက္လို႔ ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။
“လူ ၃၀၄ ေယာက္ဘယ္ကို ေရာက္သြားတာလဲ”
အပိုင္း (၂)
စံုေထာက္ေက်ာ္ မစၥခိနျဖစ္ပါတယ္။ သူမက ရုပ္ရွင္ရံုတစ္ရံုထဲမွာ ဒီတစ္ပတ္ျပသခဲ့ေသာ ရုပ္ရွင္ကားေတြကို တစ္ကားၿပီး တစ္ကားထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
“အင္း..ဒီတစ္ပတ္ျပသခဲ့ေသာ ရုပ္ရွင္ကားေတြထဲက အက္ရွင္ကားကႏွစ္ကား၊ အိမ္ေထာင္ေရးကားက တစ္ကား ႏွင့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကားက တစ္ကားပဲ”
သူ႔ေနာက္လိုက္က “မစၥခိန ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဟိုကိစၥစံုစမ္းဖို႔ ၾကန္႔ၾကာေနမယ္ ခင္ဗ်။” သူမက“အဲဒါအသာထားစမ္းပါ။ ဒီကားကို အရင္ဖြင့္စမ္း။ ဒီကားက ရယ္ရတယ္။ ဟာသကား”
ဇာတ္လမ္းက သူမကို တ၀ါး၀ါး ပဲြက်ေစခဲ့ပါတယ္။ တ၀ါး၀ါး ရယ္ေနတဲ့သူ ကို သူေနာက္လိုက္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေခါင္းခါေနလိိုက္တယ္။
အင္း.... ဒီေလာက္အေရးႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမိုလို႔ ရယ္ေနႏိုင္တယ္ေနာ္။
ေနာက္ကား၂ႏွစ္ကားကိုလည္း သူမဆက္ၾကည့္ပါတယ္။ ေနာက္၂ကားက အလြမ္းအေဆြးကား၊ ဒီကားမွာေတာ့ စံုေထာက္ႏွင့္အတူ သူေနာက္လိုက္ပါ မ်က္ရည္သုတ္ရင္း ဇာတ္ကားကို ဆံုးေအာင္ ၾကည့္လိုက္ၾကပါတယ္။
၄ ကားေျမာက္ ေနာက္ဆံုးကားကေတာ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ အေၾကာင္း ကို ျပသထားျခင္းျဖစ္ပါတာယ္။ ေတာေတာင္ေရေျမ သဘာ၀အေၾကာင္း ႏွင့္ သတၱ၀ါေတြရဲ့ ျဖစ္စဥ္ကို ျပသထားတာျဖစ္ပါတယ္။
ပထမ၃ကားေလာက္ စဲြေဆာင္မွု မရိွခဲ့ပါဖူး။ ေနာက္လိုက္ကေတာ့ ၾကည့္ရင္းမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ စံုေထာက္မစၥခိနကေတာ့ ဒီဇာတ္ကားက သူမအတြက္ စဲြေဆာင္မႈအရိွဆံုးလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ “ေကာင္းလိုက္တဲ့ ဇာတ္ကား”
သူမက ေနာက္လိုက္ဖက္ကို လွည့္လို႔ “ ဒီဇာတ္ကားကို တည္းျဖတ္သူ ဟာ ဘယ္သူျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို လိုက္လံစံုစမ္းၿပီး၊ ဖမ္းလိုက္ပါ။ အဲဒါ လူ၃၀၄ေယာက္ ေပ်ာက္ဆံုးမႈ႔ အတြက္ အဓိကတရားခံပဲ”။
“ဗ်ာ”
ဟုတ္ပါတယ္။ ထိုတရားခံဆိုသူကို ဖမ္းလိုက္ျပီးသိပ္မၾကာခင္မွာပဲ နာရီပိုင္းအတြင္း ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ လူ၃၀၄ ေယာက္ ကို ၿမိဴ့လယ္ေခါင္ ရုပ္ရွင္ရုံႀကီးေဘးရိွ ေျမေအာက္အခန္းႀကီးအတြင္းမွာ ျပန္ေတြ႔ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ လူ၃၀၄ ေယာက္ ေပ်ာက္ဆံုးမႈ တရားခံကေတာ့ ပေရာ္ဖက္ဆာ မစၥတာ တနက ျဖစ္ပါတယ္။
အပိုင္း (၃) ပေရာ္ဖက္ဆာမစၥတာတနကရဲ့ လူသားႏွလံုးသားကို ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း သုေတသနစီမံကိန္း
ပေရာ္ဖဆာ မစၥတာ တနက ရဲ့ အျမင္မွာ လူေတြဟာ ဘာကိုမွ အေလးအနက္ ထားၾကတာမေတြ႔ဖူး။
သဘာ၀ေလာကႀကီးရဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြကို တကယ္ဆို လူသားေတြက ဖန္ဆင္းေနတာ။ သဘာ၀ေလာကႀကီးက တကယ္ဆို အရမ္းလွပတာပါ။ ေတာေတာင္ေရေျမ အားလံုးက လူသားေတြအတြက္ လိုတရအိုးႀကီးဆိုရင္လည္း မမွားဖူး။ လူသားေတြအတြက္ ရွင္သန္ဖို႔ ေရ၊ေလ၊ေျမေတြ ေပးထားတယ္။ လူသားေတြအတြက္ စားနပ္ရိကၡာအျဖစ္ သဘာ၀သီးႏွံနဲ႔ သားေကာင္ေတြ ဖန္းတီးေပးထားတယ္။ အလွအပအျဖစ္ သဘ၀ရွဳခင္း၊ ေတာေတာင္ပန္းမန္ ေတြ ေပးထားတယ္။
ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႔ လူေတြက ေလာဘတက္ၿပီး ပိုလွေအာင္၊ ပိုေကာင္းေအာင္ ဆိုၿပီး သူဘာသာလွေနတဲ့ ဒီကမၻာႀကီး ကို ျပဳျပင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ဒီလိုၾကိဳးစားၾကေတာ့ ကမၻာႀကီး မွာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးရဲ့ ဆႏၵအမ်ိဳးမ်ိဳးအရ အစမ္းသပ္ခံႀကီး အျဖစ္နဲ႔ ဘ၀အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ျဖစ္စဥ္အမ်ိဳးမ်ိဴး ေျပာင္းလဲေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုသာ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေလာကႀကီးဟာ မၾကာခင္ လံုးပါးပါးၿပီး၊ ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မယ္။
တကယ္ဆို ဒီကမၻာႀကီး ရဲ့ အေကာင္းအဆိုးကို လူသားေတြကပဲ လုပ္ၿပီး၊ လူသားေတြပဲ ခံစားေနရတာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ လူသားအားလံုးက ဒီကမၻာႀကီးအတြက္ အေကာင္းဆံုးကို စိတ္တူကိုယ္တူ ႏွလံုးသားတူ နဲ႔ လုပ္ဖို႔အခ်ိန္တန္ေနၿပီ။ အခုေတာ့.. ဒီကမၻာႀကီး ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မယ္ အေရးကို ဘယ္သူမွ အေလးအနက္ မထားၾကဖူး။ စားလိုက္၊ေသာက္လိုက္၊အိပ္လိုက္္ နဲ႔ ေနေနၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က လူသားအားလံုးကို စိတ္တူကိုယ္တူ ႏွလံုးသားတူ ျဖစ္ေအာင္ ႏွလံုးသားကိုထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔အတြက္ ပထမဆံုးစမ္းသပ္ခ်က္ ကို လုပ္ေဆာင္ၾကည့္လိုက္တာပါ၊
ဟားဟားဟား...ေအာင္ျမင္သြားတယ္ေလဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။
အခု ၃၀၄ ေယာက္၊ ေနာက္ အေယာက္ ၁၀၀၀၊ေနာက္ ၁ ေသာင္း၊ ေနာက္..... တစ္ကမၻာလံုးရွိလူသားေတြရဲ့ႏွလံုးသားကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔ က်ဳပ္ႀကိဳးစားရဦးမယ္။
က်ဳပ္က ေလာကႀကီးအတြက္ လုပ္တာ၊ လူသားအားလံုးအတြက္ လုပ္တာ....၊က်ဳပ္လုပ္စရာေတြရိွေသးတယ္၊ က်ဴပ္ကိုျပန္လႊတ္ၾကပါ။
အပိုင္း(၄) တနက၏ စီမံကိန္းကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္း
မစၥတာ တနကသည္ ကမၻာႀကီးကို ကယ္တင္ဖို႔အတြက္ လူသားအားလံုး၏ႏွလံုးသားကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ဆိုေသာ သူ၏မဟာရည္မွန္းခ်က္အတိုင္း စမ္းသပ္ခ်က္ပထမအဆင့္ ကို လူအမ်ားဆံုရာ ၿမိဳ့လယ္ေခါင္ ရုပ္ရွင္ရံုုေရွ ႔ မွာ စတင္ခဲ့ပါတယ္။
ရပ္ရွင္ရံုုေရွ ႔ ့လူုအမ်ားထဲမွ မီးေလာင္လြယ္ေသာ သိုးေမႊးအက်ၤီ၀တ္ထားေသာ လူတစ္ဦးကို ေ႐ြးခ်ယ္၍ သားေကာင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။ ထိုသူအနားမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း မီးျခစ္ႏွင့္ မီးတို႔ခဲ့ပါတယ္။ မီးကခ်က္ခ်င္းထမေလာင္ခင္၊ ကာယကံရွင္ႏွင့္တကြ ပတ္၀န္းက်င္မွလူမ်ား သတိမျပဳခင္ အလွ်င္အျမန္ ထြက္ခြါခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ ရုပ္ရွင္ရံုေရွ ႔ ကင္မရာက မွတ္တမ္းတင္မိသြားခဲ့ပါတယ္။ မီးေလာင္လြယ္ေသာ သိုးေမႊးအက်ၤီ၀တ္ထားလို႔ အရွိန္ရလာတဲ့မီးက လ်င္ျမန္စြာ ေလာင္ႁကြမ္းခဲ့တာေၾကာင့္၊ ဘယ္သူမွ မကယ္လိုက္နိုင္ခဲ့ပါဖူး။ ထိုသူသည္ ၎မီးဒဏ္ရာနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးမွာေသဆံုးသြားခဲ့ရပါတယ္။
၎အျဖစ္အပ်က္က မေတာ္တဆလိုလိုနဲ႔ ျမိဳ ႔ေနလူအမ်ားရဲ့ရင္ထဲမွာ အမွတ္တမဲ့ ျပီးသြားခဲ့တဲ့အတြက္ မေက်နပ္ခဲ့သူက ပေရာ္ဖဆာ မစၥတာ တနက ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဒုတိယအဆင့္ကို ဆက္လက္အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့တယ္။ ၎၏တပည့္ျဖစ္ခဲ့သူ ရုပ္ရွင္ရံု၀န္ထမ္းမွတဆင့္ သူကိုယ္တိုင္တည္းျဖတ္စီစဥ္ထားေသာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ လူသား အမည္ရ ဇာတ္ကားကို တျခားဇာတ္ကားမ်ားႏွင့္ အတူ ျပသဖို႔ စီစဥ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ထိုေန႔မွာ ျမိဳ ႔လယ္ေခါင္ ရုပ္ရွင္ရံုၾကီး၌ ၎၏ မူရင္းအၾကံအစည္ အတိုင္း ပထမ ဟာသကားျဖင့္ ေျဖေဖ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။
အေပ်ာ္ျပီးရင္၊ ငိုရမယ္ေပါ့...။ ေနာက္ စစ္အက္ရွင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ေရးကား။ စစ္္အက္ရွင္ကားက ေသြးသံတရဲရဲ ၊ အိမ္ေထာင္ေရးကားကလည္း လူရဲ့ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ တိုျဖင့္ ဇာတ္နာလွေသာ သနားစရာ၊ အမိမဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ကား။
ဇာတ္ကား၃ကားအျပီးမွာေတာ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ပရိတ္သတ္မွာ ခံစားမွုအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အနည္းငယ္ ေမာလွ်ေနခဲ့ပါျပီ။ ဆက္မၾကည့္ပဲ ျပန္လို႔ရေပမဲ့၊ အမ်ားစုက စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဆိုျပီး ဆက္ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ထိုသို႔ျဖင့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ လူသား အမည္ရ ဇာတ္ကားကို ဆက္ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသူေပါင္းက စုစုေပါင္း၃၀၄ေယာက္ ပါ။
အပိုင္း (၅)
စံုေထာက္ မစၥခိန က ဆက္ေျပာတယ္။ ဒီပေရာ္ဖက္ဆာက လူေတြရဲ့စိတ္ကို နားလည္ေနသူျဖစ္ေနေတာ့ ဒီမႈခင္းျဖစ္ပြားရတာပါပဲ..။
လူသားတိုင္းမွာ ျပင္ပ ကိုယ္ခႏၶာပိုင္းဆိုင္ရာ လံုျခံဳမႈ ႏွင္၊့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လံုျခံဳမႈ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ ၂မ်ုိဳး ရိွပါတယ္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လံုျခံဳမွုစိတ္အားေကာင္းေနခဲ့သ၍ ျပင္ပရိွရန္သူ(ေဘးအႏ ၱရာယ္)ကို ခုခံ ကာကြယ္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ သတိၱရိွေနမွာပါ။ ခုခံ ကာကြယ္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ သတိၱႏွင့္ ကိုယ္ကိုယ္ကို လံုျခံဳမွုရိွေနဖို႔ အားထုတ္ေနမွာပါ။
ဒါေပမဲ့ လူဟာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လံုျခံဳမႈစိတ္မရိွေတာ့ဖူး.. ဒါမွမဟုတ္ လံုျခံဳမႈစိတ္ အားနည္းသြားျပီဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလူဟာ ဘယ္ေလာက္လံုျခံဳုမႈရိွတဲ့ေနရာမွာပဲ ရိွေနပါေစ လံုျခံဳတယ္ လို႔ မခံစားရေတာ့ပါဖူး။ ေသာကေတြ စိုးရိမ္စိတ္ ေၾကာက္လန္႔စိတ္ေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ သူကို လံုျခံဳမႈေပးမဲ့သူ၊ လံုျခံဳမႈေပးမဲ့ေနရာ၊ အကာအကြယ္ေပးမဲ့သူ၊ အကာအကြယ္ေပးမဲ့ေနရာ ကိုပဲ ရွာေဖြေတာ့မယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ လံုျခံဳမႈေပးမယ္၊ အကာအကြယ္ေပးမယ္ ဆိုျပီး ထိုလူရဲ့စိတ္ႏွလံုးကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရန္ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ပါပဲ။
ဒီနည္းကို မစၥတာ တနက သံုးခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မူလ “ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ လူသား “ ဇာတ္ကား က ရိုးရိုး သဘာ၀ေလာက၏ျဖစ္စဥ္ ကိုသာ ရိုက္ကူးထားခဲ့တာပါ။
ဒါကို မစၥတာ တနက က အၾကံအစည္နဲ႔ ဇာတ္ကားကိုသူလိုသလို တည္းျဖတ္ျပဳျပင္ခဲ့ပါတယ္။ သိပ္အခက္ၾကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဖူး။ ကမၻာၾကီးရဲ့သဘာ၀၏ျဖစ္စဥ္အေၾကာင္းထဲမွ ၾကီးမားေသာ ငလွ်င္ၾကီးမ်ားအေၾကာင္း၊ မီးေလာင္မွုၾကီးမ်ားအေၾကာင္း စသည္သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္မ်ားအေၾကာင္းကို ဇာတ္ကားတေလွ်ာက္ ေၾကာ္ျငာ၀င္သလို “ဒါဟာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္တယ္၊ ဒါမ်ိဳးေတြ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ ထပ္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္“ ဆိုတဲ့ စာတမ္းကို မၾကာခဏ ျပသခဲ့ပါတယ္။
ဇာတ္ကားအဆံုးမွာေတာ့..
“အခု ကမ ၻာၾကီးက ပ်က္စျပဳေနျပီ ျဖစ္တယ္။ အခုတေလာမွာ ခႏၶာကိုယ္ကေန အလိုလိုမီးထေလာင္တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနျပီ။ သိပ္မၾကာခင္ ငလွ်င္ အၾကီးအက်ယ္ လွုပ္ေတာ့မယ္။ လံုျခံဳမွုေပးရိွတဲ့ေနရာမွာ မပုန္းခိုႏိုင္ရင္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အားလံုး ပ်က္စီးေတာ့မယ္။ သိပ္မၾကာခင္ လႈပ္ေတာ့မဲ့ ငလွ်င္အတြက္ ဆိုရင္ေတာ့ အခု မွ်ားျပထားတဲ့ ေနရာကလဲြရင္ က်န္ေနရာအားလံုး ျပိဳက်ပ်က္စီးလိမ့္မယ္။ အဲဒီေနရာကို ဒီေနရာကေန ေျမေအာက္လိႈင္ဂူလမ္းနဲ႔ သြားလို႔ရတယ္” .. ဆိုတဲ့ စာသားနဲ႔ ေျမပံု ကို ၁၀မိနစ္ခန္႔ ျပသေပးခဲ့ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ထိုေနာက္မွာေတာ့ လူ၃၀၄ေယာက္ဟာ မိမိဆႏၵႏွင့္မိမိ ေျမေအာက္လိႈင္ဂူခန္းထဲမွာ သြားေရာက္ ပုန္းေအာင္း ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
ဇာတ္သိမ္းပိုင္း
အင္း....မစၥတာ တနက၊ ကမ ၻာၾကီးကို ကယ္တင္ခ်င္တဲ့ ရွင့္ရဲ့ေစတနာကို ေတာ့ ေလးစားပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ရွင္ရဲ့ နည္းလမ္းကိုေတာ့ လက္မခံႏိုင္ပါဖူး။ တကယ္ဆိုရင္ ကမာၻၾကီးက သူ႔သဘာ၀ျဖစ္စဥ္နဲ႔သူ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲေနတာပါ။ လူေတြေၾကာင့္ ကမာၻၾကီး ျဖစ္လာတာ မဟုတ္သလို လူေတြေၾကာင့္ကမ ၻာၾကီးပ်က္ရတာ မဟုတ္ပါဖူး။
ဒီသဘာ၀ျဖစ္စဥ္ထဲမွာ ျဖစ္တည္လာရတဲ့ ကၽြန္မတို႔ လူသားေတြကသာ ျဖစ္စဥ္ထဲမွာ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပ္တည္ေနခဲ့ရတာပါ။ အခက္အခဲေတြကို အတူတူ ေျဖရွင္းၾကရင္း၊ မွားတဲ့အခါ အတူတူ ခံစား၊ မွန္တဲ့အခါ အတူတူ စံစားရင္း၊ ဘ၀ေတြကို ရွင္သန္လာခဲ့ၾကတာ အခုအထိပါပဲ။ ေနာင္လည္း ဒီလိုပဲ အတူတူ ခံစား၊ အတူတူ စံစားၾကရင္း ဘ၀ေတြကိုၾကိဳးစားရပ္တည္သင့္တယ္လို႔ ကၽြန္မယူဆပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ လူသားအားလံုး အတူတူၾကိဳးစားရဲ့သားနဲ႔ ရပ္တည္မရလို႔ ေသရရင္ေတာင္မွ အတူတူေသၾကရလည္း ၀မ္းနည္းစရာမရိွပါဖူး။
ဒီလိုမဟုတ္ပဲ ကမ ၻာၾကီးပ်က္ရတာ ဘယ္သူေၾကာင့္ ဘယ္၀ါေၾကာင့္ လို အျပစ္တင္ေနျပီး၊ လူသားအခ်င္းခ်င္းကို ေသာကေတြ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ေၾကာက္လန္႔စိတ္ေတြ ေပးျပီး စိတ္ႏွလံုးကိုထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔အေနႏွင့္ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ပါဖူး။
လူသားေတြဟာ တကယ္ဆိုရင္ ကမာၻၾကီးရဲ့သူ႔သဘာ၀ျဖစ္စဥ္အျပင္ အဲဒီေန႔က ရွင့္ဇာတ္ကားမျပခင္ ျပသခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကား၃ကားထဲကလို လူေလာကရဲ့ အေထြေထြ ျဖစ္စဥ္ထဲမွာပါ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပ္တည္ေနၾကရရွာတာပါ။ ထပ္ျပီး ေသာကေတြ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ေၾကာက္လန္႔စိတ္ေတြ မေပးပါေတာ့နဲ႔ ရွင္..
“ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တစ္ခုေလာက္ေမးပါရေစ။ အဲဒီေန႔က က်ဳပ္ျပဳျပင္ထားတဲ့့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ လူသား ဇာတ္ကားကို ရိုးရိုးမူရင္းေခြနဲ႔ ျပန္လဲခဲ့ရဲ့သားနဲ႔ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလုပ္ျပီး၊ဒီအမွူကို ေျခရာေကာက္ႏိုင္ခဲ့ရတာလဲ။
သူမက ထံုးစံအတိုင္း မႈန္ေတေတမ်က္ႏွာနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ “ကၽြန္မကမစၥခိန ေလ”
ျပီးပါျပီ။
“ခိန“ဟု အမည္ရေသာ ဂ်ပန္စံုေထာက္ဇာတ္လမ္းကို နားလည္သလို ဘာသာျပန္သည္။
ဘာသာျပန္သူ..... လသာည ျဖစ္ပါသည္။ :P
အဲလ္ဖီအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တာ နားေထာင္မလားဟင္။ အဲလ္ဖီက ေဟာဒီကမာၻၾကီးမွာ ခ်စ္စရာအေကာင္းဆံုး ေခြးေလးေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္က သူေဘးမွာေနျပီး ေႏြးေနတဲ့ သူဗိုက္ကို ေခါင္းအံုးအမွတ္နဲ႔ အိပ္ရာတာကို ေပ်ာ္တယ္။ ျပီးရင္ အတူတူအိပ္ေပ်ာ္သြားေလ့ရွိတယ္။ အိပ္မက္ထဲေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က အတူတူပဲ။
အဲလ္ဖီ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေန႔ေရာညေရာ မခဲြဘူး အျမဲတူတူကစားေလ့ရွိတယ္။
အဲလ္ဖီ ကေလ ရွဥ္ေလးေတြကို လုိက္တမ္းကစားရတာကို သိပ္ေပ်ာ္ပံုရတယ္။ ေနာက္ျပီး ေမေမ့ရဲ့ ပန္းခင္းကို သူ႔ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ယက္ရတာကို သေဘာက်သူဗ်။
ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူ႔ကို တိရစာၦန္ဆရာ၀န္ဆီ သြားျပေတာ့ အဲလ္ဖီကအသက္ၾကီးလို႔ ေနမေကာင္းတာမိုလို႔ ကုစရာေဆးက မရွိဘူးတဲ့။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အဲလ္ဖီက ေလွကားထစ္ကေလးေတြကိုေတာင္ မတက္နိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲလ္ဖီက ေနမေကာင္းေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ခန္းထဲမွာပဲ လာအိပ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အိစက္တဲ့ေခါင္းအံုးေလးေတြ ခင္းေပးျပီး အိပ္ခါနီးတိုင္း သူ႔ကို ေျပာျဖစ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးက သူ႔ကိုပန္းျခံထဲမွာပဲ ေျမတူးျပီး ျမဳပ္လိုက္တယ္။ အားလံုးငိုရင္း အဲလ္ဖီကို ေျဖဖို႔လိုက္ၾကတယ္။
